Konunu ve yorumların çoğunu okudum. Yapılan bazı yorumlar için hicbir şey diyemiyorum gerçekten. Yasamayan bilemez işte....
Bende üniversite son sınıfım. Ve sana benzer bir durumdaydım inan ki... Özellikle akrabaların hic sesi çıkmıyor, varlığı hic belli değil, hayalet gibisin gibi gerizekalı yorumlarını başlarda çok takardım. Zamanla seninle ne paylasicam ki zaten gerizekalı moduna girdim. Gerçekten böyle konuştuğum için özür dilerim ama hala sinirlenirim.
Her neyse benim de bu halde olmamin tek sebebi babamdır. Ayni senin ailen gibi beni boyle yetiştirdiği için çok mutlu. Bir gün bütün sinirimle ben ağlarken senin yüzünden boyle oldum dediğimde verdiği cevabi burda yazmak bile istemiyorum, hala sinirden ağlamama sebep olabilir çünkü.
Kendi hayatım için yaptığım en iyi şey gerçekten babamın hakimiyetini hayatımdan kaldırmak oldu. Artik ne isim olursa kendim yapıyorum. İnan kendi başına basit bir is yapmak o kadar zor geliyor ki... Simdi bu isleri söylesem çoğu kişi güler yok artik bunda ne var çocuklar bile yapar der. Ama benim için büyük şeylerdi. Simdi en ufak isimi bile kendim yaparım.
Peki ben nasıl açıldım biliyor musun? Basit bir ingilizce kursuna arkadaşımın ısrarı sonucu gittim. Daha ilk gittiğim gün tanımadığım 20 kişi önünde hoca beni tahtaya çıkardı ve ingilizce bir diyalog canlandırmami söyledi. Nasıl bir korkuydu benim için tahmin edersin sanırım. Çıkmamak için dirensemde hocanın ısrarıyla çıktım. O kadar da korkulacak birşey yokmuş dedim.
O senenin yazında staja başladım. Farklı insanlarla her saniye muhatap olduğun bir is düşün. Orda her isi yaptım. Basta belki elim ayağım dolasti, belki çok heyecanlandım ama üstesinden geldim.bırakıp gitmedim. Simdi ayni yerde part time hem çalışıp kendi paramı kazanıyorum, hem okuyorum.
Çok uzattım farkindayim. Bunu sadece konu sahibi için yazdım. Özetle senin kendin için yapacagin bu iyiliği kimse sana yapamaz. Korktuğun için pes etme, asla birakma. Herkes yapabilir inan ki...