Kararsızlık,korku,kızgınlık...

zencefilli limonata .!.:

Herkese merhaba.. Öncelikle hepinizin yeni yılını kutluyorum. Konum biraz uzun olabilir şimdiden okuyacak olanları uyarayım. Mümkün olduğunca hislerimi anlatacağım ve kısa kesmeye çalışacağım.
Nerden başlasam bilemedim. Ben 13 yıllık mutlu evliliği olan y2 çocuk sahibi bir kadınım yada öyleydim.. Eşimle büyük bir aşkla evlendik. Eskiden çok sevdiği bir kız varmış ama ailevi sebeplerden dolayı ayrılmışlar. Biz onlar ayrıldıktan çok sonra tanıştık. Ben evlenmeden önce çok güzel hayat yaşadım. Geç evlendim. Çok modern,harika bir ailem vardı. Maddi,manevi hiçbir sorunum olmadı. Babam ve annem mükemmel insanlar. Biz iki yıl flört edip evlendik. Evlendiğimizde eşimin arabası dışında hiçbir şeyi yoktu. Yeni mezun olmuş sıradan bir mühendisti. Ben ise şımarıklığından üniversiteyi 3. sınıfta bırakmış,çalışmayan biriydim. Hiçbir zaman çok büyük maddi sorunlarımız olmadı. Evlendiğimiz ilk yıl senin ailen benim ailem tartışması dışında tartışmamız olmadı. Eşim çok bonkör,yaşamayı seven,çok neşeli,komik ve özgürlüğümü kısıtlamayan biriydi. Çok güzel bir hayat yaşadık. Evlendikten 2 sene sonra eşimin işi dolayısı ile yırtdışına yerleştik. Eşim çok iyi para kazanmaya başladı. Hayat standardımız çok yükseldi. Bir sürü yüksek mertebede arkadaşlarımız oldu türk ve yabancı. Sonra eşim yüksek lisans yapmak istedi ve yabancı bir üniversitede online olarak yapmaya başladı. Sorunlarımız bundan sonra başladı. Biz birbirinden ayrılmayan,tv yi bile sarmaş dolaş seyreden çiftken bir anda ben yalnız kaldım. O hem yoğun şekilde çalışarak hemde evde ders çalışarak hayatını devam ettirdi. Artık konuşmuyorduk çok fazla ve paylaşmıyorduk. Ben yalnız kalınca önce bir müddet hırçınlaştım. Herşeye söylenir oldum ama sonra alıştım yeni durumumuza ve duruldum. Onun hayatını kolaylaştırmaya başladım. Bu sefer eşimde garip değişiklikler başladı. Artık hissediyorumki eşim beni beğenmiyor. Çevresi geliştikçe ve ben bu çevre dışında kaldıkça bana karşı soğumaya başladı. Bende öyle boş bir insan da değilim. Çok özgüvenli,güzel,bakımlı,aşırı sosyal,ev içinde becerikliyimdir. Şimdi amma övünmüşsün diyeceksiniz sadece durumu anlamanız açısında yazıyorum. Umarım saldırıya uğramam ikimiz aynı spor salonuna üyeyiz. Önce beraber gidiyorduk sonrasında yalnız daha çok gitmeye başladı. Özel hoca olarak genç bir kızı tuttu. Toplamda 2 gün çalıştılar ama bu benim canımı sıktı. 'Bende erkek hoca tutacağım 'dediğimde gayet umarsızca' tuuutt. Sorun yok 'diyordu. Neyse.. aramız gittikçe soğumaya başladı. Artık sadece tartışırken konuşur olduk. Beraber gülmüyoruz,beraber sohbet etmiyoruz. Hatta artık sevişmiyoruz bile. Benim en iyi arkadaşım gitti onu kaybettim ve bu beni çok üzüyor.
Bu evliliği toparlamaya çalıştıkça daha da çok battı. Şuan aklımdan ciddi olarak boşanmak geçiyor. Çünkü sevildiğimi ve istendiğimi hissetmiyorum çok çaresizim. Onu terkedip içimi soğutmak istiyorum ama çok korkuyorum. Ya pişman olursam diye ölüp bitiyorum. Beni kıskanmıyor,değer vermiyor,hiçbir şey anlatmıyor.. En son yılbaşı gecesi koptu herşey. Arkadaşlarımızla dışarıda buluştuk. Çok güzel eğlendik. Yunanlı bir çiftle tanıştık. Hep beraber kalabalık olarak başka bara geçtik. Artık eşim alkol sınırlarını aşmıştı. Barda iki tane kızla konuşmaya başladı. Önce ciddiye almadım. Ama biz onu yanımıza aldıkça kızların dibine gitti. Kızlar öyle gösterişli ,seksi falan değildi yanlış anlaşılmasın. Sıradan kızlar. Belki eşimden rahatsız bile olmuşlardır.ama asıl ben kendimi çok kötü hissettim. Herkesin yanında şakaya vurdum ama içim acıdı. Yeni tanıştığımız yınanlıya bile rezil oldum diye içim içimi yedi. Kendimi çoook değersiz hissettim. Gecenin sonunda eşimin telefonunu kontrol ettim ve bu kızları WhatsApp a kaydettiğini gördüm. Arkadaşla beraber hemen sildik kızın numarasını. Ertesi gün eşim ayılınca inanmadı yaptığına ,hatta hatırlamadı bile olanları ama olan olmuştu. Normalde eşimi gölge gibi takip ederim. Bugüne kadar bir yanlışını görmedim. Şimdide kesinlikle konuşmuyorum. Özür dilemeye çalıştı ama ilgilenmiyorum çünkü canım çok acıyor. Boşanıp gitmek istiyorum ama korkuyorum. Şuan çok rahat bir hayatım var. Altımda şöförüm,çok güzel bir evim,sınırsız imkanlarım var. Belki kızacaksınız ama bu imkanlardan da vazgeçmek istemiyorum ama gururumu çıkarıp bir kenara bırakamıyorum. Sırf imkanlar için beni önemsemeyen bir insanla hayatımı geçirmek istemiyorum. Ama çok korkuyorum pişman olmaktan. İki türlüde pişmanlık duyacağım diye tırsıyorum. Onu bırakırsam çocuklarımla sürünmekten,bırakmazsam gurursuz davranmış olmaktan korkuyorum. Kendine olan saygımı yitirmeden çıkış yolu bulmak istiyorum.
Hepinizden rica ediyorum ne olur hırpalamadan cevap yazın. Zira canım çok yanıyor.

Genişletmek için tıkla...