- 9 Ocak 2012
- 15.270
- 29.507
- 798
- Konu Sahibi sonundaoldu
- #1
evet arkadaşlar aslında kötü ama sonuç olumlu diye düşünmekteyim.
biz 3 kardeşiz. ben en büyüğüm. diğerleri benim küçükler.
neyse biz çok zor şartlarda hayata tutunan çocuklardık. maalesef rahmetli babam biraz- tamam çok sorumsuzdu. maddi manevi birçok sorun yaşadık. ben iki yıllık okul bitirerek 19 yaşımda çalışmaya başladım. 3-5 ne olursa eve katkım oluyordu. sonra çok şükür ki atandım. hemen 20 bin gibi büyük meblağ kredi çekip aileme yolladım. ailem de kardeşlerimi üniversiteye yolladı bir süre geçindiler.
hayatımdan çıkan kardeşim x olsun. ona üniversiteye giderken harçlık yollayamazdım. zira 1350 lira maaşımdan 800 lira kredi öder gerisiyle başka memlekette geçinirdim. diğerine küçük bir miktar yollardım. çünkü onun ihtiyacı vardı.
neyse sonra evlendim. bu x kardeşim düğünüme bile gelmedi. çünkü takıntılı, psikolojik sorunları fazla olan ama asla kabul etmeyen biri. resmen yalvardım ama gelmedi.
düğünümden hemen sonra gelip telefon istedi aldım. tablet istedi aldım. bu süreçte babamı kaybettik eşimle ben kol kanat gerdik anneme, kardeşlerime. elimden ne gelirse yaptım. bütün beyaz eşyalarını yeniledim. maddi manevi verdim. annem de saolsun babam vefat etmeden önce oğluma bakardı. 15 ay baktı. sonra bakamıyorum zorlanıyorum dedi. emeği var Allah razı olsun. x üniversiteyi bitirdi dershaneye yazdırdık kpss için, sonra yine telefon istedi herkesin akıllı telefonu varmış ders çalışırken gerekmiş falan filan yine aldım, sonra bu sınavı kazandı kredi çektim verdim gidip yerleşmesi üs baş alması için. ama beğenmedi miktarı azmış bunu sana veririm zaten senin parana mı kaldım ki dedi tamam dedim, eşimle atandığı ile kadar götürdük aracımızla. beni atıp gittik dedi. ev tutmamışız. halbuki lojmana yerleştirdik. tanı öğren buraları ona göre ev tutulur dedik. kaldı ki akşamına eşim işe gitti sabahına ben. nasıl kalabilirdik düşünmedi bile.
daha sonra ev tuttu oraya da annemi götürdük geldik aracımızla. annemin bir emekli maaşı var. kadıncağız onun için bilmediği ile gitti. evini kapattı. neyse kadına diyormuş ki evinde de olsan mutfak masrafın yok mu var. o zaman burda mutfağı sen ödeyeceksin. utanmaz ya! kendi memleketimizde ben annemin faturalarını ödüyorum maddi yardım ediyorum. kadının sana ihtiyacı yok ki! asıl kadıncağız yemeğini yapıyor, üstünü başını yıkıyor, evini temizliyor. işte annem korkusundan çıkıp gelmiyor. normal değil birine sinirlenir işi bırakır gelir başıma beni perişan eder diye.
sonra babamdan borçlar kalmış üzerimize hiç haberimiz yok avukat tuttum parasını ben verdim takibini ben yapıyorum onlar sadece vekalet yolladı falan. yani bu kadar emeğim var.
bugün aradım dedim ki ben krediyi öderken zorlanıyorum sen veririm demiştin yarısını yollar mısın?? bana dedi ki: sen ne paragözsün, kişiliksizsin, tatile gideceğine öde işte! dedim ki asıl o sensin. hatta sen karaktersizsin. yarın öbürgün düşebilirsin o zaman derim ki oh iyi olmuş daha beter ol! bir daha bittin benim için helal etmiyorum sana hakkımı haram olsun. telefondan engelledim, her yerden engelledim. böyle kardeş olur mu ya?? çok üzgünüm çok.
biz 3 kardeşiz. ben en büyüğüm. diğerleri benim küçükler.
neyse biz çok zor şartlarda hayata tutunan çocuklardık. maalesef rahmetli babam biraz- tamam çok sorumsuzdu. maddi manevi birçok sorun yaşadık. ben iki yıllık okul bitirerek 19 yaşımda çalışmaya başladım. 3-5 ne olursa eve katkım oluyordu. sonra çok şükür ki atandım. hemen 20 bin gibi büyük meblağ kredi çekip aileme yolladım. ailem de kardeşlerimi üniversiteye yolladı bir süre geçindiler.
hayatımdan çıkan kardeşim x olsun. ona üniversiteye giderken harçlık yollayamazdım. zira 1350 lira maaşımdan 800 lira kredi öder gerisiyle başka memlekette geçinirdim. diğerine küçük bir miktar yollardım. çünkü onun ihtiyacı vardı.
neyse sonra evlendim. bu x kardeşim düğünüme bile gelmedi. çünkü takıntılı, psikolojik sorunları fazla olan ama asla kabul etmeyen biri. resmen yalvardım ama gelmedi.
düğünümden hemen sonra gelip telefon istedi aldım. tablet istedi aldım. bu süreçte babamı kaybettik eşimle ben kol kanat gerdik anneme, kardeşlerime. elimden ne gelirse yaptım. bütün beyaz eşyalarını yeniledim. maddi manevi verdim. annem de saolsun babam vefat etmeden önce oğluma bakardı. 15 ay baktı. sonra bakamıyorum zorlanıyorum dedi. emeği var Allah razı olsun. x üniversiteyi bitirdi dershaneye yazdırdık kpss için, sonra yine telefon istedi herkesin akıllı telefonu varmış ders çalışırken gerekmiş falan filan yine aldım, sonra bu sınavı kazandı kredi çektim verdim gidip yerleşmesi üs baş alması için. ama beğenmedi miktarı azmış bunu sana veririm zaten senin parana mı kaldım ki dedi tamam dedim, eşimle atandığı ile kadar götürdük aracımızla. beni atıp gittik dedi. ev tutmamışız. halbuki lojmana yerleştirdik. tanı öğren buraları ona göre ev tutulur dedik. kaldı ki akşamına eşim işe gitti sabahına ben. nasıl kalabilirdik düşünmedi bile.
daha sonra ev tuttu oraya da annemi götürdük geldik aracımızla. annemin bir emekli maaşı var. kadıncağız onun için bilmediği ile gitti. evini kapattı. neyse kadına diyormuş ki evinde de olsan mutfak masrafın yok mu var. o zaman burda mutfağı sen ödeyeceksin. utanmaz ya! kendi memleketimizde ben annemin faturalarını ödüyorum maddi yardım ediyorum. kadının sana ihtiyacı yok ki! asıl kadıncağız yemeğini yapıyor, üstünü başını yıkıyor, evini temizliyor. işte annem korkusundan çıkıp gelmiyor. normal değil birine sinirlenir işi bırakır gelir başıma beni perişan eder diye.
sonra babamdan borçlar kalmış üzerimize hiç haberimiz yok avukat tuttum parasını ben verdim takibini ben yapıyorum onlar sadece vekalet yolladı falan. yani bu kadar emeğim var.
bugün aradım dedim ki ben krediyi öderken zorlanıyorum sen veririm demiştin yarısını yollar mısın?? bana dedi ki: sen ne paragözsün, kişiliksizsin, tatile gideceğine öde işte! dedim ki asıl o sensin. hatta sen karaktersizsin. yarın öbürgün düşebilirsin o zaman derim ki oh iyi olmuş daha beter ol! bir daha bittin benim için helal etmiyorum sana hakkımı haram olsun. telefondan engelledim, her yerden engelledim. böyle kardeş olur mu ya?? çok üzgünüm çok.
