Merhaba arkadaşlar ben aranıza yeni katıldım. Adım Tuğba,burada olmaktan çok memnunum çünkü birçok konu hakkında bilgi sahibi oluyor,merakımı gideriyorum.
Konu başlığımıza gelirsek geçen sene doğumuna 1 hafta kala 8 aylık bebeğimi karnımda aniden kalbinin durmasıyla kaybettim. Acil sezaryenle aldılar oğlumu. Hiç böyle bir şey beklemiyordum ama Rabbim kendi için yaratmış. Ne yapalım dedim ama hastaneden eve geldiğimde her şeyini hazırladığım oğlumun odasını bomboş görünce kalbimde öyle bir acı hissettim ki anlatamam hala hissediyorum tabi o ayrı ama gerek ailem olsun gerekse eşim olsun bana destek oldular kendimi bir an önce toparlamamda emekleri çoktur. Hepsine özellikle biricik eşim Erdeme kendi içinde hem bebeğinin acısını yatıştırması hemde benimle ilgilenip bir ana önce toparlanıp ayağa kalkmam daki yardımları desteği için çok teşekkür ediyorum. O olmasa herhalde ben bu durumda olmazdım.
Sezaryen ameliyatı olduğumdan 6 ay-1 sene hamile kalmam yasaklanmıştı. Ama evlat acısı o kadar yakıyor ki içinizi Allah kimseye göstermesin. Anne olmayı çok istediğim bir dönemde hamile kalamıyordum kontrol amaçlı eşimle doktora gittik ikimizde muayene olduk. Dr. ikimizde de sorun olmadığını sadece psikolojik olarak etkilendiğimizi söyledi. Hastaneden eve geldikten sonra eşimle karar aldık ve evde bebek konusunun konuşulmasını yasakladık. Ne evde nede arkadaş ortamında bebek konusu konuşulmayacak diye söz verdik birbirimize. Gerçekten de uyguladık bu konu hiç bir şekilde aramızda geçmiyordu. Neyse adet günümün 4 gün geçtiğini fark ettim ve test yaptım ama negatif çıktı. Takmadım kafama stresten dedim ama 10.ncu gün gelip çattığında tekrar test alıp yaptım ve pozitif çıktı eşim uyuyordu test çubuğuyla yanına çığlık atarak gittim zavallım yataktan öyle bir sıçradı ki hamileyim diye çığlık atınca garibim şaşkınlıktan dondu kaldı. Her neyse arkadaşlar uzatmayayım şu an 13 haftalık oğluma hamileyim ve inanılmaz mutluyum. Kaygılarım çok tekrar aynı acıyı yaşamak istemiyorum ama kendimi rahatlatmaya çalışsam da hala korkularım var. Benimle aynı acı ve tatlı olayları yaşayan arkadaşlar sizlerinde neler hissettiğinizi öğrenip duygularınızı paylaşmak isterim
Konu başlığımıza gelirsek geçen sene doğumuna 1 hafta kala 8 aylık bebeğimi karnımda aniden kalbinin durmasıyla kaybettim. Acil sezaryenle aldılar oğlumu. Hiç böyle bir şey beklemiyordum ama Rabbim kendi için yaratmış. Ne yapalım dedim ama hastaneden eve geldiğimde her şeyini hazırladığım oğlumun odasını bomboş görünce kalbimde öyle bir acı hissettim ki anlatamam hala hissediyorum tabi o ayrı ama gerek ailem olsun gerekse eşim olsun bana destek oldular kendimi bir an önce toparlamamda emekleri çoktur. Hepsine özellikle biricik eşim Erdeme kendi içinde hem bebeğinin acısını yatıştırması hemde benimle ilgilenip bir ana önce toparlanıp ayağa kalkmam daki yardımları desteği için çok teşekkür ediyorum. O olmasa herhalde ben bu durumda olmazdım.
Sezaryen ameliyatı olduğumdan 6 ay-1 sene hamile kalmam yasaklanmıştı. Ama evlat acısı o kadar yakıyor ki içinizi Allah kimseye göstermesin. Anne olmayı çok istediğim bir dönemde hamile kalamıyordum kontrol amaçlı eşimle doktora gittik ikimizde muayene olduk. Dr. ikimizde de sorun olmadığını sadece psikolojik olarak etkilendiğimizi söyledi. Hastaneden eve geldikten sonra eşimle karar aldık ve evde bebek konusunun konuşulmasını yasakladık. Ne evde nede arkadaş ortamında bebek konusu konuşulmayacak diye söz verdik birbirimize. Gerçekten de uyguladık bu konu hiç bir şekilde aramızda geçmiyordu. Neyse adet günümün 4 gün geçtiğini fark ettim ve test yaptım ama negatif çıktı. Takmadım kafama stresten dedim ama 10.ncu gün gelip çattığında tekrar test alıp yaptım ve pozitif çıktı eşim uyuyordu test çubuğuyla yanına çığlık atarak gittim zavallım yataktan öyle bir sıçradı ki hamileyim diye çığlık atınca garibim şaşkınlıktan dondu kaldı. Her neyse arkadaşlar uzatmayayım şu an 13 haftalık oğluma hamileyim ve inanılmaz mutluyum. Kaygılarım çok tekrar aynı acıyı yaşamak istemiyorum ama kendimi rahatlatmaya çalışsam da hala korkularım var. Benimle aynı acı ve tatlı olayları yaşayan arkadaşlar sizlerinde neler hissettiğinizi öğrenip duygularınızı paylaşmak isterim
zor zamanlardı elbette ama insan bir şekilde baş ediyor işte ya da etmeli en azından! şuan 29+4 hamileyim bu hamileliğimin üç ay öncesinde ilk gebe olduğumu öğrendiğimde çok mutlu olmuştum kendimi öylesine kaptırmıştım kiiiii aklıma hiç kötü birşey gelmiyordu. İlk muayenede 6 haftalık hamile olduğumu iki hafta sonra gelin kalp atımına bakılacağını söylemişti doktor. İki hafta boyunca aile boyu yaşadığımız mutluluk anlatılmazdı daha o zamandan kendime kıyafet bile bakma cüretinde bulunmuştum...tecrübesizlik bilgisizlik işte bilmiyorum iki hafta sonrası dr.a gittik bi heyecen mutlulukla ...dr. bakıyor ama ses vermiyor....uzun sessizlik.... kalp atımını alamıyorum dedi daha detaylı olduğundan alltan muayene edelim dedi o şokla elim ayağıma dolandı tabi öyle de baktı böyle de baktı kalp atımını alamadı 
