Bence babanıza konuyu acmayi gözünüzde büyütmeyin. Hiçbir anne baba çocuğunun üzülmesini istemez. Benim babam benim ne kadar sıkintida olduğumu anlamisti artik. Ben kıyafet alışverişine dahi cikmiyordum, annem kafasına göre alip getiriyordu. Her yaz bizimkiler tatile giderken ben gitmezdim. Ve her yaz bir doktor ve ameliyat muhabbeti dönerdi. 5,yil araştırınca, dogal olarak babam da sürecten haberdar oldu. Annem de babam da ameliyatimda yanımdaydı ve onların varlığı cok güçlendirmisti beni. Sedye gelene kadar sen şakraktim.Sedyeyle geçince, annem öptü, babam elimi tuttu. Bir an ne oluyoruz dedim. Gozumdeki yaşlara hakim olamadım.Hemsireynin ani manevrası ile önce sakinlesgiriciyi yapti sonra goz yaslarimi sildi. Ailenin desteğinin önemli olduğunu düşünuyorum. Mesela ben kollarimj cok yordugum ve ağrım olmadigindan vucuduma haşin davrandigimdan 3. Gün kolumu kaldıramaz hale geldim.Annem elimi yüzümu yukari. Babam yemek yemiyorum diye güç verecek bir ballı karışım yapmıştı, onu getirirken üstüme de dokuyordu. Annem ve babam misler gibi baktılar bana. Haberleri olmasaydi, cok zorlanirdim eminim.Sen de soyle babana ve rahat et bence