- 3 Ağustos 2012
- 5.090
- 14.855
Benim abim bebekken salatalık bağımlısıymış. Büyümüş kola bağımlısı olmuş. Annem kola çok içmesini engellemeye çalışarak başladı daha bu serüvene. Ama kötü biri gerçekten değildi. Çok isterdim normal haliyle arkamda duran bir normal abim olsun. Mesela doğum yaptığımda gelsin alnımdan öpsün, bebeğime maşallah desin, biraz sohbet edelim ve konu kapansın. Hepsi bu. Tek beklentim bu. Ama mümkün olmadığını biliyorum. Mutlaka bir saçmalık olacağını biliyorum. Bu yüzden ondan kaçıyorum.
Madde aldığında ambulans çağırdığımız da çok oldu. Eşliğinde polis olmadan müdahale etmiyorlar. İnsanlar da korkuyor.
Hasta biliyorum. Ama artık yaş 33 oldu. Biraz olsun toparlamaz mı insan kendini? Biraz olsun iyileşmeye gayret etmez mi? En iyi tedavileri de oldu. O bu hayatı istiyor. Çevresindeki herkes böyle. Neler yapıldı düzelsin diye. Olmuyor. Madem böyle kalacak o zaman uzak olsun ama ona bunu söylemek bile mesele
Ben de olsam annemi bırakmazdım, tabi ki bir anne evladından kolay vazgeçemez onun için eminim çok daha zor bir durumdur ama madde bağımlılığı ayrı bir durum her şeyi yapabiliyorlar kendilerini kaybedince. Taşınmak da meşakkatli doğuma kadar uzaklaştırma alsanız acaba abiniz uzak durur mu? Ek olarak her anne babanın az çok hataları var ancak madde bağımlılığı bir çok gencin başına gelebilir maalesef tek bir seferlik diye adlandırılan tadıma bakıyor bu yüzden anne babayı yargılamak ne kadar doğru bilemiyorum 
