Bir de bu kadar aradan sonra tabi ki çok daha olgun bir şekilde büyüttüğünüz ikinci çocuğunuzla olan ilişkiniz tabi ki çok daha duygusal oluyor.
Bunu ilk çocuğuma nasıl yapamadım, neden sanki hiç büyümeyecekmiş gibi sanki bir şey öğrenemeyecekmiş gibi hep kural koyma, bir şeyler öğretme telaşıyla çocuğumun gözlerine bakamadım, aslında ben ilk çocuğumu hiç sevememişim, o sevgiyi verememişim (vakit ve ilgi anlamında) şeklinde vicdan azabı çok yaşadım ben
Çocuklara ne verirseniz onu alıyorsunuz.
İlk oğlumda zaten çalışıyordum, gerçi 3 yaşındayken bıraktım işi ama çocuk zaten kendini idare etmeyi öğreniyor anne çalışınca, biraz da insan çocuğundan ayrı vakit geçirmeye alışıyor.
Yani ikinci oğlumdaki bağlılık olmamıştı.
Gözlerinin içine bakarak seni seviyorum dediğimi hatırlamıyorum mesela..
Ama küçük oğluma sürekli söyledim ve duydum:)
O da şu anda beni kıracak diye ödü kopan, çok merhametli, sevgi ve saygı dolu bir çocuk oldu maşaallah
Büyük oğlum da tabi büyüdükçe biraz daha kendi dediğini yapmaya başladı ama o da haklı ben o sevgi ve hatır köprüsünü kuramadım.
Annemin gönlü kırılır mı diye ince düşünemiyor ama ben de o şekilde ince yetiştiremedim.