Merhaba güzel annisler,
uzun zamandir giremedim foruma, malum oglusum tüm zamanimi aliyor. Bilgisayar basina oturacak zaman kalmiyor, o uyurken bende uyumaya calisiyorum – yoksa geceleri cok yorgun oluyorum.
Nasilsiniz iyimisiniz, umarim hepiniz iyisinizdir, gecmisi okuyamadim – dogum yapan anneleride tebrik ediyorum, Allah anali babali büyütmeyi nasip etsin yavrularini.. doguracak olanlarida bir avazda kurtarsin Rabbim….
Dogum hikayemi paylasmak istiyorum artik, nerdeyse 1 ay oldu dogum yapali….
Normal dogumdan korktugumu her seferinde dile getirmistim, aslinda hem normal hemde sezeryandan korkuyordum. Ama sonucta bebek sahibi olmakta istiyordum. Neyse gelelim hikayemize. 35ci haftamiza gelmeden, dogum yapacagim hastaneye gidip sezeryan olmak istedigimi söyledim. Orada ki kaydi yapan ebeler nerdeyse beni döveceklerdi sezeryan istedigim icin.. Bir tanesi 6 hafta ilgilenemezsin bebeginle, cok agrin olur, sonra bize gelip dert yanma falan dediler.. Ben zaten korkan biriyim, onlar öyle dedikce ben daha da cok korktum, kafam karisti – ama yinede dogum icin randevu verdiler. Neyse 25 mart´ta hastaneye yatacaktim ve 26 mart´ta dogum olacakti. Son 10 gün gecmek bilmedi sanki, korku, heyecan falan. Neyse 25 mart Pazar oldu ve ben saat 14:30 da hastanedeyim, odami falan gösterdiler, esyalarimi koydum ve hemsire isterseniz disari cikabilirsiniz, aksam 8 gibi gelirsiniz dedi. Bende tamam olur dedim, esim ben, abim ve yengemle beraber annemlere gittik, orada yemek falan yedik. Sonra 8´e dogru hastaneye geldim, esim beni birakti eve döndü. O gece sürekli yasin okudum, dua ettim, bir ara dalmisim. Sabah kalktigimda yine heyecan var tabi ki, saat kacta doguma alacaklarini söylemediler tam olarak, esimde girecegi icin saat 10-11 gibi olur demislerdi. O gün sabah bana önlük ve giymem icin corap getirdiler, sonra banyoya gittim giyindim, ama önlügün arkasini ilikleyemedim – banyoda biri daha vardi, ondan yardim istedim. O da yasca benden kücük bir bayandi, 32ci haftasindaydi hamileliginin. Bebegi gelismedigi icin sezeryan olacakti. Ikimizdede bir heyecan – dedim ben senden önceyim sanirim… o da benim gibi korkuyordu.. neyse görüsürüz dedik ayrildik.. Esim ve ben oda da bekliyorduk, o kizi götürdüklerini gördüm, meger o benden önceymis.. sonra beni almaya geldiler, ameliyathaneye ciktik, orada ben o kizi gördüm, adiyla seslendim bitti mi dedi, o da merhaba hatice – evet benim ki bitti dedi..o anda ameliyat ekibinden biri saka yaparak gülerek „evet onun isini bitirdik“ dedi.
Neyse ben esimle halen bekliyorum, esim ameliyathaneye girmek icin giydirildi, o arada anestezici geldi ve kendini tanitti, ameliyati yapacak doktor geldi kendini tanitti, korkmayin – bu sürekli yapilan bisey dedi. Esimin kuaför oldugunu ögrenmisler, Sonra sakaci birisi gelerek, sac kestirmeye yikatmaya ve fön cektirmeye geldiniz degil mi diye bana sordu 
. Bende evet dedim. Sonra beni iceri aldilar, spinal anestezi yapilacak falan, o sakaci olan bana moral veriyor, korkma diyor – ben sana anlatacagim neler yapiliyor diye dedi. Belden yaptiklari igneyi gercekten hic hissetmedim. Sonda falan taktilar, alt tarafim uyusuk oldugu icin hissetmedim bile. Sonra beni yatirdilar, perde falan cekildi, sonra esimi iceri aldilar ve dogum basladi. Anestezi uzmani sürekli bana nasil oldugumu soruyordu. Cok fazla sürmeden bebisim geldi dünyaya, ben o an aglamaya basladim, cok farkli bir duyguydu yasadigim, esimde cok duygulandi. Oglusumu hemen doktor kontrol etti falan – esim yanina gitti – sonra bana gösterdiler kisa. Sonrada esim bebekle birlikte cocuk odasina gitti, benimde dikislerimi bitirdiler. O sakaci olan adam bana hadi yatagini getirdim, gec bakalim yatagina dedi, biliyor ya ben kipirdayamiyorum. Bende nasil geceyim dedim, ahhh su kadinlar – ne istediklerini hemen bize söylemezler diye güldü . Sonra beni uyanma odasina aldilar– ayaklarimi hissetmiyordum halen. Üsüme falan geldi, üzerime sicaklik veren bisey örttüler, kesi yerime agir kücük iki torba koydular. Orada agri kesici serum taktilar. Bu arada oglusum ögleyin 12:12 gece dünyaya geldi (3.090 gr ve 53 cm). 1 saat sonra beni odama götürdüler, esim oglumu getirdi, o an yine aglamaya basladim.
O gün hic ayaga kaldirmadilar, ayaklarimin uyusuklugu gecmedigi icin. Ertesi gün sabah saat 6´da hemsire geldi, sandalyeyle banyoya götürdü, ilik dus aldirdi ve oradan yürüyerek geri geldim….ilk 2 gün iyiydi, agrilar dayanilir haldeydi, serum takili oldugundan . 3cü günden itibaren agri kesici hap verdiler, sadece oturup kalkarken agrilar oluyordu, yürürken daha iyiydi… 7 gün hastanede kaldik, nasil emzirecegimizi, nasil bebisi giydirecegimizi falan gösterdiler. Kilo alip almiyor mu, sariligi varmi falan ona baktilar, sonra duyma testi, kalca cikigi varmi ultrason falan yapildi, kan tahlilleri vs vs.. ve Cumartesi evimize geldik. Iste o gün bugündür oglusum Mikailim bizimle.
Biraz uzun oldu hikayem ama umarim SIKILMADAN okursunuz.
(durup dururken bir ağlamaya başlıyor nasıl koştuğumu bilemiyorum ambulans gibi bağırıyor valla:)) sanki birici canını yakmışçasına ..hele cuma günü saatlerce ağladı.anneme gitmiştim.ne oldugunu anlamadan geldim geri..böyle işte canım
....gecer zamanla
