- 8 Ocak 2017
- 25.174
- 43.536
-
- Konu Sahibi pembesalyangoz2
- #21
Evet aynısını Ben de düşündüm çalışmak iyi gelecektir
Evet aynısını Ben de düşündüm çalışmak iyi gelecektirBenim ilkokul öğretmenim de anlattığın gibiydi. Bir gün müfettiş geldi soru sordu bana cevabı biliyorum içimden söylüyorum ama bana dövecek gibi bakan kadın yüzünden sesim çıkmıyordu. 5. Sınıfı başka okulda okudum. Ben nasıl cıvıl cıvılım , mutluyum. Bir de akrabalarım sessizliğimden psikolojik şiddet uyguluyorlardı bana. Okulda arkadaşlarım oldu. Onlarla çok rahat konuşuyordum. Sonra işe girdim. Patronum sayesinde hayatı öğrendim. Yine çok konuşkan değilim ama bazen fazla bile konuştuğumu düşünüyorum. Çalışmaya başlayınca düzelir diye düşünüyorum. Ve inşallah kafa dengi konuşkan arkadaşların olur.
Evet :)bazi aileler var cocuklarina surekli salak salak konusma ..sus artik .. aptalmisin tarzi konusuyorlar cocukta içine kapaniyor
Ah ah belli işte. Çocukluğunuzu şöyle bir gözden geçirin size konuşma, gülme, zıplama, hoplama, yapma dokunma diyorlar mıydı?Böyle olduğum için şanslı sayıyolar kendilerini. Zaten tutucu bir ailem var.
Evet başlıklata da yazdığım gibi ciddi ciddi insanlardan korkuyorum.
Küçüklüğümden beri aşırı sessiz utangaç biriyim. Okula başladığım ilk zaman sınıf arkadaşlarımla konuşamıyordum, biri bişey dediğinde bile cevap veremiyordum. Sınıf öğretmenimde aksı gibi çok kötü bi kadındı. Sürekli azarlar şiddet uygulardı. Tabi sadace gözüne kestirebildiği öğrencilere.
Bir dönem düzelir gibi oldum. Üniversitenin ilk dönemi. Okulda hiçkimsenin birbirini tanımadığı ve arkadaş olmaya çalıştığı dönemdi. Herkes arkadaşını bulduğunda ben yine dışarda kaldım. 2 3 kişi vardı aslında ama hiç bi zaman kimseyle gerçek samimiyet kuramadığım için onlarla da arama istemeden mesafe koydum. Yine de şuan en yakın arkadaşlarım onlar. Ama diğer insanlardaki gibi samimi arkadaşlıklar değil.
Okulum biteli bi kaç yıl oldu. Ve benim yaşadığım yerde bir tek arkadaşım yok. Yaptığım en büyük aktivite annemle markete gitmek. Artık o bile ölüm gibi geliyor. Otobüse binmek, insanların arasında dolaşmak, düşününce bile nefes alamıyorum bazen. Hele akraba ziyareti vs. bildiğiniz depresyona giriyorum. Kalp atışlarım yükseliyor o gün. Buz gibi havada stresten terliyorum.
Dershaneye yazıldım dönem başında ve yine hiçkimseyle arkadaşlık kuramadım. Arkadaşlığı geç doğru düzgün bi diyolog bile olmadı kimseyle aramda. Birgün bi hoca beni yanına çağırdı ve bir sorunun sıkıntın mı var, neden kimseyle konuşmuyorsun diye sordu. Hiç bi cevap veremedim herzamanki gibi yerin dibine girdim o an. Düşünsenize 26 yaşına gelmişsiniz ve hala insanlarla doğru düzgün konuşamıyorsunuz. Lisede de bi hocam beni kenara çekip kabuğundan kurtulman lazım vs. Demişti. Ortak tanıdığa bile söylemiş hiç konuşmuyor diye. Hele bi gün sınıfın ortasında kızarma felan demişti. Düşündükçe fena oluyorum.
Bi hoca da benle dalga geçmişti hiç konuşuyorum diye. Bu da boynu bükük demişti.
Kısaca hayatımın her anında budurum beni çok mağdur ediyor. Sevdiğim insanlarla vakit geçirmek istiyorum ama bu durum yüzünden yanlarına gidemiyorum bile. Telefonla arayıp hal hatır sormak , başsağlığı dilemek geçmiş olsun demek benim için okdar zor şeyler ki yaşayan anlar ancak. İnsanlar da kibirimden konuşmuyorum sanıyor en çokta ona üzülüyorum. Ben kendim hariç herkesi önemsiyorum değer veriyorum ama onlar bizi beğenmiyor burnu havada diyorlar arkamdan.
Şimdiden işe girersem naparım diye düşünüyorum. Orda da yine yalnız kalıcam , kimseyle konuşamicam, halkıöı savunamicam diye şimdiden kara kara düşünüyorum.
Yaşıtlarım, hatta benden çok daha küçük olanlar hayatı keşfediyor hergün farklı şeyler öğreniyor, yeni insanlarla tanışıyorlar konuşuyorlar ufukları genişliyor. Bide kendime bakıyorum. Nerdeyse 30 oldum ama hala hayatla ilgili hiç bi tecrübem yok, bilgim yok fikrim yok. Nerde nasıl davranıcağımı bilmiyorum. İnsanlarla nasıl konuşulur bilmiyorum. 15 yaşındaki çocuk benden daha çok tecrübelidır herhalde. Ben daha otobüse binmeye bile korkuyorum.
Var mı aranızda benim gibi olup sonradan bunu aşanlar ? Normal insan olma umudum var mı? Yoksa hayatımın sonuna kadar böyle mi yaşayacağım ? Tabi buna yaşamak denirse.
3 farklı doktora gittim bu arada. Sağolsunlar iki soru sorup ilacı dayadılar. İlaçlarda hiç bi işe yaramadı.
Öyle bir patronunuz olduğu için çok şanslıymışsınız. Eğer sizi zorlayan biri olmasaydı bu durumu aşamazdınız belkide. Keşke benim çevremde de beni bişeyler için zorlayan birileri olsaydı.Ben de lise 2 ye kadar neredeyse hiç kimseye konuşmazdım evde de sadece kitap okurdum lise 2'de staja başladım patronun öyle bir adamdı ki Allah ondan bin kez razı olsun ben o zaman telefonla bile konuşamadım beni çok zorladı Müşterilerden para istedi bankalara vergi dairesine her yere beni yolladı Ve ben bunu açtım lisedeyken bütün okul benimle dalga geçerdi 30 yaşına gelip de küçülmüş kendini beğenmiş okala diye ama asıl sebep sadece o insanlarla konuşamıyordum Hatta Gül ilk iş görüşmesine gittiğimde patronun odasına girdiğimde Gerçi o da biraz karanlıktı ama neyse ben sandalye yerine orta sehpaya oturmuşum yardımcısı bir şey içer misiniz Küçük Hanım dedi patron Hadi Bize çay getir dedi Neyse çocuk geldi sonra yüzüme baktı ne dedi ki İstersen sen sandalyenin üzerine otur Ben de çayı sehpayı koyayım yerin dibine girmiştim Orada 2 sene birlikte çalıştık ve bu sürekli alay konusu oldu Kendini sev kendine güven hata yapabilirsin ancak zamanla öğreneceksin küçük küçük kendini zorla Gerçi senin durumunda sanırım insanlarla iletişim kurmada zorluk yaşamadan onlardan Korkmana asıl neden eski bir travma olabilir
Diyorlardı maalesef. Bir yere gittiğimizde asla oturduğum yerden kalkmama izin yoktu. Ve konuşmamada. 10 yaşlarındayken bile annemin seçtiği kıyafetleri giymek zorundaydım. Hatta bir gün düğüne giderken onun beğenmediği kıyafeti giydim diye kıyameti koparmıştı. Çok kötü laflar söylemişti. Ya da evde yaptığım hiç bi şeyi beğenmezdi.Ah ah belli işte. Çocukluğunuzu şöyle bir gözden geçirin size konuşma, gülme, zıplama, hoplama, yapma dokunma diyorlar mıydı?
Bir de nesinden korkuyorsunuz tam olarak? Konuşunca rencide olacağınızdan mı, komik duruma düşeceğinizden mi yoksa doğru cümleler kuramayacağınızdan mı? Net bir sebebi var mı?
Biliyor musun bazen en güzel i bu şekilde olmak.
Ama fark var
Bu durum senin sosyal hayatını büyük ölçüde etkilemiş. Yani insanlarla hiç konusamama bence biraz özgüven eksikliği yüzünden oluyor gibi.
Bak öncelikle sunu unutma. Illede arkadaş edinmek zorunda değilsin.
Ama insanlarla mecbur konuşmak zorundasın. O zaman derdini anlatamaz kendini asla savunamazsin.
Ben senin yerinde olsam kendimi bu şekilde kasmak yerine en azından KK deki üyelerle kaynasir mesajlasir en azından pratik yapardım. Burda kimse neden mesaj cekiyon demez sana :) sonuçta burası KADINLAR KLÜBÜ
Bence korkun insanlar değil kendinsin. Çünkü sanırım konuşacak birsey bulamiyorsun o an heyecandan :)
Özgüvenim hiç mi.hiç yok ve evet konuşacak bişey bulamıyorum. Aklıma gelen konularında sıkılırlar diye anlatmak istemiyorum
Sıkılan dinlemesin gitsin.. sen niye o sıkılacak diye kendi aklina gelen konulari kısıtlıyorsun. Boş konuş bisey olmaz konusa konusa konu acilir samimilik artarÖzgüvenim hiç mi.hiç yok ve evet konuşacak bişey bulamıyorum. Aklıma gelen konularında sıkılırlar diye anlatmak istemiyorum
Benim ilkokul öğretmenim de anlattığın gibiydi. Bir gün müfettiş geldi soru sordu bana cevabı biliyorum içimden söylüyorum ama bana dövecek gibi bakan kadın yüzünden sesim çıkmıyordu. 5. Sınıfı başka okulda okudum. Ben nasıl cıvıl cıvılım , mutluyum. Bir de akrabalarım sessizliğimden psikolojik şiddet uyguluyorlardı bana. Okulda arkadaşlarım oldu. Onlarla çok rahat konuşuyordum. Sonra işe girdim. Patronum sayesinde hayatı öğrendim. Yine çok konuşkan değilim ama bazen fazla bile konuştuğumu düşünüyorum. Çalışmaya başlayınca düzelir diye düşünüyorum. Ve inşallah kafa dengi konuşkan arkadaşların olur.
Öyle bi baskı var üstümde. Sanki ben karşımdakine güzel vakit geçirtmek zprundaymışım gibi hissediyorum. Halbuki insanlar en ufak şeylerini bile analtıp sohpet oluşturuyorlar ve hiç ilgisini çeker mi çekmez mi diye düşünmüyorlae.Sıkılan dinlemesin gitsin.. sen niye o sıkılacak diye kendi aklina gelen konulari kısıtlıyorsun. Boş konuş bisey olmaz konusa konusa konu acilir samimilik artar
Çevrenin pskilojik baskısı çok fena. ' neden konuşmuyorsun, dilini mi yediler , aç bakiyim dilin varmı' bu yasında bile hala bu saçma soruları sırabiliyorlar. Hayır anlamıyorum bunları diyenxe ne geçiyor ellerine.
İş hayatı benim korkulu Rüyam. Brn daha fena olacağından korkuyorum
Benim teyzem onun bir örneği. Gerçi annemde aynı sayılır. Çocuk a dese , salak sen sus gerizekalı derdi ve kuzenim şuan benden de beter bi halde. Yürüşünde bile anormallik oldu. Ama tabikide teyzem çok efendi oğlum var hiç.konuşmuyor diye övünüyorbazi aileler var cocuklarina surekli salak salak konusma ..sus artik .. aptalmisin tarzi konusuyorlar cocukta içine kapaniyor
İşte büyük bir nedeni aileniz. Yanlış yetiştirilme. Ancak şu kadarını söyleyeyim; sandığınız kadar karmaşık değil insanlar. Çok fazla önemsemeyin.Diyorlardı maalesef. Bir yere gittiğimizde asla oturduğum yerden kalkmama izin yoktu. Ve konuşmamada. 10 yaşlarındayken bile annemin seçtiği kıyafetleri giymek zorundaydım. Hatta bir gün düğüne giderken onun beğenmediği kıyafeti giydim diye kıyameti koparmıştı. Çok kötü laflar söylemişti. Ya da evde yaptığım hiç bi şeyi beğenmezdi.
Tam olarak korkum konuşurken benden sıkılırlar mı acaba diye düşünmek. Aklıma anlatacak bişey gelse bile 'yok bu çok sıkıcı, kesin daraltırım onu' ya da ' bu ilgisini çekmez çok saçma' diye düşünmek.
Kendime böyle çok telkinlerde bulunuyorum . kişisel gelişim kitapları aldım okudum ama dışarı çıkana kadar insanları görene kadar sürüyor bu düşünce.Şöyle düşün o sana sınıfta boynu bükük diyen hocandan sonra ne degisti hic bir sey.. sinifta sen utanip kizardin ne degisti hic bir sey.. rezil olunca noluyo hic bir sey.. karsindakiler kim ki ya ne farki olabilir sende? Sen onlara rezil olsan nolcak olmasan nolcak hayatinin her evresinde farkli farkli insanlar olcak. Birak hayatina girsinler ciksinlar. İnsanlara cok anlam yüklersen onlar senden uzaklasir onlarla arkadas olmaya calisirsan veya onlara hissettirirsen ben sizden utaniyorum gibi hislerini onlar senin peşine düşmez. İnsanlara onlara anlam yüklemiyormuşsun gibi bugün canın sohbet etmek istiyormus ediyormuşsun gibi davrancaksin. İnsanlari neden kendinden önceye koyuyorsun kim onlar farklari neler? Rezil olmak insani özgür kılıyor bana göre. Diyosunki ne varki ben hala ayni benim. Beşer şaşar. Hanginiz mükemmel ki ben olayim?