bu cümleler çok tanıdık...
ilk gebeliğimin sevincini yaşarken öğrendim ki toplumun kafasında bir norm ve ona uydurmaya çalışılıyor herkes... belli yaşta evlen, bilmemkaç yılda çocuk yap, sonra bilmemkaç yıl içinde de karşı cinsten bir çocuğun daha olsun... olmuyorsa denemeye devam, gibi mi? bu mu mutluluk, tek tip mi acaba??
eşimle yaşadığım sıkıntı öyle derin ki, belki burada tam anlatamadım, ayrılıp bebeklerimi tek büyütmek istiyorum... ama ikiz bebeğe tek başıma (ya da kendi ailemle) bakabilir miyim, hem maddi hem manevi olarak bunu bilemiyorum.
iki çocuk annesi olarak yorumlarınıza ihtiyaç duydum...
çaresiz hissediyorum
cinsiyetlerini öğrenene kadar heyecanlı olan adam doktordan cinsiyetleri öğrendiğimiz gün gitti, yerine hiçbirşey umrunda olmayan, bebeklerle ilgili hayal kurmayan, suskun, kırgın, umursuz bi adam geldi... erkek yeğenini gördüğünde yaşadığı heyecanın az bir kısmını bile benle doktora gelirken hissetse yeterdi... böyle bir adamla iki kız büyütüp onları ikinci sınıf hissettirecek kadar çaresiz olmamalıyım, ayrılmalıyım diyorum...
ama ailem çok üzülcek, onların desteği şart olacak, hepsiyle nasıl başa çıkarım?