iki gün önce buraya bir konu açmıştım..
bu saatlerde yaşam ve ölüm arasındayken...
bu sadece ilaç içip intihar etmek değildi.
şehirlerarası yolda deli gibi alkollü, kemersiz, ağlaya ağlaya araba kullanıyor olmam da dahildi..
mucizevi şekilde eve kaza yapmadan dönmüş olmam ve bu sefer de intiharın eşiğine gelip size yazmamdı...
o geceden sahneler yok kafamda..
birkaç fotoğraf var...
eskişehir yolunda giderken, arabayı sağa çektiğim ve sevdiğim adamı aradığım an..
sağa dönüp baktığımda gördüğüm sarı ışıklı, uzunca bina...
o kadar netki kafamda o görüntü.
tatildeydim...
bir konsere gitmiştik kuzenimle..
yazlık yer.. konser kumsalda..
kumlarda yerde oturuyorum...
O, aradı... -aşk mıydı bilmem, ama bağımlılıktı-
"bebeğimin sesini duyayım dedim" dedi..
tam olarak nerdesin? dedim,
neden sordun?, dedi
kafamda canlandırmak istedim, dedim
sağımda chp binası var, ışıklarda durdum şuan dedi...
sonrasında oradan her geçtiğimde o binaya baktım ben.. o buradaydı.. , o benimdi, çok şükürdü, iyi günlerdi..
o gece, içkiliyken, ağlarken o binanın yanında sağda durmam tesadüf müydü, yoksa binayı görüp mü durdum bilmiyorum.
inan hatırlamıyorum günlük...
tek bildiğim o kadar içkinin üzerine (ki bir şişe votka üzerine de bira içtim) eve döndüğümdü...
ve hiçbir şeyden umudumun, beklentimin kalmadığı..
hayatımı üzerine kurduğum her şey yıkılmıştı. yaptığım hiçbir şeye değmediğini buz gibi hissettiğim andı..
insanın gidip geldiği bir an vardır,
ya da gidip gelemediği..
bir beklentisinin, bir umudunun kalmadığı bir an vardır..
onurunu kurtarmak, cesaretini göstermek ve son kez kendini ispatlamak istediği bir an...
annesine bıraktığı son mektubunu bile imla kurallarına uygun yazmaya çalıştığı bir an...
evet...
görüyorsunuz yaşıyorum..
hatta diyorsunuzdur, fazlaca yaşıyor bu kız:
yine uzun uzun yazmaya başlamış diye...
ancak ben bu yazıyı yazmayı borç bildim sizlere..
o gece gerçekten yapacak mıydım? diye düşündüm bu yazıyı yazarken,
cevabımı kendim verdim,
solumdaki çekmecemde en az beş kutu ilaç ve bir de mektup var, o geceden kalma...
yaşıyorum evet..
yaşadığımdan zevk aldığım söylenemez, daha iyi günlerim şüphesiz oldu.
ama hayattayım...
beni düşünen, benim için endişelenen,buradan,bloğumdan her yerden mesaj atan,hatta beni arayan... yanımda olan herkese teşekkür ederim...
büyük bir güçsünüz..