Merhaba herkese. 8 aylık bebeğimiz var. 4 yıllık evliyiz. Eşim ile her geçen gün aramız daha çok açılıyor. Ve ikimizde aynı evde birbirimizi hem çok sevip hem nefret ediyoruz. Severek evlendik. 4 yıl sevgili kaldık. Evliligimizin ilk 2 yılında herşey normaldi. Birlikte kendi işletmemizi kurduk. Pamdemiye denk geldi battık çok borca girdik. Çok çalıştık. Bazen yemedik içmedik daha çok çalıştık. Borcumuzu ödedik. Suan ev kiramizda yok. Borcumuzda yok. Müsrif bir kadın hiç olmadım. Her gördüğünü isteyen bir kadın değilim. Şuan evimde çocuğumuza bakıyorum Ama eşim hala çok çalışıyor. Ve neredeyse ayda asgariden belki 5 10 bin fazla kazanıyordur. Ama ticaret yaptığı için o kadar çok kalem harcaması var ki kazandığı para mı bereketsiz bilmiyorum ama sanki hiç kazanmiyormus gibi. Bunun yanında ilgisizliği çabası. Haftanın 1 günü bile evde durmaz çıkar gider. 2 yıldır yalvarıyorum dışarı kahvaltıyami gitsek şehir dışına çıkalım biseyler yapalım diyorum nefes alalım bende hep evde bunaldım diyorum ya tek dediği şey Çarşamba gidelim Çarşamba oluyor toptanciya ödeme yapacam nakit lazım olur pazartesi gidelim pazartesi oluyor bilmem ne var nakit lazım olur diyor cuma gidelim cuma oluyor zamanım yok bugün çok iş var diye diye diye 2 yıl oldu. Bir insan karısına ailesine 2 yılda hiç mi zaman ayıramaz. Hiç mi özlemez. Aylardır evde kahvaltı yapmıyoruz akşam yemeği yemiyoruz. Hiç bişey yapmıyoruz. Baktığında beni çok seviyor. Ama bazen benden nefret ediyor. 2 yıldır ne doğumgünümu kutladı ne yıldönümümuzu ne bı hediye aldı. Ve bende ruhum oksansin istiyorum. Her sabah kahvaltısıni hazırlarım ise gönderirim. Akşam yemeği hazır olur. Evden annemlere annemden eve. İnsan yüzü görmüyorum tek istediğim biraz ilgi sevgi değişiklik. Kendisi de merhametlidir. Çocuğuna çok iyi bir babadır. Ben doğum yaptigimda altımdan bezimj bile almisligi vardir. Evin temel ihtiyaçlarını giderir eksik bırakmaz. Kaç kere yalvardım gir bı işe çalış hem çok yoruluyorsun hem zaman geçiyor biz birbirimizi görmüyoruz. Bı yerden çalışsan da aynı parayı kazanacaksın en azından haftanın 1 günü de olsa bizim olur ama yok ticaret hırsından her geçen gün daha da yoruyor kendisini. Uzun lafın kısası hanımlar ben iyi değilim. Ve çok mutsuz ve kapana kısılmış gibiyim. Ne yapacağımi bilmiyorum yardım edin.