14 yıllık evliyim, onun öncesinde 8 yıl sevgilimdi kocam, büyük bir aşkla evlendik, çok şükür mutlu ve 2 çocukluyuz. Eşimi hala çok seviyorum ve sevildiğimi hissediyorum, ama evlendikten sonra sevgililik dönemlerindeki aşk, heyecan, tutku bitiyor, buradaki çoğu uzun zamandır evli kadın benimle aynı fikirdedir, çünkü insan doğası bu böyle. Evlendikten sonra aşktan geriye sevgi, dostluk, anlayış, saygı, dürüstlük, uyum, fedakarlık, düzenli ve uyumlu cinsel yaşam, sadakat vs. kalıyorsa, o evlilik devam ediyor, kalmıyorsa bitiyor. Tek başına aşk yıllarca taşıyamaz evliliği zaten ömrü de yetmez gücü de. Şimdi düşünüyorum, ben de evlenirken çok aşıktım, sordum kendime, eşimin bir eski eşi ve 2 çocuğu olsaydı kabul eder miydim? O aşkın baş döndürücü etkisi, yaşımın verdiği aşk için bütün gemileri yakarım hissi ve tecrübesizliğimin etkisiyle belki kabul ederdim ihtimalini varsaydım bir an, çünkü ben de o zamanlar bekar ve çocuksuzum başıma ne geleceğini bilmiyorum.
Birincisi şu an ben 41 yaşındayım eşim 44 yaşında, 55 yaşında bir eşim olsaydı mesela, 40-45 yaş aralığında olan, hafta sonu geceleri sabahlara kadar oturup sohbet ettiğimiz bazen kalkıp göbek attığımız, mesela 90'lar gecesi yaptığımız, aynı yaşlarda aynı şarkıları dinlediğimiz, çocukken aynı zamanlarda yaklaşık aynı şeyleri yaşadığımız, şu anda da yaşıt çocuklarımız olan çocuklarımızın arkadaş olduğu arkadaş çevremiz olur muydu mesela? Ya da ben, eşimin arkadaşları olan ununu elemiş eleğini asmış 55 yaş üstü adamların eşleriyle altın gününe mi katılıyor olurdum? Ya da eşim benim arkadaşlarımın kendinden 10 yaş küçük eşleriyle çocuk bunlar daha diyerek küçümsüyor mu olurdu? Bizim bir erkek arkadaş vardı öyle, kendisi 36 yaşındayken 20 yaşında bir kızla evlenmişti, bize bir akşam yemeğine gelmişlerdi, kız yeni evli 20 yaşında taze, ben 32 yaşında 1 çocuğum var o zaman, kızcağız siz de bize hiç gelmiyorsunuz diye sitem etti, dedim ki ya bizim çocuk saat 9'da yatıyor, bizim evde onu uyutup rahat rahat oturuyoruz işte, siz bize gelin ne fark eder ki deyince kız dedi ki bizim çocuk da akşamları saat 9'da yatıyor, işten gelince tv izlerken uyuya kalıyor koltukta(!)
Çünkü kız 20 yaşında, kocası işten gelince süslenip püslenip cicilerini giyip kocasının elini tutup akşamları caddelerde gezmek, kafelerde barlarda eğlenmek istiyor, ama heyhaaat, kocası 36 yaşında herif yorgun, bütün gün çalışmış pili bitmiş, yemekten sonra koltukta horlayarak uyuyakalıyor. 3 sene evli kalabildiler, büyük aşkları 3 sene taşıyabildi o evliliği.
Sonra yine düşündüm eşimin bir eski eşi olacak, hadi onu bir şekilde görmezden gelirdim belki de, ömrümüz boyunca o eski eşin 2 tane de parçası bizimle birlikte yaşayacak, her türlü sorumluluğuna ortak olacağım. Her türlü derdi benim de derdim olacak. Çocuğum yokken anlamazdım, fedakarlık yapardım, görmezden gelirdim bir çok şeyi, mesela bir çanta daha almayı-veririm canım ne olacak, eşimin çocuğunun mesela kurs parasından daha mı önemli derdim, ama şimdi ben de anneyim, o çocuklar da başka bir annenin kuzusu, eşimin kuzusu biliyorum ama ben yıllarca eşimle beraber çalışayım, çocuklarım anneden mahrum kreşlerde büyüsün sonra da kazancımın yarısını başkasının çocuğuyla kendi çocuklarım arasında ikiye bölmek zorunda kalayım. Eşimi çok sevdiğim halde onun çocukları benim çocuklarımdır diye kabullendiğim halde şu anki aklımla yapamam bunu. Ne maddi ne de manevi, mesela eşimin ilgisinin, enerjisinin ve zamanının da ikiye bölünmesini istemem. Ben akşamları ya da hafta sonu eşim erkek erkeğe bir plan yapınca bile kızıyorum ona, adam 40 yılda bir dışarı çıkar, sanki eve gelmiyormuş gibi senin bir karın ve 2 çocuğun var, bunu unutmazsan iyi olur diye çıkışıyorum hemen. Bir de gidip bütün hafta sonunu diğer çocuklarıyla geçirsin, ya da o çocuklar bize gelsin ama haftada bir onları gördüğü için onlara daha çok ihtimam göstersin. Kim ne derse desin ben kabullenemem, bin bir zorlukla çalışıp kazandığımız para da, bizim bütün maneviyatımız da, zamanımız ve enerjimiz hepsi benim evlatlarıma aksın isterim.
Ben eski karısını kıskanmam belki ama diğer çocuklarını kendi çocuklarım adına kıskanırım.
Çünkü onlar benim evlatlarım, bir anne olarak her zaman ilk önce istemsizce onları koruyup kollarım. Her şartta ilk önce onların çıkarını gözetirim.
Evli ve çocuklu bir kadın olarak sizin için ciddi kafa yorup empati yaptım :) gelecekte karşılaşacağınız olası sorunlarla ilgili yol gösterir belki size.