Merhaba arkadaşlar ben suan 31 yaşındayım ve 5 yaşında bir oğlum var ve yaklaşık 1 aydır kafamı kurcalayan bir durum var o da 2.cocuk konusu aslında bu konuda kafam çok karışık bazen diyorum ki ille kardeşi olması gerekmiyor ama bazen de oluyor kardeşi olsun diyorum çünkü oğlum da bazen soruyor benim neden kardeşim yok diye esim bu konuda beni zorlamiyor ama o istiyor biliyorum ona göre bu hayatta bir kardeşi olmalı insanın diyor kızlar bana fikir verin siz tek çocuktan yanamisiniz 2 cocuk mu?
- Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Kadınlar Kulübü'ne ücretsiz üye olmak için tıklayın...
Iki cocuk mu tek çocuk mu
- Konu Sahibi onigen
- Başlangıç Tarihi
Bide söyle düşünüyorum tek olursa bütün imkanlar onun olacak hersey ona ait
- 10 Aralık 2015
- 8.596
- 5.646
Yok. Asla boyle dusunmeyin. Gercekten soyluyorum. 2olmasin 1olsun ama kardesi olsun. Tek cocuk diilseniz nasil bisey oldugunu anlamaniz mumkun degil elbet. Ama yasamis ve eksikligini bilen biri olarak soyluyorum ki kardessiz olmaz.
- 23 Haziran 2013
- 315
- 356
Bende bir çocuğun en azından bir tane de olsa kardeşi olması taraftarıyım.
4 kardeşin en büyüğüyüm, çocukken bazen keşke tek çocuk olsam da herkes benle ilgilense herşey bana alınsa diye düşündüğüm olmuştur yalan değil. :)
Ama insan belli bir yaşa gelince iyi ki kardeşlerim var keşke daha da olsaydı diyor emin olun. :)
Ben de bebek bekliyorum eşim tek çocuk istiyor ben şimdiden onu 2. çocuk fikrine alıştırmaya çalışıyorum.
Rabbim nasip ederse çocuğumun kardeşsiz büyümesini istemem açıkcası...
4 kardeşin en büyüğüyüm, çocukken bazen keşke tek çocuk olsam da herkes benle ilgilense herşey bana alınsa diye düşündüğüm olmuştur yalan değil. :)
Ama insan belli bir yaşa gelince iyi ki kardeşlerim var keşke daha da olsaydı diyor emin olun. :)
Ben de bebek bekliyorum eşim tek çocuk istiyor ben şimdiden onu 2. çocuk fikrine alıştırmaya çalışıyorum.
Rabbim nasip ederse çocuğumun kardeşsiz büyümesini istemem açıkcası...
http://www.kadinlarkulubu.com/forum/index.php?members/nomoresorrow.486243/ sağlıcakla kucağına alırsın inşallah bebeğini aslında eşimde 2.cocuk konusunu hiç acnamisti bu zamana kadar yakın zamanda babasini kaybedince benim yanımda kardeşlerimiz vardı oğlunuz un yanında kimse olmayacak diyör benim kafamı karistiriyor☺
- 18 Nisan 2011
- 23.519
- 33.351
arkadaşım ben kendimden bahsedeyim oğlum küçük iken istemedim istedim 4 yıldır bebiş gelmiyor
şimdi başka sağlık sorunları çıktı bebek sahibi olamiyorum
sana tavsiyem aklında biraz olsun acaba hissiyatı varsa evliliğinde sıkıntın yoksa yap
evladını bir kardeş sevgisinden yoksun bırakma ayrıca ikinci çocukla tam bir aile olacaksınız
ben çok istiyorum nasip olmuyor bu nedenle durduğun hata derim sana
şimdi başka sağlık sorunları çıktı bebek sahibi olamiyorum
sana tavsiyem aklında biraz olsun acaba hissiyatı varsa evliliğinde sıkıntın yoksa yap
evladını bir kardeş sevgisinden yoksun bırakma ayrıca ikinci çocukla tam bir aile olacaksınız
ben çok istiyorum nasip olmuyor bu nedenle durduğun hata derim sana
İmkanınız varsa 2. çocuk yapın bence hele de kız olursa tadından yenmez :)
Allah hayırlısını versin inşaallah.
- 2 Temmuz 2011
- 4.322
- 2.303
- 23 Haziran 2013
- 315
- 356
Amin inşallah, teşekkür ederim. :)
Eğer kendinizi hazır hissediyorsanız madem eşiniz de istiyor bir düşünün derim ama sonuçta onu karnında taşıyacak doğuracak olan sizsiniz.
Bence sizin hazır hissetmeniz eşinizin 2. çocuğu istemesinden daha önemli.
Hakkınızda hayırlısı olsun inşallah. :)
- 27 Haziran 2014
- 5.443
- 12.931
bence eşin haklı.. işe bir de sadece maddi yönden değil manevi yönden de bak derim.. şimdi tek çocuk evet her şeyi ona verceksiniz ama her şeyi de bir tek ondan bekleyeceksiniz.. çünkü hayatta başka varlığınız yok.. ve çocuk da bundan bunalacak..ama 2 tane olsa onlar birbirine destek olurlar sizin de sevgi, ilgi beklentiniz yarıya bölünür çocuklar da daha özgüvenli ve daha gözleri arkada kalmadan büyüyen çocuklar olur..
allah geçinden versin size bir şey olsa yalnız kalmazlar hem.. bundan önemlisi var mı..
Tam da bu konuyla ilgili yazmak üzere fourumu açtım ki, bu başlığı buldum.
1982 doğumluyum, 3 yaşında bir kızım var. Doğumdan önce hep iki çocuk düşünürdüm. Doğum sonrasında uzunca bir süre o kadar zorlandım ki, yakın zamana kadar ikinci çocuk sözünü duymak bile istemiyordum. Ancak biyolojik saat için ziller çalmaya başlayınca ben de tutuştum. Şimdi eskisi gibi katı değilim, hatta “meylilliyim” diyebilirim. Fakat korkularım hala çok. İşin kötü tarafı, eskiden nispeten olumlu bakan eşimin de korkuları bu süreçte arttı ve şu anda neredeyse ben ondan daha meyilliyim. Tersine döndü yani durum.
Korkularım çok çeşitli. Doğum sonrası depresyonum ağır geçti. Ha, bunda en büyük etken eşimle o dönem yaşadığımız sorunlardı. Şimdilerde evlilik terapisine gidiyoruz ve daha iyi durumdayız. O dönem ondan beklediğim ve bulamadığım psikolojik desteği bu sefer ondan görebileceğime inanıyorum.
Kızım uykusuz, gazlı, katı gıdaya geçişi çok sancılı, kısaca zor bir bebekti. Bu da yıpranmam(ız)da etkendi tabii. Hadi bunu da göze aldım diyelim. Gözümü kararttım, bir iki senein yine öyle zor geçeceğini göze aldım diyelim.
Hamileyken 42 kg aldım. Kızım 6 aylıkken 32’si gitmişti ama sırf bu sebepten hamileliğimin sonları çok zor geçti. Ve bele binen extra yük yüüznden üçük de olsa bel fıtığı oluştu, genel olarak bel ve diz ağrılarım var –dayanılmaz olmasa da-. Ve hala mevcut kilomu korumak için çok çaba sarfetmem gerekiyor. Yani yine hamile olsam yine çok alacağımdan eminim. Belki daha kontrollü olarak bunu 30’a indirebilrim, bilemiyorum. Hadi nasıl olsa hamilelik kiloları kolay gidiyor diye bunu da göze aldım diyelim.
Göze alamadığım şey ise şu: Kızım duygusal olarak hassas bir çocuk. Evin göz bebeği olmaya çok alıştı. Babası yeğenini kucağına alsa kıskanıyor. Kardeş kıskançlığı konusu gözümü çok korkutuyor. İhtiyaçları tamamen farklı iki çocuğa ;(özellikle ilk 2-3 yıl) nasıl yeterim, nasıl yetişirim, bin parçaya mı bölünürüm, kızım bu ortamdan nasıl etkilenir…. Zaten benim de hassas bir yapım var. Kolay sinirlenen, kolay üzülen, kolay depresif olan, kolay gerilen bir tipim. Evet, bugüne kadar sinirimi direkt olarka kızıma yöneltmedim (çok şükür), ama bu çaba bile, hem benim için yıpratıcı, hem de çocuklar bu gerginliği hissediyor diye düşünüyorum. Tekiyle bile ilk zamanlar başa çıkmakta zorlanırken, iki taneyle nasıl başa çıkarım…
Eşim 3-4 yıl sonra düşünelim diyor. Ama ben 35 yaşından sonraya burkamka da istemiyorum. Risklerden dolayı.
Ya 1 sene sonra (en geç) harekete geçeceğim, ya hiç…
Çok kararsızım.
1982 doğumluyum, 3 yaşında bir kızım var. Doğumdan önce hep iki çocuk düşünürdüm. Doğum sonrasında uzunca bir süre o kadar zorlandım ki, yakın zamana kadar ikinci çocuk sözünü duymak bile istemiyordum. Ancak biyolojik saat için ziller çalmaya başlayınca ben de tutuştum. Şimdi eskisi gibi katı değilim, hatta “meylilliyim” diyebilirim. Fakat korkularım hala çok. İşin kötü tarafı, eskiden nispeten olumlu bakan eşimin de korkuları bu süreçte arttı ve şu anda neredeyse ben ondan daha meyilliyim. Tersine döndü yani durum.
Korkularım çok çeşitli. Doğum sonrası depresyonum ağır geçti. Ha, bunda en büyük etken eşimle o dönem yaşadığımız sorunlardı. Şimdilerde evlilik terapisine gidiyoruz ve daha iyi durumdayız. O dönem ondan beklediğim ve bulamadığım psikolojik desteği bu sefer ondan görebileceğime inanıyorum.
Kızım uykusuz, gazlı, katı gıdaya geçişi çok sancılı, kısaca zor bir bebekti. Bu da yıpranmam(ız)da etkendi tabii. Hadi bunu da göze aldım diyelim. Gözümü kararttım, bir iki senein yine öyle zor geçeceğini göze aldım diyelim.
Hamileyken 42 kg aldım. Kızım 6 aylıkken 32’si gitmişti ama sırf bu sebepten hamileliğimin sonları çok zor geçti. Ve bele binen extra yük yüüznden üçük de olsa bel fıtığı oluştu, genel olarak bel ve diz ağrılarım var –dayanılmaz olmasa da-. Ve hala mevcut kilomu korumak için çok çaba sarfetmem gerekiyor. Yani yine hamile olsam yine çok alacağımdan eminim. Belki daha kontrollü olarak bunu 30’a indirebilrim, bilemiyorum. Hadi nasıl olsa hamilelik kiloları kolay gidiyor diye bunu da göze aldım diyelim.
Göze alamadığım şey ise şu: Kızım duygusal olarak hassas bir çocuk. Evin göz bebeği olmaya çok alıştı. Babası yeğenini kucağına alsa kıskanıyor. Kardeş kıskançlığı konusu gözümü çok korkutuyor. İhtiyaçları tamamen farklı iki çocuğa ;(özellikle ilk 2-3 yıl) nasıl yeterim, nasıl yetişirim, bin parçaya mı bölünürüm, kızım bu ortamdan nasıl etkilenir…. Zaten benim de hassas bir yapım var. Kolay sinirlenen, kolay üzülen, kolay depresif olan, kolay gerilen bir tipim. Evet, bugüne kadar sinirimi direkt olarka kızıma yöneltmedim (çok şükür), ama bu çaba bile, hem benim için yıpratıcı, hem de çocuklar bu gerginliği hissediyor diye düşünüyorum. Tekiyle bile ilk zamanlar başa çıkmakta zorlanırken, iki taneyle nasıl başa çıkarım…
Eşim 3-4 yıl sonra düşünelim diyor. Ama ben 35 yaşından sonraya burkamka da istemiyorum. Risklerden dolayı.
Ya 1 sene sonra (en geç) harekete geçeceğim, ya hiç…
Çok kararsızım.
