- 3 Ekim 2017
- 2.435
- 1.786
- 133
Tam olarak ne diyeceğimi bilmiyorum düşündükçe bile kendini bırakıyorum. Sevgilim uzun süredir işsiz. Görüşmeleri güzel geçiyor ama sonuç hep olumsuz. Kendisi zaten oldukça depresif birisi bir de bu işsizlik sorunu eklenince çok belli etmese de kendini yetersiz hissetmeye başladı. 1 aydır bir yerde garsonluk yapıyordu. Babasının bir arkadaşı iş buldu. Daha doğrusu sadece işi söyledi. Bu iş için oldukça uğraşması gerekiyordu. Eğitim, sınav vsvs. Yine de kafasına koydu kararlıydı. Zaten ihtiyacı olan da bı hedefti bence. Kendini çok kaptırdı. Bugün bı sınav denemesi oldu 2 hafta sonra gerçek sınav vardı. Berbat geçti diyor. Sesi çok kötü geliyordu elimden geldiğince destek olmaya çalıştım. Sonra akşama doğru tekrar aradi. (Arkadaşıyla buluşmuştu rahatsız etmemek için tekrar aramadım) Bana ayrılalim dedi. Yaşamak istemiyorum, umudum kalmadı seni daha fazla üzmek istemiyorum dedi sesi çok çok kötüydü ağlamaya başladı. Sürekli aynı şeyleri diyordu. Sakinleştirmeye çalıştım ama yapamadım aksine ben de panik oldum. Eve gitmek istemiyorum, yaşamak istemiyorum diyip durdu. Kapattı telefonu sonra. 20-30 dk sonra yeniden aradı. Sesini duymak iyi geldi üzdüğüm için özür dilerim, beni kendimle bırakma dedi. Biraz konuştuk eve gidip dinleneceğini söyledi, kapattık. Kendini çok çok çaresiz hissediyor ben nasıl bu denli sorumsuz davrandim bu kadar kötü olacağına, kötü hissedeceğine ihtimal bile vermiyordum. Depresif birisi ama öyle hemen morali bozulmaz, bırakmaz kendini. Morali bozulunca birbirimize anlatıp rahatliyorduk çoğu zaman. Şimdi diyecek hiçbir şey bulamıyorum. 1 saat önce aradım hiçbir şey olmamış gibi konustum. Kafasını dağıtmaya çalıştım ama sanırım pek yapamadım. Napacagimi nasıl davranacağımı bilmiyorum bi iş bulmuş olsa eminim hic böyle olmayacaktı offffff
