Tam da bu konuyla ilgili yazmak üzere fourumu açtım ki, bu başlığı buldum.
1982 doğumluyum, 3 yaşında bir kızım var. Doğumdan önce hep iki çocuk düşünürdüm. Doğum sonrasında uzunca bir süre o kadar zorlandım ki, yakın zamana kadar ikinci çocuk sözünü duymak bile istemiyordum. Ancak biyolojik saat için ziller çalmaya başlayınca ben de tutuştum. Şimdi eskisi gibi katı değilim, hatta “meylilliyim” diyebilirim. Fakat korkularım hala çok. İşin kötü tarafı, eskiden nispeten olumlu bakan eşimin de korkuları bu süreçte arttı ve şu anda neredeyse ben ondan daha meyilliyim. Tersine döndü yani durum.
Korkularım çok çeşitli. Doğum sonrası depresyonum ağır geçti. Ha, bunda en büyük etken eşimle o dönem yaşadığımız sorunlardı. Şimdilerde evlilik terapisine gidiyoruz ve daha iyi durumdayız. O dönem ondan beklediğim ve bulamadığım psikolojik desteği bu sefer ondan görebileceğime inanıyorum.
Kızım uykusuz, gazlı, katı gıdaya geçişi çok sancılı, kısaca zor bir bebekti. Bu da yıpranmam(ız)da etkendi tabii. Hadi bunu da göze aldım diyelim. Gözümü kararttım, bir iki senein yine öyle zor geçeceğini göze aldım diyelim.
Hamileyken 42 kg aldım. Kızım 6 aylıkken 32’si gitmişti ama sırf bu sebepten hamileliğimin sonları çok zor geçti. Ve bele binen extra yük yüüznden üçük de olsa bel fıtığı oluştu, genel olarak bel ve diz ağrılarım var –dayanılmaz olmasa da-. Ve hala mevcut kilomu korumak için çok çaba sarfetmem gerekiyor. Yani yine hamile olsam yine çok alacağımdan eminim. Belki daha kontrollü olarak bunu 30’a indirebilrim, bilemiyorum. Hadi nasıl olsa hamilelik kiloları kolay gidiyor diye bunu da göze aldım diyelim.
Göze alamadığım şey ise şu: Kızım duygusal olarak hassas bir çocuk. Evin göz bebeği olmaya çok alıştı. Babası yeğenini kucağına alsa kıskanıyor. Kardeş kıskançlığı konusu gözümü çok korkutuyor. İhtiyaçları tamamen farklı iki çocuğa ;(özellikle ilk 2-3 yıl) nasıl yeterim, nasıl yetişirim, bin parçaya mı bölünürüm, kızım bu ortamdan nasıl etkilenir…. Zaten benim de hassas bir yapım var. Kolay sinirlenen, kolay üzülen, kolay depresif olan, kolay gerilen bir tipim. Evet, bugüne kadar sinirimi direkt olarka kızıma yöneltmedim (çok şükür), ama bu çaba bile, hem benim için yıpratıcı, hem de çocuklar bu gerginliği hissediyor diye düşünüyorum. Tekiyle bile ilk zamanlar başa çıkmakta zorlanırken, iki taneyle nasıl başa çıkarım…
Eşim 3-4 yıl sonra düşünelim diyor. Ama ben 35 yaşından sonraya burkamka da istemiyorum. Risklerden dolayı.
Ya 1 sene sonra (en geç) harekete geçeceğim, ya hiç…
Çok kararsızım.
ama bence pişman olmucaz. inşallah allahım 4-5 yıla banada verır ıkıncıyı
daha güzeli ucuz olabilir ancak.
mesela 1 saat önce uyuturken kızım kucağımda uyumak istedi, oğlumda istedi bu defa. İkisini sığdıramadığım için mecburen “haydi herkes kendi yatağına yatsın” diyip yere yattım arkamı döndüm. Ne yalan söyleyeyim gözlerim doldu uyumalarını beklerken. Böyle birçok durum oluyor ve insan çaresiz hissediyor.. 
