Karantina... en çok zorlandığımız şeyler

Orman perisi olsam .!.:

Herkese merhaba.
Şimdi bu evde karantina beni de sizleri de bunalttı.
En çok zorlandığımız taraflarını burada paylaşırsak biraz rahatlarız belki.
En zorlandığım yanı, herşeyin aniden başlaması sanırım. Hiç ihtimal vermiyordum . Kimin aklına gelirdi zaten. O yüzden psikolojik olarak hazır değildim bu durumuma.
Annem hastanede çalışıyor. 66 yaşında. Ben kronik hastayım. Evde ikimiz kalıyoruz. Bu hafta üst solunum yolu enfeksiyonu geçiriyorum. ( evet hem de böyle zamanda nasıl başardım bilmiyorum)
Sizlerin en çok zorlandığı tarafı ne oldu.
kolaylaştırmak için yaptığım şeyler
. Balkona çıkmak
. Çok fazla haber takip etmemek ( yeteri kadar araştırıyorum )
. Telefonla yakınlarımla iletişime geçmek . Onlara da moral vermek için hep gülerek konuşuyorum. Ne kadar bunaldığımı hissettirmemeye çalışıyorum.

Genişletmek için tıkla...

Konuyla alakasız ama üst solunum yolu enfeksiyonu ile coronavirüs ü nasıl ayırt ettiniz? Belirgin farkları neler acaba?

girlinred .!.:

6 ve 1.5 yaşlarında iki kızım var. İçeride takılıyorlar şimdi ben çay içiyorum mutfakta. Büyükle çok ilgilenmiştik küçükken , sonra koala oldu üstümüzden inmedi. Şimdi küçüğü kendi haline salıyoruz oynuyor tek başına. Hangi yaptığımız doğru şu anda biz de bilmiyoruz zamanla anlayacağız

Genişletmek için tıkla...

Tek bir doğru yok aslında. Çocuğa, ortama, yaşam tarzınıza uygun olan doğruyu siz seçeceksiniz. Yeni Dünya kendini sürekli sorgulayan ebeveynler olmamıza vesile oldu. Buna gerek yok. Çocuğa, onu sevdiğinizi hissettirmek, yaşamsal ihtiyaçlarını karşılamak ve günde yarım saat onunla oyun oynamak kafi. İsteyen ve vakti olan daha fazla oynar ama minimum yarım saat yeterli.

Aman Allahım sıkılıyor çocuğum acaba ne yapsam da sıkıntısını gidersem demek saçmalık. Bırakın sıkılmayı da öğrensin. Bırakın bireysel yaşamı öğrensin. Bağımlı olmasın. Ben de yaptım o hataları ancak şu an yapmıyorum. Çünkü ilkokulda bağımsız olması gerektiğini biliyor ve onu hazırlıyorum şimdiden. Ben ilkokulda onu kapıda bırakıp gittiğimde sudan çıkmış balığa dönsün istemiyorum.

Ben çocukken ihtiyaçlarım tam manasıyla karşılanmıyordu. Çok fazla sıkılıyordum. Ancak bunun bana en büyük katkısı beş yaşında minicik bir çocukken ve sınıf arkadaşlarım benden üç yaş büyükken kendimi ezdirmeden kendi ihtiyaçlarımı karşılama becerisi geliştirmekti. Ve dahi hayalgücümün fazlaca gelişmesi :) tam da bu yüzden bugünlerde evdeyken sızlanmıyor, kendimi oyalayacak şeyler buluyorum. Kendimden sıkılmıyorum, kendimle yalnız kalmaktan korkmuyorum.

Salın çocukları :)

ev okula döndü en çok zorlandığım bu.
küçük uzaktan eğitime hiç uygun değil.
büyük nispeten daha iyi..

Orman perisi olsam .!.:

Herkese merhaba.
Şimdi bu evde karantina beni de sizleri de bunalttı.
En çok zorlandığımız taraflarını burada paylaşırsak biraz rahatlarız belki.
En zorlandığım yanı, herşeyin aniden başlaması sanırım. Hiç ihtimal vermiyordum . Kimin aklına gelirdi zaten. O yüzden psikolojik olarak hazır değildim bu durumuma.
Annem hastanede çalışıyor. 66 yaşında. Ben kronik hastayım. Evde ikimiz kalıyoruz. Bu hafta üst solunum yolu enfeksiyonu geçiriyorum. ( evet hem de böyle zamanda nasıl başardım bilmiyorum)
Sizlerin en çok zorlandığı tarafı ne oldu.
kolaylaştırmak için yaptığım şeyler
. Balkona çıkmak
. Çok fazla haber takip etmemek ( yeteri kadar araştırıyorum )
. Telefonla yakınlarımla iletişime geçmek . Onlara da moral vermek için hep gülerek konuşuyorum. Ne kadar bunaldığımı hissettirmemeye çalışıyorum.

Genişletmek için tıkla...

Sanırım sizin gibi hissediyorum duygusal olarak böyle bir şeye hazırlıklı değilim
İş hayatımı sonlandıralı on ay oldu neredeyse, 25 yılın ardından evdeyim, oh ne güzel güneşi görebiliyorum, sabahları yürüyüş yapabiliyorum, istediğim kadar kütüphanemde takılıyorum derken birden her şey durdu. On aydır günde üç saatimi okumaya ayıran ben iki haftadır okuyamıyorum, elimdeki kitap sürünüp duruyor, yürüyüşe çıkamıyorum, zorunlu ihtiyaçlar için çıktığımda eve dönmek işkence oluyor, her şeyi dezenfekte et, havalandır, oraya değdim mi buraya dokundum mu ? eziyet
Eşim işe gidiyor, dönüşümlü çalışma modeline geçtiler ama bu çokta çözüm mü bilemiyorum, onun için çok endişeliyim, bu duygusal ruh halim adamı da kötü etkiliyor bana nasıl dayanıyor bilmem, kedi gibi orasına burasına sokuluyorum sürekli, sanki bu virüs ailemizi parçalayacak gibi bir korkum var, başımıza bir şey gelirse onunla birlikte ölmeyi planlıyorum her gün o kadar manyak bir haldeyim

ATTRAENTE .!.:

Sanırım sizin gibi hissediyorum duygusal olarak böyle bir şeye hazırlıklı değilim
İş hayatımı sonlandıralı on ay oldu neredeyse, 25 yılın ardından evdeyim, oh ne güzel güneşi görebiliyorum, sabahları yürüyüş yapabiliyorum, istediğim kadar kütüphanemde takılıyorum derken birden her şey durdu. On aydır günde üç saatimi okumaya ayıran ben iki haftadır okuyamıyorum, elimdeki kitap sürünüp duruyor, yürüyüşe çıkamıyorum, zorunlu ihtiyaçlar için çıktığımda eve dönmek işkence oluyor, her şeyi dezenfekte et, havalandır, oraya değdim mi buraya dokundum mu ? eziyet
Eşim işe gidiyor, dönüşümlü çalışma modeline geçtiler ama bu çokta çözüm mü bilemiyorum, onun için çok endişeliyim, bu duygusal ruh halim adamı da kötü etkiliyor bana nasıl dayanıyor bilmem, kedi gibi orasına burasına sokuluyorum sürekli, sanki bu virüs ailemizi parçalayacak gibi bir korkum var, başımıza bir şey gelirse onunla birlikte ölmeyi planlıyorum her gün o kadar manyak bir haldeyim

Genişletmek için tıkla...

Yapmayın lütfen. Siz okuduğum, bildiğim kadarıyla gayet güçlü bir kadınsınız. Yapmayın :)

Ne yaşamamız gerekirse onu yaşayacağız. Dünya böyle bir yer. İnsanoğlu varoluşun başından beri mücadele ediyor hayatta kalmak için. Sıra bizde. En az hasarla atlatacağız. Ailenize de hiçbir şey olmayacak :)

idrakyollariiltihabi .!.:

Yapmayın lütfen. Siz okuduğum, bildiğim kadarıyla gayet güçlü bir kadınsınız. Yapmayın :)

Ne yaşamamız gerekirse onu yaşayacağız. Dünya böyle bir yer. İnsanoğlu varoluşun başından beri mücadele ediyor hayatta kalmak için. Sıra bizde. En az hasarla atlatacağız. Ailenize de hiçbir şey olmayacak :)

Genişletmek için tıkla...

Çok teşekkür ederim idrak:))
Neden bu halim bilmiyorum, iki gündür gözümü açamadım ağlamaktan
Birimize bir şey olursa ne yaparız, ya ikimize birden olursa kedi ne yapacak, hep birlikte mi ölsek falan diye saçmalayıp duruyorum, sinirlerim bozuldu artık. Kimsenin ailesine bir şey olmasın inşallah, bu süreci en az hasarla atlatmayı diliyorum ama nur topu gibi bir anksiyete sahibi olmuş gibi hissediyorum kendimi şu an:)))

hayatimda bu kadar sinir sistemimin alt ust oldugu bir donem gecirdigimi hatirlamiyorum. vucudumdaki tum kaslar kasilmis durumda. midem cigerlerim kalbim beynim sanki mengene ile sikistiriyorlar gibi. evde olmayi cok severim arti zaten evden nerdeyse cikmam normal zamanda da. ama durumun ciddiyeti beni fazla urkuttugunden evde herzaman yaptigim
seyleri bile yapamiyorum.

Ben git gide bütun cekik gozlulere gicik olmaya hatta kufuru basmaya basladim biliyorum yanlis ama simdide baska bir virus cikmis insandan insana solunum yoluyla falan bulasmasada biktim artik bu pis yaratiklarin her hayvani igrenc acik pazarlarda hijyenden 0 yerde kesip zikkimlanip hastalanmasindan hayir olan bizlere oldu binlerce insan oldu ekonomik krizi desen ayri kapansin onlarin lanet hayvan pazari o hayvanlarada yazik insan nasil piton yer ya aklim afsalam almiyo karantina sorun degil bari param birikiyor ayin oetasi geldi bende durum degismedi ama yaslilarimiz aklima geldikce uzuluyorum Millet tuvalet kagidi derdinde

ATTRAENTE .!.:

Çok teşekkür ederim idrak:))
Neden bu halim bilmiyorum, iki gündür gözümü açamadım ağlamaktan
Birimize bir şey olursa ne yaparız, ya ikimize birden olursa kedi ne yapacak, hep birlikte mi ölsek falan diye saçmalayıp duruyorum, sinirlerim bozuldu artık. Kimsenin ailesine bir şey olmasın inşallah, bu süreci en az hasarla atlatmayı diliyorum ama nur topu gibi bir anksiyete sahibi olmuş gibi hissediyorum kendimi şu an:)))

Genişletmek için tıkla...

İnsan sandığından daha güçlü bir varlık aslında. Dayanamam dediğimiz birçok şeye dayanıyoruz. Yapamam dediklerimizi yapıyoruz. On yıl önce "hayatta yapamam, hayatta dayanamam" dediğim birçok şeye dayandım. Hala ayaktayım.

Bilmiyorum bana otomatik olarak yükleniyor kötü zamanlarda idare eden, ayakta durması gereken kişi olduğum hissi. Tüm insanlarda var bu özellik biliyorum. Sadece zorlamak gerekiyor biraz.

Madem anksiyete illeti açığa çıktı o zaman yeneceksiniz. Kötü haberleri okumayın, virüsle ilgili araştırma yapmayın. Yapabileceğiniz tek şey evde kalmak. Bunu yapın gerisini düşünmeyin. Ben fiziksel tüm hastalıkların gidişatının ruhsal hastalıklara bağlı olduğuna inanıyorum. Ruh sağlıklı olursa, beden çabuk iyileşir. Önce ruhunuzu iyileştirin :)

Bi gun bile evde kalsam kafayi yiyenlerdendim
Simdi kac gun oldu haal icerdeyim.genelde yuksek lisans icin ders calisiyorum vaktik kalmiyor sikilmaya.sadece annem ve babam icin korkuyorum yoksa baska bi endisem yok simdilik

Marketten gelen her şeyi dezenfekte etmeye çalışmak, dışarıda giyilen her kıyafeti hemen yıkamak dolayısıyla bitmek bilmeyen çamaşır ütü sorunu, sıkılan kızımı eğlendirmeye çalışmaktan sıkılmak, eşim dolaylı olarak sağlık sektöründe olduğu için ona potansiyel virüslü gözüyle bakmak, bozulan psikolojimi düzeltmeye çalışmak, internette alışveriş yapma isteğimi bastırmaya çalışmak..... Liste uzatıp gidiyor. İçine düştüğüm kısır döngüden kurtulmak ümidiyle. Bugünlerde geçer Allahın izniyle.

Ben çok panik bir insan değilimdir.
Olacak olan ne yaparsak olacak, elimden geleni yaparım Allah'a emanet ederim kendimi
zihniyetindeyim.
Evden market ve doktor ihtiyacı dışında çıkmıyorum.
Gücüm olduğunca hijyene dikkat ediyorum.
Kitap okumaya odaklanmak nedense çok zor..
Film, dizi gibi şeylere verdim kendimi.
Burayı okurken arka fonda haberler açık bir kulağım onda.
Bilmek bilmemekten daha iyi geliyor galiba.


Normalde evi hiç sevmem, sokak insanıyım.
Gezerek geçirdiğim günler en keyifli günlerim.
Ama işe gitmek zorunda olmadığım için şanslıyım.
İşe gidenler için endişeliyim, en çok 64 yaşındaki annem için..
Allah herkesi korusun..

Beni en çok sinir eden okul zamanı keyfi devamsızlık yapan, okula gelmek istemedi bugün
önemli ders yoksa göndermiycem deyip çocuğu okula göndermeyen velilerin,
sağlık derdine düştüğümüz bu zamanda ''Ayy nasıl olacak? Uzaktan eğitim mi olur?'' zırvalıklarını dinlemek, sakin kalmak.. :)

Az saçmalasalar keşke..

Benim keyfim yerinde vallahi allah affetsin. Alıştım hemencecik. İşime bile geldi. Öğrenciler yok ders yok angaryalar yok (araştırma görevlisiyim). Sadece ders çalışıp araştırma yapıp tezimi yazmaya çalışıyorum.
Onun dışında nişanlımla beraber izolasyondayız. O da işe gitmiyor kronik rahatsızlığı olduğu için. Evden çalışıyor. Ev işlerini çoğunlukla hallediyor. Birbirimize vakit ayırabiliyoruz pek yapamadığımız bir şeydi. Dizdize çalışıyoruz vallahi...
Bugünleri avantaja çevirin.
Düğün alışverişi yapmamız lazımdı ama her yer kapalı. Bu şartlarda ne zaman güvenle gelinlik deneyebileceğim hiç bir fikrim yok. Bunlar da dert değil. Geç olsun güç olmasın

haritacikiz .!.:

Ben hafta içi evden cikmiyodum zaten ama cumartesi pazar evde durmazdım şimdi çok zor geliyor 15 gündür evde kalmak balkonada çıkılmiyor buz gibi hava..2 bebeyle evde kafayı yemezsem iyidir..eşim hergün dışarda ona bulaşırsa bizede bulaşacak bu illet orası da kesin..virüsü ne kadar geç kaparsak kar diye düşündüğüm için evde kalıyorum zira bazı doktorlar ve araştırmacılar bu virüsü hemen hemen herkes kapicak ama ne kadar geç olursa o kadar iyi diyorlar bende en azından şu aşı bulunana kadar enfekte olmasam diye dua ediyorum..anne babama eşime çocuklarıma bişey olur diye korkuyorum..

Genişletmek için tıkla...

Bence çok doğru bir düşünce, en basitinden 1 ay önceki ilaç ve imkanlarla şimdiki arasında çok fark var.
Hergün yeni bir ilaç protokolü keşfediyorlar.

Çinde virüsü Dünyaya duyuran Li Weilang da kaç test yapmalarına rağmen o zaman hastalığı tespit bile edememişlerdi. Virüsü keşfettiklerinde de artık onun için çok geçti.

Pink_Butterfly92 .!.:

2.5 aylik bebegimden öturu daha yeni toparlanip sosyalleşmeye başlamak uzereyken boyle birsey cikinca haliyle cok daha kotu oldum. Beni zorlayan kismi sanirim tam olarak bu... 2.5 aydir toplasan iki - üc kez çikmişimdir o da 1 saatligine...
O yuzden bana agir geliyor bu durum. Birde misafirlerimin hala bitmemesi kendime zaman ayiramamam , uykumun normale birturlu dönememesi de cabası...

Insallah en kisa surede bitecek diye umut ediyorumm.

Genişletmek için tıkla...

Bu dönemde nasıl misafir kabul ediyorsunuz.Cocugunuz çok kucuk ve siz doğumdan yeni çıkmış sayılırsınız.Aman lütfen hiç ama hiç kimseyi misafir kabul etmeyin , sizde gitmeyin.Bu dönemde ayıp layık olmaz kimseye.Cocuk küçük korona geçtikten sonra bekliyorum deyin.Kimsr sizin sağlığınızdan önemli değil.Gerekirse doktor kimseyle görüşmeyi diye tembihledi deyin

Ben zaten bekliyordum çünkü bizden once pek çok arkadaşımın ülkesinde virüs görülüp karantina başlamıştı. Instagram'da falan karantina paylasimlari - maskeli fotolar göre göre anladım ki 'geliyor gelmekte olan'
O yüzden hazırlıklı olduğumu düşünüyorum psikolojik olarak.
İse haftada iki gün gidip evden çalışıyorum.
Buna da çoook alistim. Çok ihtiyacım varmış pijemalari çıkarmadan evde durmaya. Çünkü haftasonu ve yıllık izinlerim de hep kosturarak geçti. Evde egzersize başladım, kitap okumaya yeniden başladım, güzel filmler izledim...
Olan olay yaşanıyor zaten. Tadını çıkarmaya çalışıyorum.
Tek endişem annemle babama bulaşma korkusu. Bu da anksiyite boyutunda değil, endişe boyutunda. Trafik kazalarıyla ilgili bir işte çalışıyorum. İnan ki bir insanin trafik kazasinda yok yere ölme ihtimali coronadan ölme ihtimalinden daha fazla . Ölüm hastalik her an kapımızda. Her an korkup endişeyle yaşayamayız.

Her gün spora giderdim ve oradan da eve gelmez dolanırdım şu anda hep evde olmak çok zor geliyor

Çocuğumu oyalamak.
Her gün parka çıkard, en olmadı hava soğuksa da scooterla tur atardı. Şimdi sıkılıyor. Çok bunaldı. Yaza geçmezse napacağımı düşünüyorum en çok. Bu çocuklar yazın hava günlük güneşlikken ne yapacaklar? Evde durası şimdiden yok yaza ne olacak. Tatil hevesi vardı tatil işi de dert.
Bir an önce bitse gitse keşke

Geceleri korku geliyor korkuyorum ölmekten ya da sevdiklerimi kaybetmekten, gündüz iyiyim biraz daha.