- 6 Şubat 2015
- 253
- 97
-
- Konu Sahibi yildizsiz geceler
- #1
Iyi geceler..
Ben 19 yaşındayım, erkek kardeşim 16.. Evin ilk çocuğuyum.. Sadede geliyim o 3 yasindayken otizm tanısı kondu benim kardesime.. ben de 6 yasindaydim.. Yıkıldım üzüntümden. 6 yasindaki cocuk yıkılır mi? Yıkıldım... Üzüntüden saçlarim dökülmüştü ve sedef hastası oldum o yaşta. Ne olduğunu tam bilmiyodum ama tek bildiğim 'asla konusamiycak' olmasiydi... Yine de hep bi ümit bekledim belki bi gün abla der diye. Ismimle hitap etse de olurdu... anne dese de olurdu. Ne dedigi hic önemli değil ama yeterki konuşsaydi.. Ve hiç konuşmadı.. Ben okula başladım, sanki zulumdu. Okula kardesler birlikte gittigi zaman ben ölürdüm.. onlari görmek istemezdim, dışarda akranlarinin top oynayip onun camdan bakması beni bitirirdi hâlâ da öyle.. Sonra epilepsi tanısı kondu, kalbi durdu hastahenede yattı. Onunla birlikte ben de öldüm dirildim.. Yazamadığım onca şey varki.. Kardeş herşeyden öteymiş.. 6 yasından beri hep ağlıyorum.. Şimdi arada sirada nöbetleri geliyo; geçenki biraz ağırdı dudaklari mosmor oldu evde sadece ikimiz vardik nasil ciglik attiysam komsular kosmus gelmis. Gerisini hatırlamıyorum..Ismini cıglik atarak uyanmisim.. Bir de kiz kardesim var ama o küçük daha.. Sariliyorum öpüyorum doyamiyorum sanki.. Gözlerimin icine bakıyo, ama abla demiyo ya ben yine ölüyorum. Üniversiteye sehir disina gidemedim onsuz yapamam diye. Annen baban nerde diyceksiniz, onlar da uzuluyo ama benim kadar degil.. Kuzenimde kaldim dün 1 gece, dayanamadim döndüm eve. 1 gün dayanamadim onsuzluğa. Ama eninde sonunda ayrilcaz ölüm var.. Hep aklima geliyo ya ölürse ben naparim diye. Hep düşünüyorum öldugunu hayal edip yine agliyorum.. Allahim benim ömrümdən al ona ver diye dua ediyorum.. Ya ölürse ya yine kalbi durursa.. Soruyolar okul arkadaşlarım kardesin kac yasinda ne okuyo diye, cevap veremiyorum ne denir ki zaten......
Ben 19 yaşındayım, erkek kardeşim 16.. Evin ilk çocuğuyum.. Sadede geliyim o 3 yasindayken otizm tanısı kondu benim kardesime.. ben de 6 yasindaydim.. Yıkıldım üzüntümden. 6 yasindaki cocuk yıkılır mi? Yıkıldım... Üzüntüden saçlarim dökülmüştü ve sedef hastası oldum o yaşta. Ne olduğunu tam bilmiyodum ama tek bildiğim 'asla konusamiycak' olmasiydi... Yine de hep bi ümit bekledim belki bi gün abla der diye. Ismimle hitap etse de olurdu... anne dese de olurdu. Ne dedigi hic önemli değil ama yeterki konuşsaydi.. Ve hiç konuşmadı.. Ben okula başladım, sanki zulumdu. Okula kardesler birlikte gittigi zaman ben ölürdüm.. onlari görmek istemezdim, dışarda akranlarinin top oynayip onun camdan bakması beni bitirirdi hâlâ da öyle.. Sonra epilepsi tanısı kondu, kalbi durdu hastahenede yattı. Onunla birlikte ben de öldüm dirildim.. Yazamadığım onca şey varki.. Kardeş herşeyden öteymiş.. 6 yasından beri hep ağlıyorum.. Şimdi arada sirada nöbetleri geliyo; geçenki biraz ağırdı dudaklari mosmor oldu evde sadece ikimiz vardik nasil ciglik attiysam komsular kosmus gelmis. Gerisini hatırlamıyorum..Ismini cıglik atarak uyanmisim.. Bir de kiz kardesim var ama o küçük daha.. Sariliyorum öpüyorum doyamiyorum sanki.. Gözlerimin icine bakıyo, ama abla demiyo ya ben yine ölüyorum. Üniversiteye sehir disina gidemedim onsuz yapamam diye. Annen baban nerde diyceksiniz, onlar da uzuluyo ama benim kadar degil.. Kuzenimde kaldim dün 1 gece, dayanamadim döndüm eve. 1 gün dayanamadim onsuzluğa. Ama eninde sonunda ayrilcaz ölüm var.. Hep aklima geliyo ya ölürse ben naparim diye. Hep düşünüyorum öldugunu hayal edip yine agliyorum.. Allahim benim ömrümdən al ona ver diye dua ediyorum.. Ya ölürse ya yine kalbi durursa.. Soruyolar okul arkadaşlarım kardesin kac yasinda ne okuyo diye, cevap veremiyorum ne denir ki zaten......