- 21 Mayıs 2024
- 59
- 16
- 30
Buraya gelmemek için çok direndim ama napacağımı bilmiyorum. 2 bucuk yıllık bi ilişkim var kızlar . Çok mutluyum ama bazı şeyler mutluluğuma gölge düşürdü . Erkek arkadasımla tanıştığımda çalışıyordu altında arabası vardı cok uzak yerler olmasa da geziyorduk. Yanlış anlaşılmasın araba olup olmaması değil. Tanıştığımzda bi rahatsızlığı vardı psikolojik yani çok uza yerlere gidememe vs. Yani panik atak geçiriyor kalabalığa uzağa gidince yabancılaşıyor neyse öyle böyle atlatıcaz yanında olacağım diye başladık ilişkiye cok güzel anlaşıyoruz ama bu rahatsızlığı artınca işten cıkmak zorunda kaldı çalışamayacak duruma geldi diyim işteyken atak geçirmeler vs. Neyse sonrasında arabayı sattı 1 seneyi geçti iyice eve tıkıldı . Borç yaptı hazıra dağ dayanmıyor. Adam akıllı görüşememeye başladık kaç kez gittim evinin oraya gel nefes al biraz yürüyelim diye cıkamadı kendimi iyi hissetmiyorum diye cıktığımız zamanlarda da uzaklaşmıyoruz yani evin yakınlarında. Yani anlayışla karşılıyorum hep ama yaşımız da geçiyor sevgilim 31 ben 30 yaşındayım. İlerledikçe ilerledi iş yok psikoloğa gitti kaç kez faydasını göremedi hani gel yavaş yavaş adım at yürüyelim aşalım bu durumu kaç kez yalvardım tamam diyo ama hiç adım atamıyor. Anlamaya çalışıyorum kötü bi rahatsızlık ama çaba göstermiyor iyi ce kafayı yiyorum ilişkimize yansıyor. Evlilik hayalimiz vardı ama hayallerim tükeniyor seviyorum da ama ilişkmizi zedeliyor. Yeri geliyor cebinde sigara alacak parası olmuyor dışarı çıkamayacak halde. Zaten görüşemiyoruz telefonla konuşmalarımızda azaldı kaç kez tartıştık ben aramasam aramıyor adam akıllı yazmasam yazmıyor diyorum istemiyorsan söyle açık ol zorla bişe yaptıramam niye öyle düşünüyorsun aşkım iyi değilim iyi hissetmiyorum bu durum benimde canımı sıkıyo sana yansıtmak istemiyorum o yüzden aramıyorum etmiyorum diyo daha geçen hafta gittim yine konuştuk haklısın diyip geçiyo . Günde 3 dk falan anca konuşuyoruz saatler geçiyor anca yazıyo napıyosun diye bende kendimi geri çekmeye ona alan tanımaya çalışıyorum ama içim içimi de yiyor. Yani iyileşsin istiyorum hayallerimizi yaşayalım istiyorum çaba bekliyorum oturduğu yattığı yerden de olmaz biliyorum. Birikmişi vs hiç bişeyi yok gerçekten kendimi bazen yok gibi hissediyorum. Arkadaslarıma anlatamıyorum artık saçmalık o nasıl hastalık görüştük dediğimizde dalga geçiyorlar evine kadar bıraksaydın falan diye kimseye daha anlatmıyorum da gerçekten ne yapacağımı bilmiyorum. Bi akıl bişe verin. İçim rahat ilişkimle ilgili elimden geleni yaptım fedakarlıklarım oldu iyi ve kötü gününde ihtiyacı olduğunda hep yanında oldum. Ama bende insanım ilgisi çabası olmayınca cok cok üzülüyorum
