yardıma çok ihtiyacım var atlatamadığım bir aşk depresyonum da.. Annem ben lise sondayken bir tanıdığımızın doktor oğlunu sürekli bana övüp duruyordu çok iyi düzgün çocuk diye ama ben daha önce hiç görmemiştim. aradan 1 sene geçti ben üniversiteye girdim çocukta (çocuk dediğim benden 8 yaş büyükmüş annem bile sonradan öğrendi) uzmanlığını yapıyordu. Annem hala devam ediyordu alttan altan beni işlemeye tabi benim evlenmek gibi bir düşüncem yoktu kariyer(istemediğim bir bölüme girmiştim bırakıp isteğim bölümü okuyacağım hayallerim vardı) derdinde olduğumdan zaman zaman annemle dalga geçiyordum. Derken finallerimin olduğu bir gün çok rahatsızlandım ve tanışmak nasip oldu benim beklediğimin aksine gerçekten çok yakışıklı yaşını göstermeyen biri çıktı. Üstelik o da benim gibi aile zoruyla puanın boşa gitmesin derdiyle tıp yazmış biriydi. Annem ona bölümümü sevmediğim için sürekli ağladığımdan bahsetmiş saolsun doktorcuğum hayatımda kimse benimle o kadar sakin o kadar mantıklı konuşmamıştı. Bir baktım aşık olmaya başladım bu arada annem üstü kapalı ailesine yaşını, kız arkadışı olup olmadığını sormuş. Annesi de hepsini anlatmış annem de yaşının benden 8 yaş büyük olduğunu öğrenince vazgeçer gibi oldu ama yine de gerçekten düzgün birisi olduğu için çelişki de kalıyordu. tabi ben 1 ay önce sevgilisinden onunla doğu görevine gelmek istemediği için ayrıldığını da öğrenmiş oldum.
bir müddet sonra annem onun ailesiyle(annesi yengesi falan) kermeslere, günlere, gezmelere gitmeye başlamıştı. ailesi de beni her gördüğünde iltifatlar yağdırmaya sevgili doktorcuğum da anneme sürekli benim naptığımı sormaya başlamıştı ayrıca annemin de sürekli gözüne girmek için çabalıyordu. Tüm bunların da etkisiyle hiç evlenmeyi düşünmeyen ben sevmediğim bölümümü bitirip evlenirim diye hayaller kurmaya başlamıştım düşünün o kadar bağlanmıştım. 1 sene boyunca herşey o kadar yolunda gitti bir şeyin dışında ben ilk defa böle bişey düşündüğüm için doktorcuğumla her karşılaştığımızda utandığımdan hiç konuşmadan kafamı eğip geçiodum. muhafazakar aileler olduğumuz için pek te bir sıkıntı yoktu aslında.( bu arada doktorcuğum uzmanlığını aldı.)
taki geçen pazartesiye kadar annemde bi sıkıntı var ama ben çözemiyordum huzursuz. neyse markete gitmek zorunda kaldık (markete giderken onların evin önünden geçememiz gerekiyor). Annem her zaman arabası var mı evlerinin , odasının ışığına bakar ben de utandığımdan anne napıyosun falan derdim. o gün de annem yine baktı evlerinin tüm ışıkları da açıktı ben de aynı şekilde napıyosun dedi işte o an benim için azap başladı. sevgili doktorcuğum doğu görevine gitmemek için eski sevgilisi olan kızla formalite olan bi nikah yapmak için konuşmaya başlamışlar derken geri barışmışlar o gün de aileler tanışıomş ondan ışıl ışılmş. Annem bunları bir çırpıda söyleyip konuyu kapattı. Bir de nikahı şimdi yapcaklarmış ama daha aynı evde kalmaya daha sonra başlıcaklarmış(ne kadar olduğunu öğrenmek istesem de anneme bile soramadığım bi zaman zarfı ). gözlemlerime göre perşembe günü yaptılar nikahı doktorcuğumun şehir dışındaki kardeşi falan gelmişti o gün.
Eminim o kızı sevdiği için değil de mantığı öyle uygun gördüğü için evleniyor. ben de p.tesinden beri yemiyorum içmiyorum , ağlıyorum dalıp dalıp gidiyorum uyuyamıyorum ama yataktan çıkmak istemiyorum aklımı yitircem içim o kadar çok yanıyor ki. içimden hastaneye çıkıp gidip evlenme beni bekle demek geliyor :'(
bir müddet sonra annem onun ailesiyle(annesi yengesi falan) kermeslere, günlere, gezmelere gitmeye başlamıştı. ailesi de beni her gördüğünde iltifatlar yağdırmaya sevgili doktorcuğum da anneme sürekli benim naptığımı sormaya başlamıştı ayrıca annemin de sürekli gözüne girmek için çabalıyordu. Tüm bunların da etkisiyle hiç evlenmeyi düşünmeyen ben sevmediğim bölümümü bitirip evlenirim diye hayaller kurmaya başlamıştım düşünün o kadar bağlanmıştım. 1 sene boyunca herşey o kadar yolunda gitti bir şeyin dışında ben ilk defa böle bişey düşündüğüm için doktorcuğumla her karşılaştığımızda utandığımdan hiç konuşmadan kafamı eğip geçiodum. muhafazakar aileler olduğumuz için pek te bir sıkıntı yoktu aslında.( bu arada doktorcuğum uzmanlığını aldı.)
taki geçen pazartesiye kadar annemde bi sıkıntı var ama ben çözemiyordum huzursuz. neyse markete gitmek zorunda kaldık (markete giderken onların evin önünden geçememiz gerekiyor). Annem her zaman arabası var mı evlerinin , odasının ışığına bakar ben de utandığımdan anne napıyosun falan derdim. o gün de annem yine baktı evlerinin tüm ışıkları da açıktı ben de aynı şekilde napıyosun dedi işte o an benim için azap başladı. sevgili doktorcuğum doğu görevine gitmemek için eski sevgilisi olan kızla formalite olan bi nikah yapmak için konuşmaya başlamışlar derken geri barışmışlar o gün de aileler tanışıomş ondan ışıl ışılmş. Annem bunları bir çırpıda söyleyip konuyu kapattı. Bir de nikahı şimdi yapcaklarmış ama daha aynı evde kalmaya daha sonra başlıcaklarmış(ne kadar olduğunu öğrenmek istesem de anneme bile soramadığım bi zaman zarfı ). gözlemlerime göre perşembe günü yaptılar nikahı doktorcuğumun şehir dışındaki kardeşi falan gelmişti o gün.
Eminim o kızı sevdiği için değil de mantığı öyle uygun gördüğü için evleniyor. ben de p.tesinden beri yemiyorum içmiyorum , ağlıyorum dalıp dalıp gidiyorum uyuyamıyorum ama yataktan çıkmak istemiyorum aklımı yitircem içim o kadar çok yanıyor ki. içimden hastaneye çıkıp gidip evlenme beni bekle demek geliyor :'(
