Günlüğüm yine ben...
Senden başka içimi tam dökebildiğim kimse yok...
Bugün biraz daha iyiyim desem inanır mısın bana?
Sakın inanma...
Herkese yalan söylüyorum bu aralar...
'Nasılsın?' diyen herkese...
Kimse bilmiyor günlük... Ben de söylemiyorum...
Birisi sorucak diye korkuyorum, kaçıyorum...
Herkesten, en başta kendimden...
Kendinden kaçmak ne zordur bilir misin?
Anılar, düşünceler hepsi bir bedende sıkışmışken, çıkarıp atmak mümkün değilken, sen de o bedendeyken kaçmanın imkansız olduğunu bilir misin...
Kaçamıyorum ben de zaten...
Gündüzleri bir şekilde geçiştiriyorum, kimse anlamasın diye çok uğraşıyorum...
Sahte gülücükler dağıtıyorum...
Beni tek ele veren gözlerim... Ağlamaktan harap oldular...
Onlarıda kaçırıyorum herkesden ama olmuyor bir yere kadar günlük...
Ya geceler... İşte kendimden en çok kaçmak istediğim zamanlar...
Geceler gündüzleri gibi geçişmiyor...
Karanlık çöktüğünde yeryüzüne, benimde üzerime tarifsiz bir hüzün çöküyor...
Ve sonuç ne mi? Acı... Gözyaşı...
Bu kadar güçsüz olduğumu bilmezdim günlük...
Bu kadar çabuk pes edeceğimi düşünmezdim...
Çabalıyorum bir yerinden yakalamaya çalışıyorum hayatı ama olmuyor işte...
Zamanla düzelicek biliyorum...
Zamanla hepsi geçicek...
"Mevsimler geçecek..
Sesler silinecek..
Gözyaşlarin düşecek..
Yanaklarin nemlenecek..
Ama bir gün gelecek..
Tekrar yüzün gülecek.."
Birgün gelecek, tekrar yüzüm gülecek inanıyorum...