Karantina... en çok zorlandığımız şeyler

Doğuda yaşıyorum 5 aydır karın bitmesini bekliyoruz. Kar bitti bahar geldi. Güneş pırıl pırıl. Ama çıkamıyoruz

Missisim .!.:

-Endişemi dilediğim gibi yaşayamamak.
Eşim ilk defa iş yerini geçici de olsa kapattı. Evet sağlik açısından mutlu fakat sudan çıkmış balık gibi. Ona pozitif görünmeye çalışıyorum.

-Kızım çok küçük. Mütemadiyen parktaki mikropların temizleneceği zaman hakkında bilgi almak istiyor. Parkı biz silsek diyor Evi panayıra çevirmek zorunda olmak bir yerden sonra zor

-Karantina sürecinde birkaç gün çalıştığım kuruma gitmem gerekti. Oradan dönüş ise hepten yorucu. Dokundum mu? Sil! Dokunmuş muydum? Kolonya. Peçeteyle tut! Eldiveni çıkarırken dikkat. Bu pantolon monta renk verir mi? Varsın versin... Ellerim bana ait değil gibi. Fakat hiç biri umrumda değil sağlık olsun artık...

Genişletmek için tıkla...

Eşiniz için böylesi daha iyi. Herşey yoluna girer işini en kısa sürede yeniden açar umarım.
kızınız çok tatlı. Kendince çözüm bulmaya çalışıyor. Benim yeğenim de öyle. Anlattık olanları. Anlayışla karşıladı ama. Pazarlık yapmaya çalışıyor annesiyle.
maske taksak eldiven taksak olmaz mı . Dışarı çıkamaz mıyız diyor.
Anneler için zor bir dönem. Şimdiki çocuklar alışkın gezdirilmeye , oynamaya . Çocuklar eve kapanınca rutinleri bozuluyor.

dışarı çıkınca çok dikkat etmeniz gerekmiş.
elimi birşeye sürünce kaç kere yıkıyorum. Sonra tekrar sonra tekrar. Onu sil , bunu yola, bunu kaldır. İnsanı mental olarak yoruyor. aslında karantinanın en sinir bozucu yanlarından birisi bu.

Karantinada olmamak :)
Benim calisip cocuklarimin evde olup Eve yorgun gelip onlarla kaliteli zaman gecirememek. Eve gelip direk dusa girmek, sac dibim egzama oldu.
Saglik calisani olmak ayri bir stress. Kac gecedir uyuyamiyor mide bulantisi cekiyorum. Galiba hepsi stressden.

Arrietty_ .!.:

Karantinada olmamak :)
Benim calisip cocuklarimin evde olup Eve yorgun gelip onlarla kaliteli zaman gecirememek. Eve gelip direk dusa girmek, sac dibim egzama oldu.
Saglik calisani olmak ayri bir stress. Kac gecedir uyuyamiyor mide bulantisi cekiyorum. Galiba hepsi stressden.

Genişletmek için tıkla...

Allahım size güç versin.

Dogum yapali 36 gun oldu. Oncesinde hamileligin son aylari cok zor gecti 2.5 ay annem ve kv harici kimseyle gorusemedik 2.5 yasindaki kizimla. 36+6 da erken dogum oldu bebek 1 hafta kuvozdeydi. Sonra malum evdeki ablamiz bebegi kiskaniyor.. korona gelene kadar dedesiyle disari cikiyodu biraz sonrada uyuyodu. Benimse umudum hep 40 cikinca gezmekti. Temmuz ayinda memlekete gitmek 1 yildir tek hayalim. Sadece biraz nefes alabilmek istiyorum
Evde 1 bebek 1cocuk. Ev islerine yetisemiyorum.ev hep daginik.. yeterki oynass ama sadece dagitiyo hep bir sinir krizi hali. Bahcemiz yok, balkon yok. Giriş kattayim gunesi bile goremiyoruz :'(

Evde olmakla ilgili bi sıkıntım yok ama korkuyorum,elimde değil..
Bu hafta idari izindeyim.Normalde haftaya uzaması lazım ama bizim işte hiçbir şey normal olmadığı için haftaya çağırırlarsa diye korkuyorum.
Annem kanseri yeni atlattı.Olası bi mikrobu yollardan kapıp ona bulaştırırsam diye korkuyorum.
Hep evdeyim ama misal bugün dışarı çıkmak zorundayım.Eldivenimi, maskemi takıcam ama yine de eve,anneme mikrop taşımaktan korkuyorum.
Bu gece korkudan uyuyamadım pek..Bağışıklığın güçlü olması için beslenmenin yanı sıra iyi bir moral ve uyku düzeni gerekir diyolar.Uyuyamıyorum ki..Anneme benim yüzümden bişi olursa diye çok korkuyorum ve bunu nasıl aşabilirim bi fikrim yok..
Şu hastalık geldiği gibi defolup gitsin lütfen..Nasıl ki ispanyol gribi mutasyona uğrayıp yok olmuş bi benzer mucizeyi durum daha da kötüleşmeden ümit ediyorum.Allah yardımcımız olsun..

Hamileyim ve eşim polis. Tek zorlandığım eve virüs taşıyacak ve bebeğime birşey olacak korkusu. Onun dışında hiçbir zorlanış, sıkılmak bunalmak umrumda değil.

Orman perisi olsam .!.:

En yakın arkadaşım ( eşiyle başka şehirde yaşıyorlar ) hamile. Haziranda doğumu var. Sizin yaşadığınız korkuları o da yaşıyor. Bu soruların en güzel cevabı yakında hayatın normale döneceğini düşünmek sanırım.
ekonomi iyi olmayacak orası belli . Malum enflasyon zaten son zamanlarda zorluyordu. O konu daha da sorunlu hale gelecek.
Bebek için alışverişi online olarak yapmaya çalışın isterseniz. Benim arkadaşım öyle yapıyor. Sakin kalmaya çalışın. Dünyada milyarlarca insan var aynı durumda birçoğu bu durumdan zarar görmeyecektir. Siz ve sevdikleriniz de o çoğunluğun içinde olacaksınız. Kötü ihtimalleri düşünmeyin.
arkadaşımı yarın arayıp biraz moral vermeye çalışacağım. Çünkü mesajınızı okuyunca hamile bir insanın ne kadar sarsılabileceğini tekrardan hatırladım.
ayrıca kargodan hediye falan göndermeye karar vermiştim. Moral olmasını istiyorum ona.

Genişletmek için tıkla...

Her zaman olduğu gibi pozitif düşünüp bu durumu psikolojik olarak en az hasarla atlatmaya çalışmak en iyisi haklısınız.
Alışverişi tamamladım çoktan o konuda kafam rahat. Arkadaşınızın doğumuna daha varmış o benden çok daha şanslı hazirana kadar kurtulmuş oluruz (inşallah)

Ben evde kalmayı sevdiğim için evde hiç zorlanmıyorum.hep kendimi oyalayacak şeyler buluyorum.çoğunlukla internette takılıyorum.dışarı çıkınca zorlanıyorum çünkü alerjik bir yapım var sürekli gözüm kaşınıyor kaşıyamamak acayip sinir ediyor.hemen alacağımı alıp eve gitmek istiyorum ama stokçular yüzünden 3-4 market gezmek zorunda kalıyorum.hala insanların grupça sokakta dolandığını yere falan tükürdüklerini,aksırıp tıksırdıklarını görünce sinir oluyorum.kısacası keşke evde kalabilsem sürekli bu süreçte bence en şanslı kesim evde kalabilenler.stajımın durumu belli değil şuanda beni en çok sıkan şey bu.annem babam risk altında çünkü doktor...neyseki internet,erkek arkadaşım ve evcillerim var.

Ben karantinada değilim (almanyada yaşıyorum) mecbur toplu taşıma kullanıp işe gidiyorum... 10 saat büro içinde çalışıp geri eve dönüyorum.
Döngüm bu... AMA evde spor yapıyorum. Meditasyon başladım mesela... Her hafta bir kitap bitirme planım var.
Manikür, pedikür yapa yapa elim ayağım kendine geldi.
Hafta sonları saçlarımı şekillendiriyorum, maskeler yapıyorum vs.
Canım sıkılmıyor ama bakalım daha kaç hafta dayanacagiz millet olarak.
Küçük işletmeler iflas etmeye başladı bile... Ekonomik kriz ensemizde

Ikı cocukla eve kapandık 3 haftadır bır hafta sonu daglara cıktık cocuklar nefes alsın dıye baska bısey yok. Esımde yenı ıs kurmustu kendıne onada kapat gel dıyemıyorum ama o eve gelıncede tedırgın oluyorum. Ellerım catladı artık yıkamaktan kolonyadan dezenfekteden. Tek yaptıgım coxuklara karısmıyorum sıkılmasınlar dıye halıyle benım tek ugrasımda temızlık bol bol. Koyde bı arazımız var koyden bıraz uzakta kımse yok dıye gıdıp oraya yerlesesım var bı konteynır koyupp pıskolojım ıce battı. Babam yurt dısından gelenlere yemek yapıyor karantınada annem amcam babannem ananem hep kronık hasta onları dusunmek ayrı bı kotuu. Allah sonumuzu hayır etsın ınsallah bır hafta sonra butun hersey bıter eskı yasamımıza donerızz

Çocuğun dışarıya anca pencereden bakması.

Ben sıkılırım çok sorun değil de onun sıkılması üzüyor biraz.

Cocugun parka cikamamasi cok zorluyor. Kendi de bunaldi bu ara sinirli.
Onun disinda ben evi severim, zaten cok gezen insanlar degiliz

Doğum nasıl olacak onun düşüncesi zorluyor beni

Onun dışında hiçbir şikayetim yok. Yok evde sıkılıyormjs dışarı çıkamıyor Muş da. Şımarıklik geliyor bana. İşe gitmek zorunda dipdibe bir sürü insanla toplu taşımaya binen insanları düşününce. Dua etmek lazım imkanlarımızla
Ayrıca hamile olduğum için evden çalışabiliyorum günde 3.5 saatim yolda geçiyordu şuan ondan kurtuldum bana iyi bile geldi
Ama tabiki hastalık olmasın da ise gideyim yeter ki

Yanımda olmayan anne ve babam dışında hiçbir şey beni zorlamıyor. Onlar için endişeleniyorum biraz. Biraz diyorum çünkü dışarı çıkmıyor, iyi besleniyorlar.

Brunello Cicinelli .!.:

Hamileyim ve eşim polis. Tek zorlandığım eve virüs taşıyacak ve bebeğime birşey olacak korkusu. Onun dışında hiçbir zorlanış, sıkılmak bunalmak umrumda değil.

Genişletmek için tıkla...

Korkmayın anne karnındaki bebeğe geçmediğini söyledi kaç tane uzman.
Sağlıkla doguracagiz inşallah

Ders çalışmam lazım ama çalışamıyorum. Acayip kitap okuyasım var ama okuyacak kitabım yok.
Diyet yapmam lazım ama bütün gün bir şeyler atıştırıp duruyorum.
Şimdilik bu kadar.

Evet hersey cok ani gelisti.Bazen bu yasadiklarim ruya mi diyorum kendi kendime..Sanki uyanacagim hersey eskisi gibi olacsk gibi geliyor.En zorlandigim sey ise kedim ☺ eskiden disarda dururdu gunduzleri tabi hava sicak ise..Simdi eve hapsettim onu da.Cunku disardan virus getirir diye korkuyorum patisi ile..

Kendi adıma şikayetçi olacağım bir durum yok. Savaşta değiliz, evimizin tepesine bomba yağma ihtimali ile yaşamıyoruz. Aç değiliz, ısınma problemimiz yok. Elimizin altında tüm dünyaya ulaşacağımız İnternet ve telefonlar var. Görüntülü arama seçeneği var.

Ben biraz mızmız ve şımarık bir millet olduğunuzu düşünüyorum. Bunca imkanın arasında tek yapılacak şey evde kalmak. Bu kadar. Çok zor değil, zulüm hiç değil. Hatta hiç durmadan koşturduğumuz, durup düşünmeye bile fırsat bulamadığımız bir dünyada belki de iyi gelecek bu insanlara.

Kendi adıma beni tek zorlayan evladım. O sıkılıyor ve çocuk olduğu için virüs vs anlamıyor. O da sıkıntı değil. Zorluğu, mecburiyeti öğrenecek o da. Kendi kendine oyalanmayı ve hatta sıkılmayı da öğrenecek. Altın tepsi ile hayat sunamam ona. Bir zahmet sıkılmayı ve kendi can sıkıntısını nasıl gidereceğini öğrensin. Çocuklara olumsuz duyguları öğrenme hakkı bile tanımıyoruz. İlk paragrafta söylediğim gibi tepesine bomba yağma korkusu yok, aç kalmıyor. Tek derdi sıkılması. Onu da öğrensin. Aman çocuk sıkılmasın diye aktiviteler planlıyor, kreşe gönderiyor, oyun salonlarına para ödüyoruz. Aman sıkılmasın çünkü. Sıkılsın yahu, onu da öğrensin.

Bugünün kendini ifade edebilen, üretebilen, hayal kurabilen yetişkinleri, eskiden sıkılmaya fırsat bulmuş çocuklarıdır. Bu kadar abartmaya gerek yok bence.

Bu arada bunları annesinin paçasından bir dakika ayrılmayan, hırçın bir çocuğun anası yazıyor. İlk günler ben de endişe ettim. Ne yapacağım, nasıl oyalayacağım diye. Sonra fark ettim ki bu benim görevim değil. Şimdi kendi kendine oyun kurmayı öğrendi. Oynuyor da.

idrakyollariiltihabi .!.:

Kendi adıma şikayetçi olacağım bir durum yok. Savaşta değiliz, evimizin tepesine bomba yağma ihtimali ile yaşamıyoruz. Aç değiliz, ısınma problemimiz yok. Elimizin altında tüm dünyaya ulaşacağımız İnternet ve telefonlar var. Görüntülü arama seçeneği var.

Ben biraz mızmız ve şımarık bir millet olduğunuzu düşünüyorum. Bunca imkanın arasında tek yapılacak şey evde kalmak. Bu kadar. Çok zor değil, zulüm hiç değil. Hatta hiç durmadan koşturduğumuz, durup düşünmeye bile fırsat bulamadığımız bir dünyada belki de iyi gelecek bu insanlara.

Kendi adıma beni tek zorlayan evladım. O sıkılıyor ve çocuk olduğu için virüs vs anlamıyor. O da sıkıntı değil. Zorluğu, mecburiyeti öğrenecek o da. Kendi kendine oyalanmayı ve hatta sıkılmayı da öğrenecek. Altın tepsi ile hayat sunamam ona. Bir zahmet sıkılmayı ve kendi can sıkıntısını nasıl gidereceğini öğrensin. Çocuklara olumsuz duyguları öğrenme hakkı bile tanımıyoruz. İlk paragrafta söylediğim gibi tepesine bomba yağma korkusu yok, aç kalmıyor. Tek derdi sıkılması. Onu da öğrensin. Aman çocuk sıkılmasın diye aktiviteler planlıyor, kreşe gönderiyor, oyun salonlarına para ödüyoruz. Aman sıkılmasın çünkü. Sıkılsın yahu, onu da öğrensin.

Bugünün kendini ifade edebilen, üretebilen, hayal kurabilen yetişkinleri, eskiden sıkılmaya fırsat bulmuş çocuklarıdır. Bu kadar abartmaya gerek yok bence.

Bu arada bunları annesinin paçasından bir dakika ayrılmayan, hırçın bir çocuğun anası yazıyor. İlk günler ben de endişe ettim. Ne yapacağım, nasıl oyalayacağım diye. Sonra fark ettim ki bu benim görevim değil. Şimdi kendi kendine oyun kurmayı öğrendi. Oynuyor da.

Genişletmek için tıkla...

6 ve 1.5 yaşlarında iki kızım var. İçeride takılıyorlar şimdi ben çay içiyorum mutfakta. Büyükle çok ilgilenmiştik küçükken , sonra koala oldu üstümüzden inmedi. Şimdi küçüğü kendi haline salıyoruz oynuyor tek başına. Hangi yaptığımız doğru şu anda biz de bilmiyoruz zamanla anlayacağız karantinaya gelecek olursam kendi adıma her günümü şükürle geçiriyorum. Eşim çalışıyor iki küçük çocuklaben evdeyim. Evde olmaya alışık değilim çalışıyorum normalde ama yapabileceğim bir şey yok ve şartlara adapte olmamız gerekiyor.