Az önce yine birbirimize girdik. Gercekten okadar yoruldumki. O an dedim bitti bu is, istemiyorum. Mantikli hic bir isim yokmus. Sacma sapan seylere takiliyormusum. Agzima geleni düsünmeden konusuyormusum. Insan bir düsünürmüs konusmadan. Ben bunu diyorum ama bu olay nereye gider bu adam sinirlenir diye düsünmüyormusum. Gelisi güzel yasiyormusum. Ben nasil „o süsü oraya aldirirsam adam degilim“ dermisim. (Gülerek söylemistim ilk tartisma baslamadan)
Bende „senin tek derdin bu demekki, ailene götürecegin birseye yok dedigim icin bu yaptiklarin. Bu güne kadar herseye tamam olur dedim simdi birseye yok dedim ya gözüne batiyor“ dedim.
Ne götürmüsüm, ne götürmek istemisim. Gibi seyler söyledi.
„Senin babanin burada eskittigini benim annem babam görmedi bile, heves ediyor demekki adam ailesine göstermek istiyor diye düsünemedin mi“ dedi. „Ben sana kendi düsüncemi fikrimi söyledigimde bu raddeye getiremessin olayi“ dedim. Onun karsisinda benim düsüncem fikrim olmayacakmis. Beni insan yerine koymuyormus.
Ben hic kavga cikmasin diye ugrasmiyormusum. O raddeye gelecegiz inan bana bak görürsün, tutacagim sacindan sürükleyecegim babanin evine kadar bende defolup gidecegim. Bunlari söyledi. Ve daha bir sürü sey.
Bir an kalktim ve ablama anlatacaktim olani biteni. Mutfaga gittim bes dakika kadar tek basima kaldim. Düsündüm. Salondan sesi geliyor. „Adi se...siz“ diye.
Bitir dedim. Ne duruyorsun kopsun dananin kuyrugu. Ama korkuyorum kizlar. Aramiz iyiken ki davranislari aklima gelirde pisman olursam, yalniz kalirsam, özlersem? Onun disinda, aileme karsi ciktim pesine düstüm, kimseyi gözüm görmedi illa o dedim, simdi kendim ettim kendim buldum evet ama insanlara bu firsatida vermek istemiyorum.. Bilmiyorum kafam cok karisik. Cesaretim yok. Korkuyorum.