İlk anneler gününde şiddete uğradım.

Bissunicole .!.:

Cok korkunç.Suan görüşüyor musunuz?

Genişletmek için tıkla...

Dasmeer .!.:

Bukadar yorum yapilmis
Baslik sahibi nerede acaba
Bence boyle durumlarda yorum yapmayi birakin arkadaslar.

Genişletmek için tıkla...

Bloss .!.:

İnsanlar onun için üzülüyor, yol gösteriyor ama hâlâ o evden çıkıp gitmiyor. Ne diyeyim herkes kendi yolunu çizer.

Genişletmek için tıkla...

Dasmeer .!.:

bazilari böyle yakın cevremde var benimde
Öğretmen kendisi esi polis
Siddet goruyor birakamam diyor
Sen elinde meslek birakamazsan çalışmayanlar napsin
Ye dayagi otur ozaman
Maddi imkanı olupta ayrılmayanlara aciyamiyorum maalesef

Genişletmek için tıkla...

Eliffezgi .!.:

Hayır estağfurullah
Çok teşekkür ederim çok incesiniz
Ben beceremedim kimse benim gibi olsun istemiyorum
Benim iki evladım var ondan sanırım
Onların düşeceği durum herşeyin önüne geçiyor sanki
Bu arkadaşın çocuğu yok o da benim yaptığım yanlışı yapmasın diye

Genişletmek için tıkla...

Dasmeer .!.:

bazilari böyle yakın cevremde var benimde
Öğretmen kendisi esi polis
Siddet goruyor birakamam diyor
Sen elinde meslek birakamazsan çalışmayanlar napsin
Ye dayagi otur ozaman
Maddi imkanı olupta ayrılmayanlara aciyamiyorum maalesef

Genişletmek için tıkla...

Dante .!.:

anası babası üzülecekmiş
yemeyip yedirdiğim giymeyip giydirdiğim doğuracam diye ölümü göze aldığım kızım bunu kendine reva görse evlatlıktan reddederim kendim döverim sürükleyerek alırım o evden
gerekirse o silahı o adamın kafasına ben dayarım ve çekerim de tetiği
yettiler artık

Genişletmek için tıkla...

dlay_32 .!.:

Dayağın sonu gelmiyor malesef ilk evliliğinde 9 sene şiddet gördüm çalışırdım ise giderdim makyaj malzemesiyle kapatırdım izleri.Seslere annesi babası gelirdi slt üst oturuyorduk kapiyi kilitler bugün burdan oluşu çıkacak derdi defalarca bıçak savurdu kafama silah dayadı aldatma vardı telf baktigim için dayak yerdim nerden geliyorsun deyince dayak yerdim oğlum için katlandım çünkü babam gelirsen tek gel cocugunuistenem diyordu oğlum büyümüştü ve 7 yaşına gelmişti ama oğlum da gördüğünü yaptı o da sürekli bana yumruk tekme kadın şiddet hepsi bir oldu ben bava evine gittim boşanma davası actim 3 yılda bosandim ayrılınca nefes aldigimi hissettim 7 yıl sonra 2.evliliğimi yaptım esim hic evlenmemiş 1 kızımız oldu çok mutluyuz çok şükür hep el üstünde tutuyor Allah razı olsun ev işlerinde yardim eder az kazanır ama eviné getirir dayak filan mümkün değil.KOTU GUNUN akşamı sabahı olmaz o yüzden 2.fırsatı vermeyin hem çaresiz değilsiniz mesleğiniz var ayrıca eşinizin hayatında başkası olabilir çünkü erkekler hayatlarına başka kadın girince eşlerini aşağılarlar.Nacizane hayat tecrübemi paylaşmak istedim Allah hayırlısını versin dua edeceğim sizin için.

Genişletmek için tıkla...

Cristina Yang .!.:

Herkes seçtiği hayatı yaşar.Mesleğiniz var isterseniz şimdi şuan çeker gidersiniz.Ama sizde o yürek o cesaret yok.

Bu hayatı siz seçtiniz,sadece bebeğinize üzülüyorum pısırık bir anne,ruh hastası bir baba.

Sakın neden ben,Allahım ne günah işledim bunları yaşıyorum diye kimseyi suçlamayın,buraya da gelip ağlamayın.Kendiniz seçtiniz,mutsuzluğu şiddeti hatta belki de öldürülmeyi kendiniz seçtiniz

Genişletmek için tıkla...

eylulcmre .!.:

Son yorumunu okurken aman eşime saygısızlık yapmayım edepsizlik etmeyim dedikçe anladım ki bazı kadınlar gerçekten bu eziyeti kendi seçiyor. Hadi o kadına müstehak ama o bebek ne olacak ya

Genişletmek için tıkla...

Sebepsizce0055 .!.:

Merhabalar, söze nasıl başlasam bilemiyorum. Eşim ile 4 sene sevgililik 3 senedirde evliyiz. Toplamda 7senelik bir birlikteliğimiz var. Başlarda her şey çok güzeldi. Sevgililik dönemi çok keyifliydi. Evliliğin ilk bir buçuk senesi de çok güzeldi. Ben ilk kez hamile kaldım. Fakat sekiz haftalıkken düşük yaptım. Bu bizi yıktı. Sonra bı kez daha hamile kaldım. Hamilelik surecim berbattı. Her gün bebeğimi kaybetme korkusu ile yaşıyordum. Gitmedigin doktor kalmadı. Her gittiğimde farklı bı sorun soyluyorlardi. Psikolojik olarak hamilelikte geçirdiğim kaybetme korkusu beni mahfetti. Üzerine 60 kilodan 95e çıktım. Bu süreçte eşim bana hep ilgiliydi her şeye yardım ediyor, her gün karnımı seviyor adeta bir melekmisim gibi davranıyordu. Bir dediğim iki olmazdı. Asla kavga etmezdim. Doğumum çok zor geçti yapayalnız bir doğum odasında suni sancı ile 12 saatlik acı iciinde yerleri öpe öpe geçen bir doğum. Doğumdan sonra 12gunluk bir yoğun bakım sürecimiz oldu. Oglumuzun kanında enfeksiyon vardı 12 gün boyunca tek başıma anne otelinde kaldım çocuğu olan bilir asla uyuyamıyorsun uz 7/24 annelik yapıyorsunuz sürekli emziriyorsunuz olmuşsunuz 95 kilo kendinizi bile taşıyamıyor ken... Sonrasında eve geldik işim hemen desteğini çekti tabii ki. Ev işleri yemek çocuk bakımı ve diğer her şey benim üzeri.deydi. annem 65 yaşında olmasına rağmen ve kanser hastası olmasına rağmen hamileliğimde ve doğum sonrasında hep yanimdaydi. Eşim desteklememeye başladı. Bizim tuvaletlerimiz farklı onun tuvaletine girmiyoruz hiçbirimiz ama o konuda bile (görmediğim için unutmuşum temizlemeyi) onun tuvaletini temizlemenin gerektiğini bana asla yardım etmeyeceğini kılını bile kipirdatmayacagini söyledi. Yani evde annem ve eşim yorulmasin diye her şey benim üzerime kaldi. Bu dönem aylarca böyle devam etti. Şuan bebeğim 1 yaşına geldi. 12 ay boyunca bizde durum şu; eşim işten gelir, işte uyumuş olur ama yine de uyur. Kanepeye uzanıp eline telefon alır. Saatlerce borsaya bakar. Ve saatlerce başka bir dünyada takılır. Asla ilgilenmez. Hatta cinsel hayatımız bile kötüydü. Yataklar ayrılmış durumdayi,. Korona döneminden hemen önce (bu arada öğretmenim) çalışıyordum ve artık okullar tatil olunca annemi evine gonderdik. Kaldık eşim ile baş başa. Herhangi bir sosyalligimiz iki senedir yok. Birlikte yürüyüş bile yapmayız yani. Ben bunaldım arkadaşlar. Ev işi temizlik yemek hepsi bende. Çocuk bakımı oynaması eylemesi bende. Uykusuzluk hepsi bende... Eşim yine aynı kanepeye uzanır asla konuşmaz. Konuşunca da hep asaglar. Eleştirir. Ben de üzülüp kiriliyorum haliyle. Sürekli kavga etmeye başladık. En son ki olay beni dehşete düşürdü.

Orucuz. Hafta sonu anneler günü. Kayınvalidem e bir siteden Cicek sipariş ettim. İki dal orkide klasik. Sonra eşime söyledim. Bana iyiki bana sormamışsın bune böyle saksı mi bu maketmi diye söyledi. Ses tonu yüksekti her zamanki gibi eleştirir asagilar tavrı vardı. Bende neden küçümsediğini sordum. Ben kucumsemiyorum dedi. Suratında ki ifade ve bağırması öyle değildi. Bana uyduruyorsun diye bağırmaya başladı. Bebek uyuyordu. Bende kırıldım gücendim başka odaya gittim sakinleşmek için. Çocuk uyanmış o sırada sırf çocuğa bakmamak için geldi. Bende o odadan çıkıp salona gittim. İçimden kızgın kirgindim. Sesim çıkmadı bebeğimin karnını doyurup uyuttum geri. Bana sesini yükseltti ona ifttira attigimi. Söyledi. Bende ağlamaya başladım. Gozyaslarimin timsah gözyaşları olduğunu söyledi. Bende daha kötü oldum. Bebeğin yanında bağırması zaten bebeği de benide bitiriyor. Siparişi iptal ettim. Bu sefer iptal etmek için sipariş verdin dedi. Kafayı yemek üzereyim bende saçmalama diye bağırdım. Sesler yükseldi. İlk kez beni öyle bir dövdü ki... Ugundum kaldım yerde. Kendimi öyle kötü hissettim ki. Defol dedim git dedim. Bitti dedim. Bağırıyorum. İçine ettin her şeyin dedim. Silahını getirdi kafasına dayadı tehdit etti. (Hamileliğimin 4.ayinda en yakın arkadaşı silahla kafasına sıkıp intihar etmişti) onun ismini söyleyerek beni onun gibi yapacaksın dedi. Şarjörü düştü o esnada alıp sakladım sıkmasın diye. Hem dayak yedim hem ölmesinden öldürmesi sen korktum. Neyse bu elini yere vurmuş. Eli kırıldı. Ertesi gün işten geldiğinde (eve gelme demiştim) anahtar arkada olmadığı için geldi. Bana vurduğu için özür diledi ama belirtti sadece vurduğu için... sebebi de bebeğin önünde ona bağırmış olmam iyi de ben bagirdiysam o tatlı tonla soylemediki oda bağırdı bebeğin önünde de dövdü. İlk anneler günüm böyle geçti benim. Ne yapacağımı bilmez bir haldeyim. Tikandik kaldık. Kavgalarının hep bağırış cagiris... Yoruldum bunaldım. Konuşsam anlamıyor beni. Değer vermiyor. ,Zaten ev işi çocuk iyice saldı kendini her şeyi benim bu evin. Üstelik kiriktan rapor alıp evde oturcak. Şimdi iyice birbirimize gireriz diye korkuyorum. Ne yapmalıyım nasıl bir yol izlemeliyim bilmiyorum. Ama içim acıyor. İlk anneler günümun dayakla geçmesi.. tehditlerle geçmesi... Hepsi bir yana bu şekilde devam edersek bebeğimizin psikolojisi ne olacak... Halen şoktayım. Daha önce olmayan şeyler oluyor. Akıl istiyorum sizden...yapayalnızim kimseye derdimi anlatamadım... Ne yapmalıyım?? Siz bunları yasasaniz ne yapardiniz?

Genişletmek için tıkla...

Sebepsizce0055 .!.:

Bana beni çok sevdiğini hayatının hatasının el kaldırmak olduğunu söyledi özür dilerken. Ama öncesi için asla özür dilemiyorum diye de belirtti. Aslında zaten öncesine de şiddete ugradigim kadar üzülmüştüm. Çünkü orada anlaşılmak, aşağılanma ve degersizlestirilme var.
Mesleğim var. Öğretmenim. Oda emniyette. Ayrılmak istersen ayrılamazsin diyor. Ayrilsan bile hadi oldu ki bebeği asla sana bırakmam diyerek tehdit ediyor. Hatta kendisi karar verecekmiş bebek 18 yaşına gelene kadar nikah kalacakmis sonra bosanacakmisiz. Bebeğimiz zaten babasının her konuda haklı olduğunu görüp eşimle kalacakmış. Ben de ruh hastasiymisim. İnsanın karşısındaki sesini yukselttiginde diğeri de yukseltiyor. Ki. Öfke normal bir duygu bunu biliyorum. Kontrolünü asla yapamıyoruz. Heleki bu son haftalarda. Cehennem gibi. Yapayalnızim. Bana söyledikleri bana çok saçma geliyor. . . Ben onu çok sevdim oda beni sevdi biliyorum ama yıprandık. Ben yalniz kalmaktan bıktım . Bide bu şiddet olunca en son farkettim ki tahammülü olmayan da sevgi falan kalmazmis. Onun beni sevdiğine inancım kalmadı zaten. Ama ne yapacağımı bilemiyorum. Yorum yapan Herkese sonsuz teşekkür ediyorum. İlaç gibisiniz. Allah razı olsun sizden ve Allah şu mübarek günlerde duanızı kabul etsin inşallah

Genişletmek için tıkla...