- 23 Temmuz 2015
- 1.339
- 1.678
- 53
- 31
- Konu Sahibi persephone__
- #1
Eşimle kesin olarak geri dönüşü olmayacak şekilde ayrıldık. Önümüzdeki günlerde boşanıyoruz. Hiçbir iletişim kurmuyorum kendisiyle. Onu hala seviyorum ama olanlardan sonra artık onla evli kalamam. Bu konunun ayrıntısından bahsetmek istemiyorum çünkü anlatmak canımı çok yakıyor. Buraları geçiyorum.
Eşimle sevgili olduğum süre içinde bütün arkadaşlarımdan koptum. Dertleşebileceğim kimsem yok. Hava da ısındı evin dört duvarı bana dar geliyor. Dışarı çıkmak sabaha kadar yürümek sadece yürümek istiyorum. Ama tabii sokaklar bir kadın için güvenli değil. Hiç konuşmadan sabaha kadar açık havada yürüyebileceğim biyer olmasını çok isterdim.
Geçen akşam yine panik atağımın geleceğini hissettim ve biraz hava alayım diye dışarı çıktım. Sonra da saat geç oldu. Okuduğum okulun kütüphanesinin önünden geçiyordum baktım bir sürü insan var, çay içiyorşar sohbet ediyorlar. En azından gvenli bir yer hem de sınavlarıma çalışırım diye geçtim ben de oturdum. Kendi kendime önüme kitlenmiş düşünürken oturduğum banka biri oturdu. Havadan sudan sohbet etmeye başladık. Biraz soru sordu. Ben soru sorduğuna göre kesin öğrenci kılığındaki polislerden biridir diye pek üstünde durmadım. Bi suça vs karışmadığım için başımdan gitsin diye sorularına rahatça cvap verdim. Derken sohbet uzadı baktım sabah olmuş. Eve gittim. Adama karşı en ufak başka türlü bi düşüncem olmadı ve olması imkansızın da ötesinde. Ama biriyle konuşmayı ne kadar özlediğimi fark ettim. Okuldan derslerden ve ülke siyasetinin gündeminden başka bi konuda konuşmadık zaten. Ertesi akşam yine gittim ben de. Yine karşılaştık yine yanıma geldi yine bankta sabaha kadar sohbet ettik. Resmen insan olduğımu hatırladım. Birinin benle sohbet edebileceğini, benim de konuşabileceğim şeyler olduğunu, fikirlerim olduğunu hatırladım. Ama içimde bi suçluluk vardı. Hala evli bi kadın olarak ve eşim bilse çıldıracakken bir başkasıyla sabaha kadar sohbet etmem dışardan yanlış anlaşılabilir diye düşündüm.
Ertesi akşam yine gittim artık geldiğim gibi direk yanıma gelir oldu. Bu sefer gece acıktın mı unkapanına gidelim mi pilav yeriz vs dedi ama o saatte tanımadığım bi adamla tenha yerlerden geçmek istemedim. Bi de sabaha doğru ben gidecekken telefon numaramı istedi vermedim. Bir daha da gitmedim ve artık gitmeyeceğim. Çünkü saçma biliyorum ama acaba benim onu gördüğüm gibi görmüyor olabilir mi diye düşündüm. Çünkü benim için o kişi bir kadın olsa da yine her akşam yanına gidecektim ve aynı sohbeti edecektim ama numaramı falan istemesi rahatsız etti bilemiyorum. Benimki sadece sosyal ihtiyaçtan doğan bişeydi. Ama sonra eşimin böyle yaptığını düşündüm içimden bişeyler koptu. Şimdi diyeceksiniz bi insan o kadar konuştuğu birinin numarasını ister zaten ama ben onla sanırım arkadaş olmak da istemiyorum. Sadece aynı bunforıma yazmak gibi amaçsız bi şekilde konuşmak istiyorum o ya da başka herhangi biriyle. Kadın erkek genç yaşlı fark etmez.
Kendimi çok kötü hissediyorum. Eşimin bunu duyma ihtimali yok ama bilemiyorum yaptığım bana doğru görünmüyor geri dönüp baktığımda
Eşimle sevgili olduğum süre içinde bütün arkadaşlarımdan koptum. Dertleşebileceğim kimsem yok. Hava da ısındı evin dört duvarı bana dar geliyor. Dışarı çıkmak sabaha kadar yürümek sadece yürümek istiyorum. Ama tabii sokaklar bir kadın için güvenli değil. Hiç konuşmadan sabaha kadar açık havada yürüyebileceğim biyer olmasını çok isterdim.
Geçen akşam yine panik atağımın geleceğini hissettim ve biraz hava alayım diye dışarı çıktım. Sonra da saat geç oldu. Okuduğum okulun kütüphanesinin önünden geçiyordum baktım bir sürü insan var, çay içiyorşar sohbet ediyorlar. En azından gvenli bir yer hem de sınavlarıma çalışırım diye geçtim ben de oturdum. Kendi kendime önüme kitlenmiş düşünürken oturduğum banka biri oturdu. Havadan sudan sohbet etmeye başladık. Biraz soru sordu. Ben soru sorduğuna göre kesin öğrenci kılığındaki polislerden biridir diye pek üstünde durmadım. Bi suça vs karışmadığım için başımdan gitsin diye sorularına rahatça cvap verdim. Derken sohbet uzadı baktım sabah olmuş. Eve gittim. Adama karşı en ufak başka türlü bi düşüncem olmadı ve olması imkansızın da ötesinde. Ama biriyle konuşmayı ne kadar özlediğimi fark ettim. Okuldan derslerden ve ülke siyasetinin gündeminden başka bi konuda konuşmadık zaten. Ertesi akşam yine gittim ben de. Yine karşılaştık yine yanıma geldi yine bankta sabaha kadar sohbet ettik. Resmen insan olduğımu hatırladım. Birinin benle sohbet edebileceğini, benim de konuşabileceğim şeyler olduğunu, fikirlerim olduğunu hatırladım. Ama içimde bi suçluluk vardı. Hala evli bi kadın olarak ve eşim bilse çıldıracakken bir başkasıyla sabaha kadar sohbet etmem dışardan yanlış anlaşılabilir diye düşündüm.
Ertesi akşam yine gittim artık geldiğim gibi direk yanıma gelir oldu. Bu sefer gece acıktın mı unkapanına gidelim mi pilav yeriz vs dedi ama o saatte tanımadığım bi adamla tenha yerlerden geçmek istemedim. Bi de sabaha doğru ben gidecekken telefon numaramı istedi vermedim. Bir daha da gitmedim ve artık gitmeyeceğim. Çünkü saçma biliyorum ama acaba benim onu gördüğüm gibi görmüyor olabilir mi diye düşündüm. Çünkü benim için o kişi bir kadın olsa da yine her akşam yanına gidecektim ve aynı sohbeti edecektim ama numaramı falan istemesi rahatsız etti bilemiyorum. Benimki sadece sosyal ihtiyaçtan doğan bişeydi. Ama sonra eşimin böyle yaptığını düşündüm içimden bişeyler koptu. Şimdi diyeceksiniz bi insan o kadar konuştuğu birinin numarasını ister zaten ama ben onla sanırım arkadaş olmak da istemiyorum. Sadece aynı bunforıma yazmak gibi amaçsız bi şekilde konuşmak istiyorum o ya da başka herhangi biriyle. Kadın erkek genç yaşlı fark etmez.
Kendimi çok kötü hissediyorum. Eşimin bunu duyma ihtimali yok ama bilemiyorum yaptığım bana doğru görünmüyor geri dönüp baktığımda
Umarım bundan sonra hayatın istediğin yönde gelişir. Allah gönlüne göre versin.
