4 yıllık evliyim, ilk gördüğümde işte aradığım bu diye çığlıklar atmamistim. Biraz da mantık evliligiydi zaten aşka inanmam. Ailesi, kendisi, hayata bakışı benimle aynıydı.
Nişan dönemimde mutsuzdum. Bi çiçek almazdi, ne bileyim arkadaşlarımın nisanlilari şiirler yazar ayaklarina güller dökerdi. Evlendikten sonra herşey bambaşka oldu. Çiçekler de aldi, ayaklarima guller de döktü. Yani aslında biraz da ben yonlendirdim neyle mutlu olacağıma dair. Neticede eşim, ayıp değil ki ne istedigimi söylemek. Zaman zaman dizilerde gördüğümüz o aşırı tutkulu aşkları ben de merak ediyorum açıkçası ama senede 1 falan :) sıkıntı hiç olmuyor degil, elbette ufak tefek oluyor. Ama büyük bir aşka sahip olup, uyumsuzluk yüzünden acı cekecegime, mantigimla evlenip zamanla her şeyi yoluna koymayi tercih ederim. Bence konuşun, talepkar olmak ayıp değil, o sizin kocaniz. Beklediginiz şeyleri anlatın, zaten bahsettiginiz gibi biriyse sizi mutlu etmek için adimlar atacaktir. Tabii ki kisa vadede olmaz ama vazgecmeyin. Bosanmayi dusunmeyin bile.