aynı dertten bende muzdaribim. 5,5 yıldır kamuda sözleşmeli olarak çalışıyorum. ilk zamanlar severek geliyordum hatta keşke haftasonlarıda iş olsa keşke diye iş yerimin duvarlarını öpüyordum resmen.çok ezildim ama ilk günden beri. şimdi biraz daha herşey yolunda gibi ama bu seferde ben kaldıramıyorum. ailem çık diyo. hatta babam geçen gün dedi ki" yarın işe gitme sanki aldığın parayla ihya oluyorsun ben harçlığını veririm senin sağlığından canından önemli değil" dedi. sağlığımda iyi değil.hem bedenen hem ruhen.. kızlar kaldıramıyorum burayı. şikayet etmek gibi olmasın ama yapamıyorum artık. herşey gözüme batıyo.nefret ediyorum adeta. hastanede çalışıyorum.hem doktorların kaprisni çekiyorum hem hastaların hemde yöneticilerin. hasta , doktora kızıyo öfkesini senden alıyo.. güler yüzlü kırılgan hassas bir yapım var.maalesef ki çalışırkende biraz açık gözlü kendini ezdirmeyen biri olmak lazım..inanın ne yapacağımı bilmiyorum. şurasıda var ki ekonomik olarak özgürüm. her istediğimi alıyorum rahatça. ailem hiç maaşımı sormazlar kendi kafama harcarım.işten çıksam her dakika babamdan para isteyemem sonuçta.belki fazla bir maaşım yok ama en azından param gelecek diye bi umudum var ,kafama göre harcıyorum. ama işi de sevmez oldum.. inanın yoruldum. bu sene böyle oldum.4 yıl sağlık ocağında çalıştım orası çok rahattı 1,5 yıldırda hastanede çalışıyorum ve hastane ortamını kaldıramıyorum. birde kalabalık fobim var. üzerime üzerime geliyo herşey.. ne yapacağımı bilemiyorum. işsiz olan arkadaşlar haline şükret şikayet etme diye akıl veriyolar. ama ben burada eriyorum geberiyorum adeta.. zaten sosyal hayatı olan bir kız değilim. öyle arakdaş ortamı sevgili vs. yok şu an hayatımda..iştende çıkarsam yine bunalıcam evde bunuda biliyorum.. kafamın içi allak bullak.. ne yapacağımı bilemiyorum. anlatılacak çok şey varda hangisini yazayım.. erkek arkadaşımdan da yeni ayrıldım. o da benim psikolojimi dengemi alt üst etti.. resmen gülmeyi unutturdu.. hala içimde ona karşı boş değilim ama beni çok üzüyo onunla asla yapamam . onunla birlikte olup üzülmektense onsuzluğa üzülmek daha iyi.. iş ortamı ve stresi, sevgiye olan açlık vb. çok beni yıprattı.. kusura bakmayın kafanızı şişirdim. konuyu açan arkadaşım sendende özür dilerim. sana yorum yapmak yerine kendine derdimi yazdım uzun uzun. kusura bakma ne olur. çok dolmuş içim..