Canım kızınız istediği şeyleri ancak ağlayarak yaptıracağını düşünüyor ve maalesef bu sizin tutumunuzdan kaynaklı.29 aylık kızım var benimde.Lakin ağladığında göz hizasına inip ne söylediğini anlamıyorum diyorum.Bazende onun yaptığı gibi ağlayarak bak benim ne istediğimi sen anladın mı şimdi diyorum.Uyumlu bir çocuk maşallah. Öğretmenleri çok memnun. Ama eşim beni çok bunaltıyor, biz kızımıza hayırı öğretmemiş sanırım. Herşeyi ağlayarak yaptırıyor, buda beni çok yoruyor. Nasıl davranacağımı bilemiyorum
iki yaşında herşeye ağlamaları tepki vermeleri normal sanırım. konuşması ne durumda? çok rahat ta konuşamıyorsa iki yaş dönemindeki sıkıntısı daha da artıyordur. onun dediğini yapmamak için inatlaşmayın. yani olabilecek, yapılabilecek şeyler için hayır demeyin o istedi diye ama yapılmaması gerekliyse ve ağlıyorsa başka bir şeyler dikkatini dağıtıp, konudan uzaklaştırıp daha sonra sakinleşince onunla göz teması kurarak neden hayır dediğinizi ona anlatırsanız çok da güzel anlıyorlar. cin gibiler maşallah hepsi.
2 yaşının belirgin sorunları bunlar.
Kızmayın ama her dediğini de yapmayın.
Eşiniz şımartıyorsa maalesef yapacağınız bişey yok.
Davranışların temeli oluşuyor bu zamanlarda.
Yapma etme diye onunla didişirseniz ona inatlığı öğretiyorsunuz.
Ağladığında dediğini yapıyorsanız sizi kullanmayı öğreniyor.
Benim kızımın bu dönemi çok sancılı geçti.
Hep yutkundum sabrettim sesimi yükseltmedim ve geçecek dedim.
Sizinki de geçecek.
Kararlı ve sakin kalarak başarabilirsiniz.
Size vurduğunda mesela ellerini tutun ve bana bir daha vurmanı istemiyorum deyin.
İzin vermeyin.
Ona bir yastık uzatın vurmak istiyorsan buna vur diye..
Teşkkür ederim bu dediklerinizi inanın bugunden itibaren yapacağım. Evet baba faktörümüz fazla şımartıyor, birde baba ile kreşe gidiyor mecburen. İnşallah bende aşacağım bu sorunları :)
Bende çok düşünüyorum ama dayanamam. Sanırım göndermeyeceğim.2 ay nasil ayri kalacaksiniz
Hasta olsun yaninizda olsun....
Aşarsınız tabi..
Benim kızımın sorunları daha ağırdı.
Kardeş geldi.
Babayla ayrıldık.
Travma üzerine travma yani..
Psikoloğumuzdan çok şey öğrendim. Gittiği kreşin sahibi çok donanımlıydı. Ve hem psikoloğumuz hem kreşin sahibi birlikte atlattık bunları.
Muhteşem bir evladım var maşallah şu anda.
Tanıştığımız herkesten, okulundan öyle güzel şeyler duyuyorum ve öyle gururlanıyorum ki evladımla.
Ve en önemlisi. Yani işin özü. Çocuğa saygı duymakta.. Onu önemsemekte ve bunu ona en iyi şekilde hissettirmekte.
Çok güzel bir yazıda okumuştum.
Çocukların davranışlarındaki değişiklikler aslında bize yaptıkları uyarı..
Sen biryerde yanlış yapıyorsun diye uyarılıyoruz ve bu gerçekten lütuf.
Yani ortada bir sorun varsa bu çocuğun şımarıklığı değil, bizim yaptığımız bir hatanın geri dönüşü..
Acaba bende mi bir sorun var. Bazen iş yoğunluğu stresi derken sinirlenebiliyorum. Kızım asla yüksek sesden hoşlanmıyor ve babası da. Bazen benmi bu çocuğu böyle agresif ettim diye de düşünmüyor değilim.
Baba ile tamamenmi ayrıldınız. Aslında benim eşimde çocuktan sonra çok değişti. Bizde çok kavgalar ediyoruz. Bu ay 4 yıl dolacak evleneli. birbirimize saygımız kalmadı.
Kendini güzel ifade edebiliyor. Gerçekten cin gibiler her şeyi anlıyorlar. Dediğiniz gibi yapmaya çalışıyoruz, ama unutmuyor aradan zaman geçiyor tekrar istiyor :) Örn. şu caddelerde renkli sakızlar varya her çıktığımızda onlardan istiyor, bende istemiyorum almasını ben hayır diyorum babası sakızın başında duruyor ve alıyor. o da bunu çok güzel kullanıyor. Her dısarı çıktığımızda istiyor hayır desek de fayda etmiyor
Y
Calistiginiz yerin kresi yokmu gozunuzun onunde olur?
Bence 2 ay çocuktan ayri kalinmamali. Tabii yine de siz bilirsiniz...
Çalıştığım yerin yok malesef. Ama babasının çalıştığı yerin var uzak mesafe biraz. Sorun sürekli hastalanması birde yaşının küçük olması. Çok erken saat'de kaldırmak zorunda kalıyoruz. normal saat de olsa hiç sorun olmaz da
Gitsin kreşe; hasta olursa da gitsin yani
2 ay senden uzak fiziken sağlıklı ruhen sağlıksız olacağına; hastalığı 7 günde değil de 10 günde iyileşsin ne olacak kiii
Oğlum da 2 yaşından beri kreşe gidiyor; asla benden ayrı bir yere gidemez göndermem yani; hasta olunca da gidiyor; biz bakarız yatırır uyuturuz vs modunda bizimkiler...
Yanlış anlamazsanız size bir şey sormak istiyorum.
Oğlum iki yaşında ve onu bir gün bile başka evde yatıya bırakmak istemem. Benim bu durumum abartı olabilir elbette, savunmuyorum.
ama iki ay çocuğunuzu göndermeyi düşünüyorsunuz ve eşiniz de istemiyor. Neden bu kadar ısrarcısınız? Kreşte hasta oluyorsa neden dadı bulmayı düşünmüyorsunuz. Aslında 2 ay için eğitimli bir dadı değil, maddi ihtiyacı olan bir komşunuzdan bile rica edebilirsiniz, eğer fiyat konusunda sorun yaşıyorsanız.
Sadece merak ettiğim eşinizle kavgalı olacak kadar neden bu seçeneği tek seçenekmiş gibi düşünmeniz. Bazen bende mi bir problem var diye düşünüyorum da. Eşim çocuk konusunda çok kıskanç olduğumu söylüyor