Başlığa cevap vereyim. Burdayım
Ben ilk eşimden çok fazla psikolojik şiddet görmeme rağmen boşanmak istememiştim. Adam benim değersiz olduğuma o kadar inandırmıştı ki beni sanki başka erkek yok , o beni sevmezse kimse sevmez gibi hissediyordum. Ama baktım artık ittir kaktır gitmiyo vazgeçtim. Ayrıldık. İlk zamanlarım çok kötüydü. Acıysa dibine kadar yaşadım. Sonra baktım işin içinden çıkamıyorum, psikolojik destek almaya başladım. 6 7 ay gibi bi sürede de toparlanmaya başladım. Sonra hayatıma giren insanlar oldu , yanlış insanlardı ve onlarla olmadı. Şimdi iyi ki olmadı diyorum. Çünkü olsaydı eşimle tanışamayacaktım. 1.5 sene oldu eşimle evleneli. Ve elhamdulillah onunla evliyim. Hatta o da ben de hep şey deriz. İyi ki ilk evliliklerimizde mutsuz olmuş o acıları çekmiş ve ayrılmışız. Yoksa birbirimizi bulamayacaktık. Eşinin ilk eşim olmasını ister miydin diye sorarsan. Bazen evet genç yaşta başlamak daha iyi olurdu diye düşünüyorum. Ama genel olarak düşüncem şu ki , biz ilk evliliklerimizi yapmasak , o acıları vs yaşamasak birbirimizin kıymetini şu an bildiğimiz kadar bilemeyecektik. Tecrübe edindik ve ikimizde aynı hatalardan kaçınıyoruz.
Demem o ki hayatta alışılmayacak hiçbir durum yok. Allah kalbi kalbinize denk insanlar çıkarsın karşınıza