- 13 Temmuz 2020
- 423
- 1.309
- Konu Sahibi FearEatsTheSoul
- #1
öncelikle herkese merhabalar, siteyi uzun süredir takip ediyordum ancak üye olmak yeni nasip oldu. benim paylaşmak istediğim bir derdim var ancak sizlerden bir çözüm önerisi beklemiyorum(çünkü her şey sonunda bizde bitiyor), sadece anlatmak/paylaşmak istedim, umarım okumak için çok uzun olmaz.
2 senelik bir ilişkim var. kendisi Ankaradaki köklü bir özel üniversitede tam burslu işletme okumuş birisi. (konu okul iş vs olduğu için belirtiyorum) Zeki, eğleceli, ince düşünceli, komik, şefkat ve sevgi dolu. onu çok çok seviyorum, çok iyi anlaşıyoruz ve evlenmeyi düşünüyoruz. kendisi 29 yaşında ben 26 yaşındayım. Ben Ankara'daki iyi bir devlet üniversitesinin Psikoloji bölümünden mezunum ve kpss'ye girip atandım. 2 seneyi aşkındır Ankara'ya çok yakın bir şehirde sözleşmeli (4b'li) memur olarak görev almaktayım. Kadroya geçmeme 1 sene kaldı. 2 yıl sonra tayin almaya çalışacağım ve evleneceğiz hayırlısı ile.
Benim sorunum erkek arkadaşımın bir türlü iş bulamaması. bunu sorun etmem asla maddi açıdan değil. sonuçta daha vaktimiz var. Maddiyat şuan benim için son sıralarda. Erkek arkadaşım yaklaşık 2 sene öncesinde İstanbulda güzel bir şirkette iş bulmuş ve çalışmış ancak sonrasında ailesinden uzakta zorlandığı ve aklı onlarda kaldığı için istifa edip geri dönmüş birisi. babası seneler önce vefat etmiş, annesi ve zihinsel engelli bir abisi (39 yaşında) var. onlardan uzun süre uzak kalamamış, aklı kalmış. maddi sıkıntıları yok. çünkü annesine ve abisine devlet tarafından bağlanmış bir aylık var, ayrıca kirada bir evleri var ve halihazırda yaşadıkları ev kendilerinin. dolayısıyla kolayca geçinebiliyorlar. sorun maddi değil. sorun benim erkek arkadaşımın işsizlikten dolayı bozulan psikolojisi. yaklaşık 1 senedir işsiz ve maddi sıkıntısı olmadığı için başlarda seçici davranıyordu. ancak zaman geçtikçe ve özellikle bu pandemi dönemi araya girince seçici olmasa dahi iş bulamadı ve psikolojisi bozuldu diyebilirim..
doğru düzgün iş ilanı yok. olanlara da hemen başvuruyor ancak cv görüntülemekten ileri gitmiyor hiçbir şey. bu sürede sıkıntı ve bunalımdan kendisini alkole verdi. normalde de alkol seven ve sık tüketen birisidir keza ben de öyleyim. beraber içer eğleniriz. ancak bu gündelik hayatımızı etkilemez. ancak kendisi işsizlik psikolojisi ile abartmaya başladı diyebilirim. son birkaç aydır sabaha kadar rakı içip sabah sızıp akşama kadar uyuma gibi bir alışkanlık geliştirdi. sürekli kendisini bölümden/ üniversiteden arkadaşları ile kıyaslayıp onlar ne işler başarırken ben işsiz geziyorum demeye başladı. çok yalnız, sıkılgan, alıngan birisi oldu. beni mesai saatlerim içinde arayıp darlayan birisine dönüştü. evinde ankarada duramayıp haftaiçleri sürekli benim şehrime/evime gelen birisi oldu (yasaklar kalktıktan sonra tabiki) ancak bu sefer de ben tüm gün çalışırken evde beni beklemek onu daraltıyor. neredeyse 30 yaşında olan bir erkek için tüm gün evde olmak ve bir şey başaramadığını düşünmek ne kadar zor tahmin edebiliyorum. onu anlıyorum ancak onunla baş edemiyorum.
çok konuştuk. ben kendisinden özellikle rica ettim. ne olursa olsun bir iş bul, para için değil, ruhsal sağlığın ve düzenin için dedim. amacım sabah kalkmak için bir nedeni olması, gün içinde kendisini oyalayacak bir şeyler olası, bir düzene girmesiydi. çünkü elbet kendisine ve seviyesine göre bir iş bulur eninde sonunda. ben o zamana kadar vaktini dolu geçirsin istedim. kendisi önce "sen çalışıyorsun, bir yerlere gelmişsin, sen öyle devlette çalışır güzel bir maaş alırken ben asgari ücretle böyle yerlerde mi çalışacağım (amacı kimseyi küçümsemek değil ancak öyle bir üniden öyle bir seviye ile mezun olduktan ve çevresi çok güzel şirketlerde yönetici pozisyonlarda çalışırken kendisine yakıştıramadı sanırım) dedi. ailen beni kabul etmez beni beğenmez ben senin yanına yakışmıyorum dedi. sen evliliğimiz için para biriktiriyorsun ben bir şey yapamıyorum dedi. (her ay belli bir miktar altın alıp kenara koyuyorum). ancak sonunda inadı kırıldı. seçiciliği bıraktı, kafe/butik kahveci, market gibi yerler dahil her yere iş için başvurmaya başladı. psikolog ve psikiyatriye gitmeye başladı. son bir aydır bir bira dahi olsa asla alkol almadı. düzgün saatlerde uyuyup uyanıyor. kısacası kendisini tekrar düzene sokuyor. ancak bir türlü iş bulamadı. ve gittikçe morali bozulup cesareti kırılıyor. tekrar eskisi gibi olmasından korkuyorum. bir de erkek olmasına rağmen çok narin bir karakter. bir yerde iş ilanı gördü başvurdu. çok ona göreydi. tam istediği alanda, evine yakın. sonra ilan kaldırılmış, şirket küçülmeye gitmiş. çok çok üzüldü ağladı. yani kendisi kabul almasa üzüldüğünü anlarım ancak ilan kaldırılmış. belli ki vazgeçmişler. bunda bu kadar üzülecek bir şey yok bana göre. bir yer olmasa başka yerden nasip çıkar. ne yapacağımı bilemiyorum. psikolojisi bozulup tekrar yanlışlar yapmasından korkuyorum. önümüzde evliliğe uzun bir zaman var. bana göre elbet bir gün olacak, çünkü hakeden başarılı ve hırslı bir insan. ancak onun ben senin yanında eksik kalıyorum, ailen/sen beni neden isteyesiniz demesine çok üzülüyorum. çünkü bunu hasetle değil saf bir hüzünle söylüyor. onu çok seviyorum. işsizlik sorunu dışında cidden mükemmel bir ilişkimiz var. ilgili, romantik, sevgi dolu, komik, sıcak, sen benim sadece sevgilim değil en yakın dostumsun diyen birisi. bana kendimi hep bulutların üzerinde hissettirir. geçirdiğimiz bir dkdan dahi sıkılmam. ancak bu iş konusu ve bu konuya olan tepkileri beni üzüyor ve yoruyor.
çok uzun olduysa affola. okuyan herkese tek tek teşekkürler
2 senelik bir ilişkim var. kendisi Ankaradaki köklü bir özel üniversitede tam burslu işletme okumuş birisi. (konu okul iş vs olduğu için belirtiyorum) Zeki, eğleceli, ince düşünceli, komik, şefkat ve sevgi dolu. onu çok çok seviyorum, çok iyi anlaşıyoruz ve evlenmeyi düşünüyoruz. kendisi 29 yaşında ben 26 yaşındayım. Ben Ankara'daki iyi bir devlet üniversitesinin Psikoloji bölümünden mezunum ve kpss'ye girip atandım. 2 seneyi aşkındır Ankara'ya çok yakın bir şehirde sözleşmeli (4b'li) memur olarak görev almaktayım. Kadroya geçmeme 1 sene kaldı. 2 yıl sonra tayin almaya çalışacağım ve evleneceğiz hayırlısı ile.
Benim sorunum erkek arkadaşımın bir türlü iş bulamaması. bunu sorun etmem asla maddi açıdan değil. sonuçta daha vaktimiz var. Maddiyat şuan benim için son sıralarda. Erkek arkadaşım yaklaşık 2 sene öncesinde İstanbulda güzel bir şirkette iş bulmuş ve çalışmış ancak sonrasında ailesinden uzakta zorlandığı ve aklı onlarda kaldığı için istifa edip geri dönmüş birisi. babası seneler önce vefat etmiş, annesi ve zihinsel engelli bir abisi (39 yaşında) var. onlardan uzun süre uzak kalamamış, aklı kalmış. maddi sıkıntıları yok. çünkü annesine ve abisine devlet tarafından bağlanmış bir aylık var, ayrıca kirada bir evleri var ve halihazırda yaşadıkları ev kendilerinin. dolayısıyla kolayca geçinebiliyorlar. sorun maddi değil. sorun benim erkek arkadaşımın işsizlikten dolayı bozulan psikolojisi. yaklaşık 1 senedir işsiz ve maddi sıkıntısı olmadığı için başlarda seçici davranıyordu. ancak zaman geçtikçe ve özellikle bu pandemi dönemi araya girince seçici olmasa dahi iş bulamadı ve psikolojisi bozuldu diyebilirim..
doğru düzgün iş ilanı yok. olanlara da hemen başvuruyor ancak cv görüntülemekten ileri gitmiyor hiçbir şey. bu sürede sıkıntı ve bunalımdan kendisini alkole verdi. normalde de alkol seven ve sık tüketen birisidir keza ben de öyleyim. beraber içer eğleniriz. ancak bu gündelik hayatımızı etkilemez. ancak kendisi işsizlik psikolojisi ile abartmaya başladı diyebilirim. son birkaç aydır sabaha kadar rakı içip sabah sızıp akşama kadar uyuma gibi bir alışkanlık geliştirdi. sürekli kendisini bölümden/ üniversiteden arkadaşları ile kıyaslayıp onlar ne işler başarırken ben işsiz geziyorum demeye başladı. çok yalnız, sıkılgan, alıngan birisi oldu. beni mesai saatlerim içinde arayıp darlayan birisine dönüştü. evinde ankarada duramayıp haftaiçleri sürekli benim şehrime/evime gelen birisi oldu (yasaklar kalktıktan sonra tabiki) ancak bu sefer de ben tüm gün çalışırken evde beni beklemek onu daraltıyor. neredeyse 30 yaşında olan bir erkek için tüm gün evde olmak ve bir şey başaramadığını düşünmek ne kadar zor tahmin edebiliyorum. onu anlıyorum ancak onunla baş edemiyorum.
çok konuştuk. ben kendisinden özellikle rica ettim. ne olursa olsun bir iş bul, para için değil, ruhsal sağlığın ve düzenin için dedim. amacım sabah kalkmak için bir nedeni olması, gün içinde kendisini oyalayacak bir şeyler olası, bir düzene girmesiydi. çünkü elbet kendisine ve seviyesine göre bir iş bulur eninde sonunda. ben o zamana kadar vaktini dolu geçirsin istedim. kendisi önce "sen çalışıyorsun, bir yerlere gelmişsin, sen öyle devlette çalışır güzel bir maaş alırken ben asgari ücretle böyle yerlerde mi çalışacağım (amacı kimseyi küçümsemek değil ancak öyle bir üniden öyle bir seviye ile mezun olduktan ve çevresi çok güzel şirketlerde yönetici pozisyonlarda çalışırken kendisine yakıştıramadı sanırım) dedi. ailen beni kabul etmez beni beğenmez ben senin yanına yakışmıyorum dedi. sen evliliğimiz için para biriktiriyorsun ben bir şey yapamıyorum dedi. (her ay belli bir miktar altın alıp kenara koyuyorum). ancak sonunda inadı kırıldı. seçiciliği bıraktı, kafe/butik kahveci, market gibi yerler dahil her yere iş için başvurmaya başladı. psikolog ve psikiyatriye gitmeye başladı. son bir aydır bir bira dahi olsa asla alkol almadı. düzgün saatlerde uyuyup uyanıyor. kısacası kendisini tekrar düzene sokuyor. ancak bir türlü iş bulamadı. ve gittikçe morali bozulup cesareti kırılıyor. tekrar eskisi gibi olmasından korkuyorum. bir de erkek olmasına rağmen çok narin bir karakter. bir yerde iş ilanı gördü başvurdu. çok ona göreydi. tam istediği alanda, evine yakın. sonra ilan kaldırılmış, şirket küçülmeye gitmiş. çok çok üzüldü ağladı. yani kendisi kabul almasa üzüldüğünü anlarım ancak ilan kaldırılmış. belli ki vazgeçmişler. bunda bu kadar üzülecek bir şey yok bana göre. bir yer olmasa başka yerden nasip çıkar. ne yapacağımı bilemiyorum. psikolojisi bozulup tekrar yanlışlar yapmasından korkuyorum. önümüzde evliliğe uzun bir zaman var. bana göre elbet bir gün olacak, çünkü hakeden başarılı ve hırslı bir insan. ancak onun ben senin yanında eksik kalıyorum, ailen/sen beni neden isteyesiniz demesine çok üzülüyorum. çünkü bunu hasetle değil saf bir hüzünle söylüyor. onu çok seviyorum. işsizlik sorunu dışında cidden mükemmel bir ilişkimiz var. ilgili, romantik, sevgi dolu, komik, sıcak, sen benim sadece sevgilim değil en yakın dostumsun diyen birisi. bana kendimi hep bulutların üzerinde hissettirir. geçirdiğimiz bir dkdan dahi sıkılmam. ancak bu iş konusu ve bu konuya olan tepkileri beni üzüyor ve yoruyor.
çok uzun olduysa affola. okuyan herkese tek tek teşekkürler
