-
- Konu Sahibi Kirpapatyam46
- #161
Kızınıza arkadaşının özel durumundan dikkatlice üslupta güzel bahsedin anlatın yardımcı olması gerektiğini güzel karşılaması gerektiğini yani kalben yaklaşması gerektiğini bunu bir sürelik olduğunu anlatın benceSelam kizlar
Kızım birinci sınıf öğrencisi
Ve sınıflarında kaynaştırma öğrencisi var.
Bir kaç gün önce kaynaştırma öğrencisi çocuk yanında ki arkadaşini rahatsız ettiği için öğretmen kızıma sormuş oda tamam demiş.Ve kızım geçmiş. Çocuğun yanina
Ama çocuk çok rahatsızlık veriyormis kızıma, bana söyleyince kızım bende, öğretmenim yerini değiştirmissiniz kızımin arkadaşi rahatsız ediyormuş çok müdahale etmek istemiyorum ama neden değiştirdiğinizi merak ettim falan diye sordum.
Öğretmen de farkındayim biraz sabret sin degistiricem zaten dedi ok dedim üstünde durmad im şimdi uyku öncesi sohbette öğrendim çocuğun özel bir çocuk olduğunu ciddi rahatsızlık verdiği ni kızıma
Ah yavrum ona da üzüldüm tabi keske asla amacım neden çocuğumla oturuyor olayı da değil ama kızım çok rahatsiz mis .
Ve dediğim gibi özel birey olduğunu şimdi öğrendim.
Ne yapsam bilemedim öğretmenimizle tekrar konuşsam mi konuşmadan mi.
Nasıl bir tutum sergilemeliyim bilmiyorum.
Lütfen yargılamayin.
Tabiki kucakliyacaz topluma kazandıracağız ama bilemedim işte nasıl bir tutum sergilemeliyim.
Boş duyar kasmayı çok seviyor insanlar maalesef bir çocuğu kazanalım derken diğerini kaybetmekte olmaz sonuçta.bizim sınıfta tam 4 tane vardı bu öğrencilerden ve inanın kendileri için çok üzülüyordum sürekli diğer çocukların nefretine ayrımcılığına kötü şakalarına maruz kalıyorlardı.şimdi bu özel öğrenci sınıfın huzurunu bozdukça herkesin nefretini kazanacak ve dışlanacaktır yani çözüm aman çocuğum sesini çıkarma idare et değil.daha 1. Sınıf ya çok küçük onunda okula alışmaya ihtiyacı var sonuçta sürekli rahatsız edilmesi adil değil.Neden konu sahibi bu kadar linçlenmiş, neden evladı için kaygılanması bu kadar samimiyetsiz bulunmuş hiç anlamadim. Kendi hayatımdan örnek vereyim.
36 yaşında bir kadınım, ilkokul 1. Sınıfta buna benzer bir durum yaşadım. Arkadaşımı özel tutacagız, ona hassas davranacağız diye cekmediğim sıkıntı kalmadı. Özel durumundan dolayı her türlü zorluğunu sıra arkadaşı olarak ben çektim. Eşyalarıma zarar vermesi, bana zarar vermesi.. hiç unutamıyorum. Daha bir kaç gün önce bile eşime bunu anlattım. Okul hayatımın bu dönemi benim için artık kabusa dönüşmüştü. Okula gitmek dahi istemiyordum ama arkadaşımın durumundan dolayı da üzerimde o yaşta inanilmaz bir sorumluluk vardı. Peki bana da haksızlık değil miydi? Bu yaşımda onun isminde bir isim duysam anında aklıma o yaşadiklarım geliyor. Burada her iki tarafı da zorda bırakmayacak bir çözüm üretilmesi gerekiyor.
Tabi ben seneler sonra gönüllü olarak AB projeleri ile birlikte özel eğitim okullarında egitmenlik yaptım.
Hayatımda sabretmeyi, farkında olmayı, kazanımı ve bir çok kendi adıma egitici olan duyguyu orada öğrendim. Ama yetişkin bir birey olmama rağmen yinede çok zordu. Elbette zor olacak, ailelerinin hassasiyetini, korkularını, çabalarını gordukten sonra bana günde bir kaç saat zor olmuş ne ki.. ama 1. Sinifa giden bir çocuğa inanın çok zor olur. Yani burada annenin bir sucu yok, kızının bir suçu yok, özel ögrencinin hiç hiç suçu yok.
Suç temeline inmeden, özel egitimleri kademeli hale getirmeyenlerde.. inanın iki cocuga da boyle yazık ediyorlar.
Selam size msj atmak istedim atamadim. Sormak istedigim seyler var bana yazar misiniz?Benim çocuğumdada duyu bütünleme sorunu vardı,neler yaşadık neler atlattık bilseniz.Şuan 1.sınıfa gidiyor çok şükür hepsi geride kaldı.Hep derim normal çocuk büyüten her zaman kıymetini bilsin.Yaşamayan bilmez.Ama yinede konu sahibine katılıyorum,kızının kulağına gelip bağırıyormuş bu kızını olumsuz etkilemezmi.Bizim bı özel ögrencimiz vardı,tüm sınıfa küfür eder bağırdı sürekli.Ders yapamazdık,şimdi özel eğitim sınıfına geçti .selqm
Kızımın sınıfında otizmli bir çocuk var.Kızıma hep diyorum ona merhaba de,konuş, yardımcı ol diye Hatta annesi gelince bile gider kızım annesine sarılır konuşur.Öyle sever.Kaynaştırma öğrencisinin de düzeyleri var.Okul rahber ögretmeninin üzerinde durması gereken bir konu.Burda bir sorun var.Sağlıklı çocuk diye sorunu görmezden gelmemiz olmaz.Çözûm olması lazım.Ki inanın 2 senem anaokulunda koşturmaca,pedegoglar,ergoterapiler ile geçti.Ben kızımla ilgilenmeseydim bugün bu akdar yol alamazdık.
Neden konu sahibi bu kadar linçlenmiş, neden evladı için kaygılanması bu kadar samimiyetsiz bulunmuş hiç anlamadim. Kendi hayatımdan örnek vereyim.
36 yaşında bir kadınım, ilkokul 1. Sınıfta buna benzer bir durum yaşadım. Arkadaşımı özel tutacagız, ona hassas davranacağız diye cekmediğim sıkıntı kalmadı. Özel durumundan dolayı her türlü zorluğunu sıra arkadaşı olarak ben çektim. Eşyalarıma zarar vermesi, bana zarar vermesi.. hiç unutamıyorum. Daha bir kaç gün önce bile eşime bunu anlattım. Okul hayatımın bu dönemi benim için artık kabusa dönüşmüştü. Okula gitmek dahi istemiyordum ama arkadaşımın durumundan dolayı da üzerimde o yaşta inanilmaz bir sorumluluk vardı. Peki bana da haksızlık değil miydi? Bu yaşımda onun isminde bir isim duysam anında aklıma o yaşadiklarım geliyor. Burada her iki tarafı da zorda bırakmayacak bir çözüm üretilmesi gerekiyor.
Tabi ben seneler sonra gönüllü olarak AB projeleri ile birlikte özel eğitim okullarında egitmenlik yaptım.
Hayatımda sabretmeyi, farkında olmayı, kazanımı ve bir çok kendi adıma egitici olan duyguyu orada öğrendim. Ama yetişkin bir birey olmama rağmen yinede çok zordu. Elbette zor olacak, ailelerinin hassasiyetini, korkularını, çabalarını gordukten sonra bana günde bir kaç saat zor olmuş ne ki.. ama 1. Sinifa giden bir çocuğa inanın çok zor olur. Yani burada annenin bir sucu yok, kızının bir suçu yok, özel ögrencinin hiç hiç suçu yok.
Suç temeline inmeden, özel egitimleri kademeli hale getirmeyenlerde.. inanın iki cocuga da boyle yazık ediyorlar.
Yaşadıklarınız üzücü, ama bunun suçlusu o çocuk değil.36 yaşında bir kadınım, ilkokul 1. Sınıfta buna benzer bir durum yaşadım. Arkadaşımı özel tutacagız, ona hassas davranacağız diye cekmediğim sıkıntı kalmadı. Özel durumundan dolayı her türlü zorluğunu sıra arkadaşı olarak ben çektim. Eşyalarıma zarar vermesi, bana zarar vermesi.. hiç unutamıyorum.
Şu lafı artık kullanımdan çıkarabilir miyiz?Boş duyar kasmayı çok seviyor insanlar maalesef bir çocuğu kazanalım derken diğerini kaybetmekte olmaz sonuçta.bizim
Bana göre kasıyor kendi çocuğu olsa kıyameti koparacak tipler rahat rahat kadını linçliyor burada yarası olan gocunur üstüne alınır yani fanusta yaşamıyoruz hepimizin geçmişte yaşadığı kötü olaylar var bunlarla başa çıkmayı öğrenmek gerekiyor sürekli diğer insanlardanda aynı özeni beklemek hem gerçekçi değil hemde yorucu.iyi niyetli olduğunuzu düşünüyorum ama size katılmıyorum bu konuda.bakın mesela ben 30 yaşında hala o günleri hatırlıyorum ve üzüldüm şuan bu konuyu görünce.Şu lafı artık kullanımdan çıkarabilir miyiz?
Kimse "duyar kasmıyor", herkes için "duyarlı" olduğu konular farklı olabilir. İnsanların neye, ne yüzden duyarlı hale geldiğini bilemezsiniz ve bu söz gerçekten yaralayıcı hale geliyor bu şekilde.
Sözlerimizle, kullandığımız kelimelerle, birbirimizde hiç farkında olmadığımız acıları tetikliyoruz.
Rica ediyorum.
Burada mesele konu sahibi değil yorum yapan kişiler zatenYa yanlış anlamayın da bence bu çookk anlayışlı yorumlar bile bazen rahatsız edici. Kim ister çocuğunun öyle olmasını falan demek... Konu sahibi de gitmişken konu kapansa daha iyi bence. Ya da üyeler tartışmasa ne yapılacağı üzerine konuşulsa. Çünkü çok da kelimelerimizi düzgün seçemiyoruz.
Özel gereksinimli bi çocuk annesi olarak, sizin kim olduğunuzu bulmak için elimden geleni yapacağım.
MEB'e ve cimer'e ulaşacağım. Tüm yazdıklarınızın ekran görüntülerini aldım, bakalım onlar özel gereksinimli çocuklar için söylediklerinizi beğenecekler mi...
Şu lafı artık kullanımdan çıkarabilir miyiz?
Kimse "duyar kasmıyor", herkes için "duyarlı" olduğu konular farklı olabilir. İnsanların neye, ne yüzden duyarlı hale geldiğini bilemezsiniz ve bu söz gerçekten yaralayıcı hale geliyor bu şekilde.
Sözlerimizle, kullandığımız kelimelerle, birbirimizde hiç farkında olmadığımız acıları tetikliyoruz.
Rica ediyorum.
Demedi de zaten.Acaba bu son derece düşünceli, haklı yorumunuza hanimefendi ne diyecek? "Aslinda evet ya, insanların duyarlı olduğu konular olabilir herkesin deneyimleri yaşantıları değerleri çeşit çeşit azıcık kapsayıcı davranayim kimseyi kırmayayım biraz daha kibar ve hoş bir insan olayım" mı diyecek? Demeyecek bence
Demedi de zaten.
Çok bişey de beklemiyorum biliyor musunuz, çocuğum 9 yaşında ve kreşten beri alıştım bu çiğliklere ben...
Aynen katılıyorumNeden konu sahibi bu kadar linçlenmiş, neden evladı için kaygılanması bu kadar samimiyetsiz bulunmuş hiç anlamadim. Kendi hayatımdan örnek vereyim.
36 yaşında bir kadınım, ilkokul 1. Sınıfta buna benzer bir durum yaşadım. Arkadaşımı özel tutacagız, ona hassas davranacağız diye cekmediğim sıkıntı kalmadı. Özel durumundan dolayı her türlü zorluğunu sıra arkadaşı olarak ben çektim. Eşyalarıma zarar vermesi, bana zarar vermesi.. hiç unutamıyorum. Daha bir kaç gün önce bile eşime bunu anlattım. Okul hayatımın bu dönemi benim için artık kabusa dönüşmüştü. Okula gitmek dahi istemiyordum ama arkadaşımın durumundan dolayı da üzerimde o yaşta inanilmaz bir sorumluluk vardı. Peki bana da haksızlık değil miydi? Bu yaşımda onun isminde bir isim duysam anında aklıma o yaşadiklarım geliyor. Burada her iki tarafı da zorda bırakmayacak bir çözüm üretilmesi gerekiyor.
Tabi ben seneler sonra gönüllü olarak AB projeleri ile birlikte özel eğitim okullarında egitmenlik yaptım.
Hayatımda sabretmeyi, farkında olmayı, kazanımı ve bir çok kendi adıma egitici olan duyguyu orada öğrendim. Ama yetişkin bir birey olmama rağmen yinede çok zordu. Elbette zor olacak, ailelerinin hassasiyetini, korkularını, çabalarını gordukten sonra bana günde bir kaç saat zor olmuş ne ki.. ama 1. Sinifa giden bir çocuğa inanın çok zor olur. Yani burada annenin bir sucu yok, kızının bir suçu yok, özel ögrencinin hiç hiç suçu yok.
Suç temeline inmeden, özel egitimleri kademeli hale getirmeyenlerde.. inanın iki cocuga da boyle yazık ediyorlar.