- 26 Şubat 2014
- 1.891
- 5.556
Merhaba arkadaşlar. Çok üzgün ve bitkinim.
Konu çocuğumla ilgili. 4 yaşına girmek üzere olan bir oğlum var. Ben de 30 yaşında, yaygın anksiyete ile mücadele eden bir anneyim.
Eşimle ve ailesiyle ilgili maddi-manevi meseleler sebebiyle hamileliğim kötü geçmişti. Kolik bir bebek ve kaygı bozukluğu tavan yapmış bir anne olarak ilaç+terapi ile bugünlere kadar gelebildim.
Eşim de ben de iş arıyoruz. Evimiz kira. Çok şükür bir arabamız ve kenarda bir miktar paramız var da düzenimiz çok bozulmadan hayatımıza devam ediyoruz. Yani işin maddi kısmı bir tık geride olduğundan bu detayı verdim.
Sorun şu ki benim artık tahammülüm kalmadı. Haftada 2 seans aldığım terapiye devam edemiyorum maalesef. Sürekli geçmişe takılı kalıyorum. Eşimle yaşadığımız sorunlar, kaçırdığımız fırsatlar hep aklımda. Bu beni tüketiyor fakat zihnimde yüzlerce sekme var ve kapatamıyorum gibi. Eşime sevgim de azaldı sanırım. Oğlum da bu gerginliğimi muhakkak hissediyor. Asla fiziksel bir şiddet yahut kötü sözcükler vs söz konusu değil. Ama mesela oyun oynuyoruz kafam orada değil dalıyorum gibi. Çok müdahale ediyorum oğluma. Bugün mesela parkta oynarken dönme dolaba bindi. Başka bir çocuk da binmek isteyince durmasını beklemeden hemen inmeye çalıştı neredeyse düşüyordu tabi müdahale ettim. Salıncağa biniyor anne yanımda kal. Tuvalete gidiyorum kapıda bekliyor. Uykusu geliyor birlikte yatalım.
Gün içinde kitap okuruz, dergi takip ederiz, etkinlik yaparız, sinema, alışveriş, park hep birlikteyiz. Sorun da burada başlıyor. Hep birlikteyiz
ben çok bunalmış hissediyorum. Sanki anne olmaktan başka hiçbir vasfım yok. Onda da bu iç huzursuzluğu ve memnuniyetsizlik olduğu için iyi bir anne değilim diye kendimi paralıyorum. Eşim deseniz anca şunu yedi mi, bunu okudu mu, şöyle yaptı mı... Sanki tam zamanlı bakıcısıyım. O öyle yapınca bile ilgili bir baba(!) Benim başka hayatım olmamasına rağmen azıcık sesim yükselse kötü anne.. aynı zamanda her şeyi uzun uzun anlatıyorum, duygularımızı paylaşıyoruz diye de eleştiri alıyorum. Yani ne yaparsam yapayım olmuyor.
Çocuğum bana gün geçtikçe yapışıyor ve ben bunalıyorum. Bunaldıkça daha çok üzülüyorum üzüldükçe düşünüyorum. Düşündükçe kapana kısılmış gibi hissediyorum. Ne yapayım lütfen yardımcı olun. Öncelik yatak ayırma, ayrılık kaygısı.. sonra da kendinden gittikçe uzaklaşmış ben..
Konu çocuğumla ilgili. 4 yaşına girmek üzere olan bir oğlum var. Ben de 30 yaşında, yaygın anksiyete ile mücadele eden bir anneyim.
Eşimle ve ailesiyle ilgili maddi-manevi meseleler sebebiyle hamileliğim kötü geçmişti. Kolik bir bebek ve kaygı bozukluğu tavan yapmış bir anne olarak ilaç+terapi ile bugünlere kadar gelebildim.
Eşim de ben de iş arıyoruz. Evimiz kira. Çok şükür bir arabamız ve kenarda bir miktar paramız var da düzenimiz çok bozulmadan hayatımıza devam ediyoruz. Yani işin maddi kısmı bir tık geride olduğundan bu detayı verdim.
Sorun şu ki benim artık tahammülüm kalmadı. Haftada 2 seans aldığım terapiye devam edemiyorum maalesef. Sürekli geçmişe takılı kalıyorum. Eşimle yaşadığımız sorunlar, kaçırdığımız fırsatlar hep aklımda. Bu beni tüketiyor fakat zihnimde yüzlerce sekme var ve kapatamıyorum gibi. Eşime sevgim de azaldı sanırım. Oğlum da bu gerginliğimi muhakkak hissediyor. Asla fiziksel bir şiddet yahut kötü sözcükler vs söz konusu değil. Ama mesela oyun oynuyoruz kafam orada değil dalıyorum gibi. Çok müdahale ediyorum oğluma. Bugün mesela parkta oynarken dönme dolaba bindi. Başka bir çocuk da binmek isteyince durmasını beklemeden hemen inmeye çalıştı neredeyse düşüyordu tabi müdahale ettim. Salıncağa biniyor anne yanımda kal. Tuvalete gidiyorum kapıda bekliyor. Uykusu geliyor birlikte yatalım.
Gün içinde kitap okuruz, dergi takip ederiz, etkinlik yaparız, sinema, alışveriş, park hep birlikteyiz. Sorun da burada başlıyor. Hep birlikteyiz
ben çok bunalmış hissediyorum. Sanki anne olmaktan başka hiçbir vasfım yok. Onda da bu iç huzursuzluğu ve memnuniyetsizlik olduğu için iyi bir anne değilim diye kendimi paralıyorum. Eşim deseniz anca şunu yedi mi, bunu okudu mu, şöyle yaptı mı... Sanki tam zamanlı bakıcısıyım. O öyle yapınca bile ilgili bir baba(!) Benim başka hayatım olmamasına rağmen azıcık sesim yükselse kötü anne.. aynı zamanda her şeyi uzun uzun anlatıyorum, duygularımızı paylaşıyoruz diye de eleştiri alıyorum. Yani ne yaparsam yapayım olmuyor. Çocuğum bana gün geçtikçe yapışıyor ve ben bunalıyorum. Bunaldıkça daha çok üzülüyorum üzüldükçe düşünüyorum. Düşündükçe kapana kısılmış gibi hissediyorum. Ne yapayım lütfen yardımcı olun. Öncelik yatak ayırma, ayrılık kaygısı.. sonra da kendinden gittikçe uzaklaşmış ben..
ben de anksiyete panik atak hastasıyım yaşadıklarınız her annenin yaşadığı seyler ben de bazen bakıcı gibi hissediyorum kendimize vakit ayırmadığımız için bunalıyoruz
