Ruh esinle karsilasmak bence kader.
Ben ruh esimi tanidim. O kadar kucuk olasiliklar dahilinde tanistik ki, anlatsam inanamazsin. Gorur gormez, kafasini bana kaldirip baktigimda gozlerine bakar bakmaz , onun "O" oldugunu anladim. Yani benim diger yarimin o oldugunu dimdirek anladim, ruhum onu taniyor cunku. Aramizda oyle bir cekim, uyum vardi ki, inanamazsin.
O benimle olmayi secmedi ama. Buna kader diyemeyiz, bizi bir araya getiren kaderdir ama benimle olup olmama karari, bir karardir. Yani karsina cikan hoslanacagin insanlar kader, ama o konuda ne yapacagin senin kararin bence, ister alirsin, ister elinle itersin.
Bu adamdan sonra baska hoslandigim , etkilendigim birisi oldu. Tatli, sicakkanli, sevimli, esprili, eglenceli, zeki birisi. Hoslaniyorum, iyi vakit geciriyorum, yaninda olmaktan keyif aliyorum ama ruh esim degil. Aramizda o cekim, o ruh ortakligi yok.
Ruh esimi kaybettigimi anladigim an, ruhum , kalbim ikiye bolundu. O duyguyu, o hissi yasayip sonra kaybetmenin tarifi yok, cok kotu. Ondan sonra kiminle olursam olayim boyle bir seyin basima 2. kere gelmeyecegini biliyorum. Evrendeki boyle sihirli olaylar insanin basina sadece 1 kere geliyor bence. Mucizeler 1 kere gerceklesiyor. Bundan sonra da hoslandigim insanlar olacak ama hicbirinde o ruh ortakligi olmayacak, eksikligini her zaman hissedicem. Yani olmuyor, ayni ahengi aradigim icin kimse icime sinmiyor. Ilk bakista kivilcim cakan biriyle olmak, evlenmek isterim, aynen o gunku gibi.
Yani soylemeye calistigim sey, dua ederken ruh esini ve devaminda hayirlisini iste derim.
Allah gonlune gore versin, mutlu haberlerini de bekleriz.