Hiç tecrübe yok yaİbf mezunuyum. Çağrı merkeziyle iş görüşmeleri yapıyorum. Aylar geçti dönmediler. Herhalde diyorum Allah bir de için bekletiyor. Ofiste çay yapan temizlik yapan kişi işine basvurdum yok dönen eden. Onu da yapamayacak miyim yani. Normal değil bu kadar red.
İzmir.Hiç tecrübe yok ya
Ondan olmuyor muhtemelen
Offf of
Memleket gerçeği işte
Hangi il
Bulursun İzmir’deİzmir.
Evet doğru isyan etmedim babamın sözünden çıkmadım. Yalancı olmadım hep dürüst olup doğruları söyledim doğruları söylemek için hep ahlaki seyler yaptım. Tesbih falan da çekiyorum ya ondan böyle olmusumdur kesin değil mi?sorununuzu anlatırken seçtiğiniz cümleler, kafa yapınızı bir miktar belli ediyor. neden böyle oldu diyorsunuz ya, "hanım" olmak için ailenizin sözünden çıkmadığınız için oldu. sevmek, saygı duymak başka bir şey ama size istemediğiniz bir hayat dayatılıyorsa ses çıkarmanız lazımdı. yalan söyleyip sevgilisiyle tatile giden kadınları akılınızca yargılayana kadar keşke siz de dilediğiniz gibi gezseydiniz, içinizde kalmış belli ki. siz de milletin hayatını yaşama şeklini yargılayana kadar kendi istediğiniz gibi yaşamak için çaba harcasaydınız. babam baskıcı diyorsunuz da şu ülkede kaç kişinin ailesi baskıcı değil allah aşkına?
insanlar bu baskıyı kırıp kendi hayatlarını istedikleri gibi yaşamaya çalışıyor ama sizin için yalan söyleyip tatile giden kötü kız oluyorlar. :)
belli ki sosyal anlamda eksikliğiniz de var. baskıcı ailelerden gelen kişilerde bunların olması çok normal zaten, çözümü de var, zaten çok gençsiniz. isteseniz bir seneye bambaşka biri olursunuz. ama sizi mutsuz eden şeyin ne olduğuna odaklanıp çözüm üretmek yerine başkalarının hayatını yaşayış biçimine bok atarak sadece mutsuzluğunuza mutsuzluk katarsınız.
ayrıca iş bulamamanızın sebebi de şu yaşa kadar hiç çalışmamış olmanız olabilir. ülke berbat bir halde, keşke böyle olmasa kesinlikle ama insan kendini kurtarmak için duruma uygun önlemler almalı, siz almamışsınız. izmir'de okuduğunuza göre ortalama bir okuldan iibf mezunusunuz. bunun böyle olacağını bilmiyor muydunuz? ben de iibf mezunuyum mesela, duruma göre hareket ettiğim için istediğim gibi iş bulma konusunda hiç sorun yaşamadım. tabii erkeklerle gezdim, içtim, tatillere gittim hep. yalanlar söyleyip ama kendi paramla :))))))
hem satış danışmanlığı gibi işler için hem de alanınıza uygun işler için 25 yaşında hiçbir alanda iş deneyimi olmayan biriyle kimse kolay kolay çalışmak istemez. çalışma fikrine, hayatına alışmak bile bir zaman alıyor, üstüne bir de size en basit seyi bile anlatacaklar. çünkü sadece çalışma hayatını biliyor olmak bile önemli, illa alanda deneyi kazanmaktan bahsetmiyorum.
bence gezen tozan kızları suçlayacağınıza, ben kendim nerede yanlış yaptım diye düşünmeye başlarsanız hayatınızı yoluna sokmak için önemli bir adım atarsınız.
Herkesin hayat döngüsü farklı bazısı 35 işe girer bazısı 18 evlenir , sabırlı ol her istediğin mutlaka olacak bekle sadeceMerhaba, 25 yaşındayım. Üniversiteden mezun olalı 2 buçuk sene oldu ama benim iki aylık bir iş dışında bir tecrübem olmadı. O iste mobbing gördüm ve iş hayatından korktum. İstifa edip kpss çalıştım kısa bir süre. Çok da yüksek olmayan bir puan aldım ama yine de basvuruyorum. İlan da az geliyor. Yaklaşık bir yıldır iş arıyorum. Belki ayda 500 yere basvuruyorumdur. Kimseden yardım istemem zaten kimse de etmez kendi kendime iş arıyorum. Bol dua ediyorum. Ama bırakın iş görüşmesini, arayan bile yok. Bir sürü yer cv me bakıp dönmüyor. Her arkadaşım çalışıyor. Eskisi gibi arkadaşlık da yapamıyoruz herkesin kendi düzeni var. Ben ise sürekli evdeyim. Bazen yürüyüşe çıkıyorum ama işte bir sosyal ortamda olmak gibi değil.
Annem çalışıyor babam 10 yıldır işsiz evde oturuyor. Ben tüm gün babamlayım. Evde vakit geçsin diye hem de dışarıya çıkmak için yüzüm olsun diye temizlik yemek yapıyorum. Anneme de yardım olsun diye. Çünkü ben yapmazsam babam anneme iş çıkışı bir sürü iş yaptırıyor.
Babam da evde asosyal biri. Ne kimseyle görüşür ne bizim görüşmemizi ister. Bazen kafası atıyor eve aksam 7 de döndüm diye arkadaşlarımla buluşunca, bana sokağa çıkma yasağı koyuyor. Annemle beni perişan ediyor. Saat kaçta tuvalete girdik kaçta çıktık, ocağı mı yaktık, fazladan evde kahve mi içtik hepsine karışıyor. Hiçbir şeyi rahat yapamıyoruz evde. Hiçbir misafir çağıramiyoruz bir şey ikram etsek kızıyor, gelenlerin hareketlerine kızıyor.
Tüm gün evde siyasetle alakalı söylenip duruyor. Başka muhabbeti yok. Çok bunaliyorum. Dolup anneme taşıyorum annem de bunaliyor. Ettiğin duaları bosa götürüyorsun böyle söylenerek diyor ama ne yapayım ben de insanım bazen dayanamıyorum.
25 yaşındayım ama hiç erkek arkadaşım olmadı. Beni isteyen kimse olmadı. Benim de hayatımda biri olsaydı da omzunda aglasaydim diyorum. Beceriksizsin diye kendime kızıyorum. Benim yaşıtlarımın çocukları bile var. Her ay sevgili buluyorlar. Ben bu yaşıma kadar hep ev kızı oldum, hep doğru dürüst insan oldum hanım oldum ama hanımlik hiç ise yaramıyor diye üzülüyorum.
Hani iyiler kazanırdı? Neden böyle yapayalnız işsiz güçsüz kaldım ben?
Neden hiç erkeklerle gizli buluşmadim diye sokağa çıkma yasağı konan kız oldum ben?
Türlü yalanlarla tatillere giden kızların aileleri ne kadar anlayışlı halbuki. Ama ben? Eve gelen küçük kuzenime kek verdim diye burais benim evim kimseyi benden izinsiz cagirmayacaksiniz deniyor bana.
Parklarda ağlıyorum gündüz yürüyüşe diye çıkıp.
Neden böyle oldu? Neden?
Ben de fena kız değilim. Evet eksiklerim var çirkin yerlerim var ama o kadar da değil.
Sabahtan akşama evde oturup, dua okuyan, tesbih çeken, yemek yapan, müzik dinleyen biriyim.
Sohbetim güzeldir. Zamanında üniversitede de arkadaşlarım oldu. Asosyal de değildim. Ben bunları hak etmedim.
Şuan işsizlik bir ülke sorunu biraz zorlar sizi. Bence iş hayatına bir adım atamayı başarırsanız birde gerçekten gönlünüzce bir iş olursa belki orda aradığınız dostları veya aşkı bulmanıza vesile olur. Bu süreç şuan pek çok genç için sancılı. Ancak bu saplantı size yanlış kararlar aldırıp saçma sapan bir evliliğe sürüklemesin. Kararlarınızı herzaman en sağlıklı halinizle alın. Birde hayatta özendiğiniz ve gönlünüzden geçirdiğiniz hayatları iyi seçin çok kötü deneyimleri kendinize çekebilirsiniz
Çok sağ olun. Kaybetmemeye çalışıyorum. Benim de nasibim bir yerde vardır elbet.İşsizlik değil de böyle bir babayla yaşamak zorunda kaldığın için daha çok üzüldüm. Evi geçindirmek annenin değil babanın sorumluluğu.
Hepimizin iş ararken umutsuz zamanları olmuştur umudunu kaybetme. Alanın ne bilmiyorum ama iş hayatına bir yerden girmeye çalış.
İş aradığınızı söylüyorsunuz hem de asosyallikten sıkıldığınızı söylüyorsunuz. Hani bir hayatım olsun istiyorsanız kendi mesleğinizde iş bulana kadar marketlerde kasiyerlik yapabilirsiniz, avm mağazalarında tezgahtarlık yapabilirsiniz. Hem başka arkadaşlarınız olur bir sürü insanla tanışırsınız hem de bir erkek arkadaşınız olabilir böylelikle. Ama eğer bu işlerde çalışmak istemiyorum diyorsanız belediyenin ücretsiz kurslarına ya da halk merkezlerine kaydolabilirsiniz. Meslek edinme kursları olur hobi olur dil olur. MEB sertifikası aldığınızda meslek edindirme kurslarından belki başka bir kapı açar size Allah. Bence bu şekilde üzüleceğinize bunları bir düşünün derim. :)Merhaba, 25 yaşındayım. Üniversiteden mezun olalı 2 buçuk sene oldu ama benim iki aylık bir iş dışında bir tecrübem olmadı. O iste mobbing gördüm ve iş hayatından korktum. İstifa edip kpss çalıştım kısa bir süre. Çok da yüksek olmayan bir puan aldım ama yine de basvuruyorum. İlan da az geliyor. Yaklaşık bir yıldır iş arıyorum. Belki ayda 500 yere basvuruyorumdur. Kimseden yardım istemem zaten kimse de etmez kendi kendime iş arıyorum. Bol dua ediyorum. Ama bırakın iş görüşmesini, arayan bile yok. Bir sürü yer cv me bakıp dönmüyor. Her arkadaşım çalışıyor. Eskisi gibi arkadaşlık da yapamıyoruz herkesin kendi düzeni var. Ben ise sürekli evdeyim. Bazen yürüyüşe çıkıyorum ama işte bir sosyal ortamda olmak gibi değil.
Annem çalışıyor babam 10 yıldır işsiz evde oturuyor. Ben tüm gün babamlayım. Evde vakit geçsin diye hem de dışarıya çıkmak için yüzüm olsun diye temizlik yemek yapıyorum. Anneme de yardım olsun diye. Çünkü ben yapmazsam babam anneme iş çıkışı bir sürü iş yaptırıyor.
Babam da evde asosyal biri. Ne kimseyle görüşür ne bizim görüşmemizi ister. Bazen kafası atıyor eve aksam 7 de döndüm diye arkadaşlarımla buluşunca, bana sokağa çıkma yasağı koyuyor. Annemle beni perişan ediyor. Saat kaçta tuvalete girdik kaçta çıktık, ocağı mı yaktık, fazladan evde kahve mi içtik hepsine karışıyor. Hiçbir şeyi rahat yapamıyoruz evde. Hiçbir misafir çağıramiyoruz bir şey ikram etsek kızıyor, gelenlerin hareketlerine kızıyor.
Tüm gün evde siyasetle alakalı söylenip duruyor. Başka muhabbeti yok. Çok bunaliyorum. Dolup anneme taşıyorum annem de bunaliyor. Ettiğin duaları bosa götürüyorsun böyle söylenerek diyor ama ne yapayım ben de insanım bazen dayanamıyorum.
25 yaşındayım ama hiç erkek arkadaşım olmadı. Beni isteyen kimse olmadı. Benim de hayatımda biri olsaydı da omzunda aglasaydim diyorum. Beceriksizsin diye kendime kızıyorum. Benim yaşıtlarımın çocukları bile var. Her ay sevgili buluyorlar. Ben bu yaşıma kadar hep ev kızı oldum, hep doğru dürüst insan oldum hanım oldum ama hanımlik hiç ise yaramıyor diye üzülüyorum.
Hani iyiler kazanırdı? Neden böyle yapayalnız işsiz güçsüz kaldım ben?
Neden hiç erkeklerle gizli buluşmadim diye sokağa çıkma yasağı konan kız oldum ben?
Türlü yalanlarla tatillere giden kızların aileleri ne kadar anlayışlı halbuki. Ama ben? Eve gelen küçük kuzenime kek verdim diye burais benim evim kimseyi benden izinsiz cagirmayacaksiniz deniyor bana.
Parklarda ağlıyorum gündüz yürüyüşe diye çıkıp.
Neden böyle oldu? Neden?
Ben de fena kız değilim. Evet eksiklerim var çirkin yerlerim var ama o kadar da değil.
Sabahtan akşama evde oturup, dua okuyan, tesbih çeken, yemek yapan, müzik dinleyen biriyim.
Sohbetim güzeldir. Zamanında üniversitede de arkadaşlarım oldu. Asosyal de değildim. Ben bunları hak etmedim.
Hangi bölüm mezunusunuz..kpss en çok alan bölümden birini okuyup atanabilir siniz belki..özel sektör psikolojik olarak ağır tabii ama evdeki yaşadiklariniz da ağır ..iyi bir iş eninde sonunda çıkar..bu arada kpss'ye devam,dediğim gibi en çok ihtiyaç olan bölüm bile okuyabilirsiniz..yaşınız daha gencecik..iş korkunuzu yenin,hayatta güçlü olabilmek için çalışmak zorundasınız..Merhaba, 25 yaşındayım. Üniversiteden mezun olalı 2 buçuk sene oldu ama benim iki aylık bir iş dışında bir tecrübem olmadı. O iste mobbing gördüm ve iş hayatından korktum. İstifa edip kpss çalıştım kısa bir süre. Çok da yüksek olmayan bir puan aldım ama yine de basvuruyorum. İlan da az geliyor. Yaklaşık bir yıldır iş arıyorum. Belki ayda 500 yere basvuruyorumdur. Kimseden yardım istemem zaten kimse de etmez kendi kendime iş arıyorum. Bol dua ediyorum. Ama bırakın iş görüşmesini, arayan bile yok. Bir sürü yer cv me bakıp dönmüyor. Her arkadaşım çalışıyor. Eskisi gibi arkadaşlık da yapamıyoruz herkesin kendi düzeni var. Ben ise sürekli evdeyim. Bazen yürüyüşe çıkıyorum ama işte bir sosyal ortamda olmak gibi değil.
Annem çalışıyor babam 10 yıldır işsiz evde oturuyor. Ben tüm gün babamlayım. Evde vakit geçsin diye hem de dışarıya çıkmak için yüzüm olsun diye temizlik yemek yapıyorum. Anneme de yardım olsun diye. Çünkü ben yapmazsam babam anneme iş çıkışı bir sürü iş yaptırıyor.
Babam da evde asosyal biri. Ne kimseyle görüşür ne bizim görüşmemizi ister. Bazen kafası atıyor eve aksam 7 de döndüm diye arkadaşlarımla buluşunca, bana sokağa çıkma yasağı koyuyor. Annemle beni perişan ediyor. Saat kaçta tuvalete girdik kaçta çıktık, ocağı mı yaktık, fazladan evde kahve mi içtik hepsine karışıyor. Hiçbir şeyi rahat yapamıyoruz evde. Hiçbir misafir çağıramiyoruz bir şey ikram etsek kızıyor, gelenlerin hareketlerine kızıyor.
Tüm gün evde siyasetle alakalı söylenip duruyor. Başka muhabbeti yok. Çok bunaliyorum. Dolup anneme taşıyorum annem de bunaliyor. Ettiğin duaları bosa götürüyorsun böyle söylenerek diyor ama ne yapayım ben de insanım bazen dayanamıyorum.
25 yaşındayım ama hiç erkek arkadaşım olmadı. Beni isteyen kimse olmadı. Benim de hayatımda biri olsaydı da omzunda aglasaydim diyorum. Beceriksizsin diye kendime kızıyorum. Benim yaşıtlarımın çocukları bile var. Her ay sevgili buluyorlar. Ben bu yaşıma kadar hep ev kızı oldum, hep doğru dürüst insan oldum hanım oldum ama hanımlik hiç ise yaramıyor diye üzülüyorum.
Hani iyiler kazanırdı? Neden böyle yapayalnız işsiz güçsüz kaldım ben?
Neden hiç erkeklerle gizli buluşmadim diye sokağa çıkma yasağı konan kız oldum ben?
Türlü yalanlarla tatillere giden kızların aileleri ne kadar anlayışlı halbuki. Ama ben? Eve gelen küçük kuzenime kek verdim diye burais benim evim kimseyi benden izinsiz cagirmayacaksiniz deniyor bana.
Parklarda ağlıyorum gündüz yürüyüşe diye çıkıp.
Neden böyle oldu? Neden?
Ben de fena kız değilim. Evet eksiklerim var çirkin yerlerim var ama o kadar da değil.
Sabahtan akşama evde oturup, dua okuyan, tesbih çeken, yemek yapan, müzik dinleyen biriyim.
Sohbetim güzeldir. Zamanında üniversitede de arkadaşlarım oldu. Asosyal de değildim. Ben bunları hak etmedim.
Burası bana inandırıcı gelmedi. 2 ayda 1000 yerden hiç mi ses çıkmaz ya?İlan da az geliyor. Yaklaşık bir yıldır iş arıyorum. Belki ayda 500 yere basvuruyorumdur.
Aynı derdi yaşayan anlar :) amin Allah hepimize güç versin güzellikler versin.Bende seninle ayni yastayim bir markette calistim çok mobbing gördüm ordan çıktım psikolojik destek aldim birdahada iş başvurusu yapmaya korkar oldum çünkü yapamıcam düşüncesi öyle işlemişki beynime
Bende evdeyim hep asosyalim zaten arkadasim yok insanlar benden kaçıyor bende sizin gibi ev işi yapıyorum ama yeterli olmuyor.. ben örgü örmeyi düşünüyorum babamdan harçlık alıp yün ip alacagim var örgü örecegim en azından elim meşgul olur belki sizde örgü örebilirsiniz
Allah ikimizede sabir dayanma gücü versin