Kaygı, korku, bebek isteği

Spizella .!.:

ben ilk 18 haftalık hamileyken hissettim ve ancak o zaman bağ kurabildim
önceki haftalar bana sadece eziyetti (mide bulantısını çok yoğun ve uzun süreli yaşadım)
ama o hareketlerden sonra kendisiyle çok iyi anlaştık. şu an size yazarken 5 yıl öncesine döndüm ve içimde o kıpırtıyı hissettim tekrar. o kadar tatlıydı ki.
ilk 4.5 ayı saymazsak benim hamileliğimin 2. yarısı ve doğum sürecim çok güzeldi. sağlık sorununuz olmadığı müddetçe hamilelik değişik bir süreç. zorluklarıyla beraber geliyor tabi (koku hassasiyeti, fazla terleme, bel ağrısı, mide yanması, kilo, uykusuzluk )
ben başka çocuk yapmayacağım 1 tane var bu süreci yaşadığım için pişman değilim
Ama bi daha da yapamam o mide bulantısı ile geçen 4.5 ayı unutamadım

Genişletmek için tıkla...

Allah sağlıkla büyütmeyi nasip etsin inşallh benim hikayem nasıl olacak bakalm

Ben 42 yasinda anne oldum. Su an 5 yasindaki dünyam yanimda uyuyor ve uykuda bile sürekli bana dokunmaya calisiyor
Benim hamilelik sürecim sorunsuz gecti. 27 yil cok fena sigara icen ben, hamile oldugumu anlayinca biraktim. Migdem 3 gün hafif bunaldi, ve hamilelikte sekerim yüksekti, dogumdan sonra öyle bir sorun kalmadi.
Bende hamile olmayi sevemedim cünkü cok inceledim herseyi. Salatayi yikarken keselemedigim kaldi Yani beni yoran kendi korkularimdi. Yoksa gayet rahat bir hamilelikti. Yanliz gercekten onun hareket etmesini ilk his etdigimde bende cok mutlu olmusdum
Hamile olmayi nekadar sevmesemde, sonucu canimdan cok seviyorum
Ben bu arada hic uykusuzda kalmadim. Benden fazla uyurdu hep, basinda bekler uyanmasini beklerdim
Hakkinizda hayirlisi

Merhaba, bende sizin kadar evliyim ve ilk çocuğuma hamileyim.
Bir gün çocuğum olsun istiyordum ama yıllarca erteledim. (Pişman değilim).
Özellikle hamileliğin fizyolojik etkilerinden korkuyordum. Normalde biraz nazlı biriyim ama hamilelikte tam aksine her şeyim güzel gidiyor.
Bulantım olmadı. Hiç ağrım olmadı.
Hatta gebelik öncesinde baş ağrısı ve mide rahatsızlıklarım vardı. Gebelikle birlikte geçti. Şuan hamileliğim devam ediyor, ilerledikçe zorluğunu görür müyüm bilmiyorum ama benim çevremde gördüğüm gebeliklere göre çok iyi geçiyor.
Kendinizi şartlandırmayın kötü durumlara.
Ben tadını çıkartıyorum
Doğum ve sonrası için tedirginlik illa ki var tabi. Yıllarca keyfe keder yaşadık karı koca.

Druk Elephant .!.:

Cok anaç bir insanım gül gibi bakar büyütürüm sadece hamilelikten cok korkuyorum 9 ay cok uzun gibi geliyor. Cok iyi ifade edemedim sanırım kendimi.

Genişletmek için tıkla...

9 ay sayılı zaman, göz açıp kapayana kadar geçiyor.ilk çocuğumu 30, ikincisini 34 yaşında kucağıma aldım.
Her sene fark ettiriyor kadınlarda. Tahammül seviyeniz vücut dengeniz değişiyor.
Anaç bir yapınız varsa ve sadece hamilelik fikri korkutuyorsa psikolog desteği alabilirsiniz bence de.
Bana sorarsanız hamilelik en kolay en güzel zamanlar.sonrası daha büyük kaygı barındırıyor.

Druk Elephant .!.:

Cok anaç bir insanım gül gibi bakar büyütürüm sadece hamilelikten cok korkuyorum 9 ay cok uzun gibi geliyor. Cok iyi ifade edemedim sanırım kendimi.

Genişletmek için tıkla...

Hamileliğin ilk 3 ayı ve son 3 ayı der susarım
Ama şuan o hallerimi bile özledim şaka gibi. İnsan hemen unutuyo cidden
Ama hamilelik en rahat günlerimiş
Bir bebek var küçük insan konuşamıyo edemiyor, her hareketinden ne demek istediğini ne anlattığını anlamak zorundasın ve hayatının sonuna kadar hep bir sorumluluğun olucak..
annelik cidden zormuşş bi o kadarda kolay. Ama çok güzel

Druk Elephant .!.:

Merhaba arkadaşlar, 5 yıldır evliyim yaşım 33. Eşimle cocuk sahibi olmak istiyoruz lakin ben buna hazır mıyım hiç bilmiyorum. Hamile olma fikri aklıma gelince cok korkuyorum, daralıyorum karnımda bi canlı taşıma düşüncesi cok ürkütüyor beni. Bu durumu yaşayanlar varsa cevap verirse cok mutlu olurum. Psikoloğa gitmeyi düşünüyorum artk.

Genişletmek için tıkla...

Valla iyi değil çok çok iyi düşünün
10 senelik evliyim 35 yaşındayım 5 aylık hamileyim daha doğmadı bile ama hamileliği görmek bile bana yetti
Bedensel zorlukları bir yana gerçekten ben zorlu bir hamilelik geçirdim beni hastaneye yatırıp uyutun diye yalvardığım günlerim oldu sanıyordum ki en zoru oymuş hayır
Bedensel acılar uykusuzluk bilmem ne inanın her kadın bunlara bir şekilde dayanır, en zoru işin psikolojik kısmı bu konuda bu kadar zorlanacağım aklıma gelmezdi
Bebek daha içinizde büyürken onunla bağ kurmaya başlıyorsunuz bir anda bütün dünyanız o ana kadar hiç tanımadığınız bir başka insan oluyor, ya ona bir şey olursa ya sağlıklı değilse ya ben bir hata yaparsam düşünceleri yüzünden boğulmak üzereyim doğumum Ekim ayında Allah kısmet ederse ve Ekim gelsin çocuk doğsun sağlıkla gözümün önünde olsun diye gün sayıyorum ama gün de geçmek bilmiyor bu şekilde terapi desteği almama rağmen aşamıyorum korkularımı
Sonra ikinci kısım geliyor çünkü bu sefer tamam Ekim geldi sağlıkla doğdu sonra diyorum… Eee sonra?
Böyle bir dünyada böyle tonlarca sorunla boğuşulan bir ülkede ben bu çocuğu nasıl büyüteceğim? Daha kendimi güvende hissetmiyorum bu çocuğa o güven hissini nasıl vereceğim? Nasıl koruyacağım? Tıpkı şimdi olduğu gibi doğduktan sonra da hatta 40 yaşına bile gelse kalbim aklım hep onda olacak artık bu dünyada benden çok sevdiğim eşimden herkesten her şeyden daha önemli biri var. Önceden ne olursa olsun en fazla bana olur ve mücadele ederim dediğim şeylere artık öyle bakamıyorum. Bu çocuğun bana ihtiyacı var hem kendimi hem onu korumak zorundayım artık falan filan işte birine bu kayıtsız şartsız bağlılık birisi için bu kadar korkmak benim daha önce hiç girmediğim bir su ve korkutucu geliyor bana
Sevgisine gelince evet o da manyak bir şey yani daha doğmadan bu kadar seviyorsam doğduğu zamanki sevgimi aklım hayalim almıyor
En berbat en kötü günleri yaşarken eşimle gidip onu ultrasonda gördüğümüzde biri dünyanın dertlerini omzumuzdan söküp atıyor sanki öyle bir mutluluk her şeyi unutturan ama işte amalar hiç bitmeyecek artık bizim hayatımızda
ne kadarını yansıtabildim buraya bilmiyorum cümlelerimle ama çocuk gerçekten delice istemeden maddi manevi tamamen hazır olmadan yapılmayacak bir şey ben yaşım geçiyor trenine takıldım ama kendimi çok sorguluyorum hala

Bearhug .!.:

Valla iyi değil çok çok iyi düşünün
10 senelik evliyim 35 yaşındayım 5 aylık hamileyim daha doğmadı bile ama hamileliği görmek bile bana yetti
Bedensel zorlukları bir yana gerçekten ben zorlu bir hamilelik geçirdim beni hastaneye yatırıp uyutun diye yalvardığım günlerim oldu sanıyordum ki en zoru oymuş hayır
Bedensel acılar uykusuzluk bilmem ne inanın her kadın bunlara bir şekilde dayanır, en zoru işin psikolojik kısmı bu konuda bu kadar zorlanacağım aklıma gelmezdi
Bebek daha içinizde büyürken onunla bağ kurmaya başlıyorsunuz bir anda bütün dünyanız o ana kadar hiç tanımadığınız bir başka insan oluyor, ya ona bir şey olursa ya sağlıklı değilse ya ben bir hata yaparsam düşünceleri yüzünden boğulmak üzereyim doğumum Ekim ayında Allah kısmet ederse ve Ekim gelsin çocuk doğsun sağlıkla gözümün önünde olsun diye gün sayıyorum ama gün de geçmek bilmiyor bu şekilde terapi desteği almama rağmen aşamıyorum korkularımı
Sonra ikinci kısım geliyor çünkü bu sefer tamam Ekim geldi sağlıkla doğdu sonra diyorum… Eee sonra?
Böyle bir dünyada böyle tonlarca sorunla boğuşulan bir ülkede ben bu çocuğu nasıl büyüteceğim? Daha kendimi güvende hissetmiyorum bu çocuğa o güven hissini nasıl vereceğim? Nasıl koruyacağım? Tıpkı şimdi olduğu gibi doğduktan sonra da hatta 40 yaşına bile gelse kalbim aklım hep onda olacak artık bu dünyada benden çok sevdiğim eşimden herkesten her şeyden daha önemli biri var. Önceden ne olursa olsun en fazla bana olur ve mücadele ederim dediğim şeylere artık öyle bakamıyorum. Bu çocuğun bana ihtiyacı var hem kendimi hem onu korumak zorundayım artık falan filan işte birine bu kayıtsız şartsız bağlılık birisi için bu kadar korkmak benim daha önce hiç girmediğim bir su ve korkutucu geliyor bana
Sevgisine gelince evet o da manyak bir şey yani daha doğmadan bu kadar seviyorsam doğduğu zamanki sevgimi aklım hayalim almıyor
En berbat en kötü günleri yaşarken eşimle gidip onu ultrasonda gördüğümüzde biri dünyanın dertlerini omzumuzdan söküp atıyor sanki öyle bir mutluluk her şeyi unutturan ama işte amalar hiç bitmeyecek artık bizim hayatımızda
ne kadarını yansıtabildim buraya bilmiyorum cümlelerimle ama çocuk gerçekten delice istemeden maddi manevi tamamen hazır olmadan yapılmayacak bir şey ben yaşım geçiyor trenine takıldım ama kendimi çok sorguluyorum hala

Genişletmek için tıkla...

Duygularıma tercüman olmuşsun Hakkımızda hayırlısı olsun senin içinde Allah herşeyi kolaylaştırsın inşallah

Bearhug .!.:

Valla iyi değil çok çok iyi düşünün
10 senelik evliyim 35 yaşındayım 5 aylık hamileyim daha doğmadı bile ama hamileliği görmek bile bana yetti
Bedensel zorlukları bir yana gerçekten ben zorlu bir hamilelik geçirdim beni hastaneye yatırıp uyutun diye yalvardığım günlerim oldu sanıyordum ki en zoru oymuş hayır
Bedensel acılar uykusuzluk bilmem ne inanın her kadın bunlara bir şekilde dayanır, en zoru işin psikolojik kısmı bu konuda bu kadar zorlanacağım aklıma gelmezdi
Bebek daha içinizde büyürken onunla bağ kurmaya başlıyorsunuz bir anda bütün dünyanız o ana kadar hiç tanımadığınız bir başka insan oluyor, ya ona bir şey olursa ya sağlıklı değilse ya ben bir hata yaparsam düşünceleri yüzünden boğulmak üzereyim doğumum Ekim ayında Allah kısmet ederse ve Ekim gelsin çocuk doğsun sağlıkla gözümün önünde olsun diye gün sayıyorum ama gün de geçmek bilmiyor bu şekilde terapi desteği almama rağmen aşamıyorum korkularımı
Sonra ikinci kısım geliyor çünkü bu sefer tamam Ekim geldi sağlıkla doğdu sonra diyorum… Eee sonra?
Böyle bir dünyada böyle tonlarca sorunla boğuşulan bir ülkede ben bu çocuğu nasıl büyüteceğim? Daha kendimi güvende hissetmiyorum bu çocuğa o güven hissini nasıl vereceğim? Nasıl koruyacağım? Tıpkı şimdi olduğu gibi doğduktan sonra da hatta 40 yaşına bile gelse kalbim aklım hep onda olacak artık bu dünyada benden çok sevdiğim eşimden herkesten her şeyden daha önemli biri var. Önceden ne olursa olsun en fazla bana olur ve mücadele ederim dediğim şeylere artık öyle bakamıyorum. Bu çocuğun bana ihtiyacı var hem kendimi hem onu korumak zorundayım artık falan filan işte birine bu kayıtsız şartsız bağlılık birisi için bu kadar korkmak benim daha önce hiç girmediğim bir su ve korkutucu geliyor bana
Sevgisine gelince evet o da manyak bir şey yani daha doğmadan bu kadar seviyorsam doğduğu zamanki sevgimi aklım hayalim almıyor
En berbat en kötü günleri yaşarken eşimle gidip onu ultrasonda gördüğümüzde biri dünyanın dertlerini omzumuzdan söküp atıyor sanki öyle bir mutluluk her şeyi unutturan ama işte amalar hiç bitmeyecek artık bizim hayatımızda
ne kadarını yansıtabildim buraya bilmiyorum cümlelerimle ama çocuk gerçekten delice istemeden maddi manevi tamamen hazır olmadan yapılmayacak bir şey ben yaşım geçiyor trenine takıldım ama kendimi çok sorguluyorum hala

Genişletmek için tıkla...

Düşün düşün de içinden çıkılmıyor ki akışına bırakmak lazım biraz da galiba

Druk Elephant .!.:

Düşün düşün de içinden çıkılmıyor ki akışına bırakmak lazım biraz da galiba

Genişletmek için tıkla...

Ben de öyle diyerek karar verdim çocuk sahibi olmaya düşün düşün 10 sene oldu sen 35 eşin 40 yaşına geldi artık düşünecek zaman kalmadı ya yapacaksın ya da tamamen vazgeçeceksin çocuk işinden dedim ama sonra pişman olmaktan da korktum ne bileyim gerçekten çok zor bir karar yani yaş mevzusu olmasa önümde daha bir 10 sene olduğunu istediğimde çocuk sahibi olmakta zorluk yaşamayacağımı bilsem ben daha da yapmazdım galiba
Burada kilit nokta şu aslında çocuklu bir hayatı gerçekten istiyor muyum hiç çocuğum olmazsa ileride pişman olur muyum?
Bunun cevabını net verebilmek önemli.
Hamileliğin ilk ayları onca şey yaşadım hala yaşıyorum ona rağmen kararımdan da pişman değilim bu arada bebeğimin varlığı mutlu ediyor beni Allah sağlıkla doğduğunu büyüdüğünü görmeyi de nasip etsin ama zor mu evet zor o yüzden diyorum özellikle mental olarak gerçekten hazır olunmadan evet çok istiyorum demeden yapılmaması gereken bir şey çocuk

Bende de bu korku çok vardı, hatta bunun için psikolog ve psikiyatrist desteği alıyordum birlikte. Geçmiş gibiydi, kadın doğuma gidip folik asit başlamıştık. Bir ay sonra eşime lösemi teşhisi kondu. Yani demem o ki; her şey nasip… Olabiliyorsa, şartlar el veriyorsa şükretmek lazım, ama işte… İnsan kötü duruma düşmeden, o elindeki nimeti korku olarak görüyor. :) Yaşım oldu 33. Gerçi hala korkuyorum ama umarım bir gün bana da sıkıntısız bir hamilelik ve mis kokulu sağlıklı bir evlat nasip olur Ve kaygıdan uzak bir beyin

Druk Elephant .!.:

Merhaba arkadaşlar, 5 yıldır evliyim yaşım 33. Eşimle cocuk sahibi olmak istiyoruz lakin ben buna hazır mıyım hiç bilmiyorum. Hamile olma fikri aklıma gelince cok korkuyorum, daralıyorum karnımda bi canlı taşıma düşüncesi cok ürkütüyor beni. Bu durumu yaşayanlar varsa cevap verirse cok mutlu olurum. Psikoloğa gitmeyi düşünüyorum artk.

Genişletmek için tıkla...

Kendinize bebek isteyip istemediğinizi sorun. İstiyirsaniz ama hamilelik korkunuz varsa terapi alın. Ama genel olarak bebek istemiyirsanız yapmaya gerek yok. Bebek çook güzel ama çook zir birşey. Tüm hayatın omür boyu değişiyor. ben bu değişime değer buluyorum . Ama değer bulmayan da olurm mesela 3 cocuk falan istiyirdum şimdi 2. Yi gozüm kesmiyor tekrar uykusuz seneler emzirmeler 7 24 bebek uleilgilenmek bana zor geliyor tekrar yapmama karari aldım. Eşim istiyir ama yapacak bisey yok benim vücudum benim kararım

Designer31 .!.:

Bende de bu korku çok vardı, hatta bunun için psikolog ve psikiyatrist desteği alıyordum birlikte. Geçmiş gibiydi, kadın doğuma gidip folik asit başlamıştık. Bir ay sonra eşime lösemi teşhisi kondu. Yani demem o ki; her şey nasip… Olabiliyorsa, şartlar el veriyorsa şükretmek lazım, ama işte… İnsan kötü duruma düşmeden, o elindeki nimeti korku olarak görüyor. :) Yaşım oldu 33. Gerçi hala korkuyorum ama umarım bir gün bana da sıkıntısız bir hamilelik ve mis kokulu sağlıklı bir evlat nasip olur Ve kaygıdan uzak bir beyin

Genişletmek için tıkla...

Geçmiş olsun esiniz nasıl şimdi

Designer31 .!.:

Bende de bu korku çok vardı, hatta bunun için psikolog ve psikiyatrist desteği alıyordum birlikte. Geçmiş gibiydi, kadın doğuma gidip folik asit başlamıştık. Bir ay sonra eşime lösemi teşhisi kondu. Yani demem o ki; her şey nasip… Olabiliyorsa, şartlar el veriyorsa şükretmek lazım, ama işte… İnsan kötü duruma düşmeden, o elindeki nimeti korku olarak görüyor. :) Yaşım oldu 33. Gerçi hala korkuyorum ama umarım bir gün bana da sıkıntısız bir hamilelik ve mis kokulu sağlıklı bir evlat nasip olur Ve kaygıdan uzak bir beyin

Genişletmek için tıkla...

Cok geçmiş olsun eşiniz iyileşti mi?

Designer31 .!.:

Bende de bu korku çok vardı, hatta bunun için psikolog ve psikiyatrist desteği alıyordum birlikte. Geçmiş gibiydi, kadın doğuma gidip folik asit başlamıştık. Bir ay sonra eşime lösemi teşhisi kondu. Yani demem o ki; her şey nasip… Olabiliyorsa, şartlar el veriyorsa şükretmek lazım, ama işte… İnsan kötü duruma düşmeden, o elindeki nimeti korku olarak görüyor. :) Yaşım oldu 33. Gerçi hala korkuyorum ama umarım bir gün bana da sıkıntısız bir hamilelik ve mis kokulu sağlıklı bir evlat nasip olur Ve kaygıdan uzak bir beyin

Genişletmek için tıkla...

Psikolog iyi gelmiş miydi peki bu korkularınıza altında yatan sebep var mıymış? Ben randevu aldm ama 1 ay sonraya anca alabildim

Pampasotu .!.:

Kendinize bebek isteyip istemediğinizi sorun. İstiyirsaniz ama hamilelik korkunuz varsa terapi alın. Ama genel olarak bebek istemiyirsanız yapmaya gerek yok. Bebek çook güzel ama çook zir birşey. Tüm hayatın omür boyu değişiyor. ben bu değişime değer buluyorum . Ama değer bulmayan da olurm mesela 3 cocuk falan istiyirdum şimdi 2. Yi gozüm kesmiyor tekrar uykusuz seneler emzirmeler 7 24 bebek uleilgilenmek bana zor geliyor tekrar yapmama karari aldım. Eşim istiyir ama yapacak bisey yok benim vücudum benim kararım

Genişletmek için tıkla...

Terapi alacağım benm ki tuhaf bi korku karnımda canlı bişey nasıl olacak diye. Artk rüyalarmda görmeye başladım bebek seviyorum o kadar mutlu hissediyorm ki sanki ruhum tamamlanmış gibi değişik rüyalar.

Bende hamilelik değil de direkt çocuk korkusu var Çok fazla fedakarlık gerektiriyor ve ben hazır değilim o kadarına. Daha yaşım genç diyorum, sonra bu yaşta zorlanıyorsam 5 sene sonra daha zor olmaz mı da diyorum. Dün bi soru açmış bi ablamız, çocuğun oturuşuyla ilgili. Mesela bana gayet normal geldi o oturma e diyorum bu oturma bozuksa ben fark etmeyecekmişim demek ki. Bilmiyorum zor

Bearhug .!.:

Ben de öyle diyerek karar verdim çocuk sahibi olmaya düşün düşün 10 sene oldu sen 35 eşin 40 yaşına geldi artık düşünecek zaman kalmadı ya yapacaksın ya da tamamen vazgeçeceksin çocuk işinden dedim ama sonra pişman olmaktan da korktum ne bileyim gerçekten çok zor bir karar yani yaş mevzusu olmasa önümde daha bir 10 sene olduğunu istediğimde çocuk sahibi olmakta zorluk yaşamayacağımı bilsem ben daha da yapmazdım galiba
Burada kilit nokta şu aslında çocuklu bir hayatı gerçekten istiyor muyum hiç çocuğum olmazsa ileride pişman olur muyum?
Bunun cevabını net verebilmek önemli.
Hamileliğin ilk ayları onca şey yaşadım hala yaşıyorum ona rağmen kararımdan da pişman değilim bu arada bebeğimin varlığı mutlu ediyor beni Allah sağlıkla doğduğunu büyüdüğünü görmeyi de nasip etsin ama zor mu evet zor o yüzden diyorum özellikle mental olarak gerçekten hazır olunmadan evet çok istiyorum demeden yapılmaması gereken bir şey çocuk

Genişletmek için tıkla...

Olmazsa ilerde kesin pişman olurum zaten. Çok rahatıma düşkün bi insanm cok zorlanacağım ama onu sevgisiyle herşeyi aşarım gibi geliyor.

Druk Elephant .!.:

Olmazsa ilerde kesin pişman olurum zaten. Çok rahatıma düşkün bi insanm cok zorlanacağım ama onu sevgisiyle herşeyi aşarım gibi geliyor.

Genişletmek için tıkla...

İşte o önemli
Pişman olacağınıza eminseniz beklemenin alemi yok çünkü her geçen sene kadınlar için bu iş zorlaşıyor biyolojik gerçekler ortada maalesef her ay yumurta sayımız ve kalanların kalitesi düşüyor bu da daha zor gebe kalmak gebe kalınsa bile hamileliğin bedene eziyeti daha çok olması demek oluyor
Maddi durumunuz da çocuk büyütmek için elverişli ise hiç beklemeyin ben 34 te başladım istemeye 35 e doğru ancak oldu hemen olacağının da garantisi yok çünkü biz 7 ay bekledik olacak diye

6 yıllık evliyim 2 sene aslaaa aslaa çocuk dedim gezdim ortada şimdi 4 yıldırda çocuğum olmuyor tedavi görüyorum. Evrene yanlış zamanda yanlış msj yolladm ve tuttu o yüzden lütfen çocuk korkunu abartma. Yaşadıklarımı bir bilsennnn

Druk Elephant .!.:

Psikolog iyi gelmiş miydi peki bu korkularınıza altında yatan sebep var mıymış? Ben randevu aldm ama 1 ay sonraya anca alabildim

Genişletmek için tıkla...

Teşekkür ederim, eşimin tedavisi devam ediyor. Şu an idame tedavisinde, 2 ay sonra biyopsi yapılacak, eğer temiz gelirse tedavimiz sonlanacak kontrol altında olacağız sadece 3 yıl daha.

Psikolog evet iyi gelmişti baya, psikologum daha çok herkesin bu kadar sevinçle karşıladığı durumun beni neden korkuttuğu üzerinde durmuştu. “En fazla ne olabilir?” sorusu ile korkularımın üzerine gitmiştik sürekli. Korkum azalmıştı o dönem, çok hazır hissediyordum ama böyle oldu.