- 11 Kasım 2018
- 1.936
- 8.450
- Konu Sahibi Cinnamon Girl
- #1
Merhabaa kk'nın güzelmi güzel özelmii özell alımlımı alımlı akıllımı akıllııı hatunları..Ben 22 yaşında ailesiyle yaşayan oldukça endişeli,gelecek kaygısı taşıyan bir kardeşinizim ve sizlerden az sonra okuyacağınız uzun ama bir o kadar kısaltılmış hikâyemle ilgili fikirlerinizi yapıcı yorumlarınızı bekliyorum. Bu benim ilk konum olacak çok tereddüt ettim açıp açmamakta ama artık kafama takmaktan bugün bilincimi yitirip gözümü hastanede açınca dank etti ! Birileriyle paylaşarak başlayıp yükümü hafifletmeliyim dedim ve bahsi geçen "birileri" tabiki sizlersiniz hanımlar. Eveettt kemerleri bağlayalım başlıyorum.. Kendimi bildim bileli zor bir hayatım var; içki içen ve oldukça despot bir babam, aklî gelişme problemi olan bir abim,felçlik geçiren annem,ona bakmak için üniversite hayalinden vazgeçip işten çıkıp tüm arkadaş bağıyla ilişiği kesilmiş ablam,21 senelik evli olup çocuk sahibi olamayan ablam ve son olarak oldukça zor şeyler yaşayan diğer ablam. Evet ailemi böyle özetledim kulağa hiç hoş gelmiyor birde yaşantısından bahsedeyim. Annem ve babam hiçbir zaman anlaşamazlardı malûm içki içmesi argo konuşmalarıyla annemi hep ezerdi babam hergün kavga gürültü muhakkak eksik olmazdı evimizden.Babam çevresinde itibar gören oldukça bilgili aynı zamanda sanatkâr birisi bununda egosu var tabi ama içkisi ve sorumsuzluğu yüzünden bir şey sahibi olamadı o ayrı. Kısaltarak anlatacam elimden geldiğince ama yinede uzun olacak mazur görün okuyun lütfen. Benim sabır taşı biricik annem bu birikmişliklerin verdiği etkiden olacakki bir gün Ramazan Bayramında şeker ile tansiyonunun aynı anda yükselmesi sonucu felçlik geçirdi üstelik bu geçirdiği ilk felç değildi ama hiçbiri böylesine bir hasar bırakmamıştı.Sol beyin,sol el ve sol ayağını kullanamıyor. 13 yaşıma girecektim o zamanlar annemle birlikte kazandığım anadolu lisesine kayıt yaptırmak için gitmiştik bu olaydan kısa süre önce,sonrasında yeni bir ev bakmıştık taşınacaktık istediği gibi bir mutfağı olacaktı o evin. Tabii o günden sonra hicbir sey eskisi gibi olmadı. Annem 3 ay yoğun bakımda kaldı beni konuşturmadılar annemle görmeme izin vermediler doğum günümde hastaneden eve pasta yollayıp beni aradı sesini duyduğumda telefonu kulağımdan çekip bu annemin sesi değil abla demişim ses tellerinede zarar vermiş hastalığı ikna etti beni annem olduğuna ve konuşamadım boğazım düğümlendi annem doğum günümü kutladı okulunu ihmal etme dedi ve kapattık.ben kendimi yatağa atıp ağlamaya başladım tabi..Okula zorla gidiyordum,kimseyle konuşmuyordum derslere konsantre olamıyordum,taşındığımız evde yalnızdım herkes hastanede yatıp kalkıyordu. Ve annemi eve getirdikleri gün bakakaldım duyduğum ses ona ait değil gibi demiştim ya hıh gördüğüm kişide annem değildi sanki yatağa bağımlıydı zayıflamıştı saçları yüzü..Hayalini kurduğum o anne kız gezmeleri sohbetleri benim için hep hayal kalacaktı. O günden sonra ne kadar gülsemde yaşasamda her ne yaparsam yapayım yarım kalıyordum hâlâda kalıyorum. Benim düşüncesiz babam annem o haldeyken bile ickisinden geri kalmıyor yine beylik beylik kavgalarına devam ediyordu. En büyük ablam sürekli bizdeydi hâlâ da öyle devam ediyor evlerimiz çok yakın. Biz evde 3 bekâr kardeşiz biri abim biri ben diğeri ise annem hastalandığı dönemde okula devam etmeyen ablam.Ablam her şeyi erteledi işten çıktı, zaten yapı itibariyle içine kapanık birisi arkadaşlarından koptu. Hep evdeydi zaten annemi yalnız bırakmamız imkansız ikimiz bir yere gidiyorsak büyük ablam önceden gelir öyle çıkarız,her neyse..Bende koptuğum o derslere zorda olsa sadece geçmek için çabalayarak karnemi aldım liseyi bitirdim çok şükür. Ama hiçbir şeye hevesim kalmamıştı. Üniversite sınavına girdim ve çok iyi olmasada şehir dışında gidilebilecek makûl bölümleri tutturdum. Peki gittimmi?Hayır. O şartlar içinde ablamı düşünürken gidemezdim ama okumamakta bende çok yara bırakacaktı o yüzden açıköğretim fakültesini tercih ettim. Şu an ikinci sınıfım. Ablamı evde o sorunlarla başbaşa bırakıp çalışmakta okumakta hatta evlenmek bile bana lüks gibi geliyor. Ablam annemi bırakıp evlenmek istemedi tabiiki kader kısmet ama değerlendirmesi hep o yöndeydi. Bir ilişkisi vardı evlenmek istiyordu çocuk ama ablam hep erteledi ayrıldılar 3 4 sene sonra tekrar ciddi bir şekilde dönünce ben bir şans vermesini iyi düşünmesini istedim hak verdi anlattı bizimkilere. Şöylede bir detay varki büyük ablam her gün bizde olduğundan olaylara çok hakim ve nasil desem alışılagelmiş düzenin bozulmasını istemiyor gibi. Bir örnek vereyim anlarsınız zaten. Ablamdan yada benden iş yada evlilik gibi konuların bahsi geçtiğinde direk geriliyor ve ben artik her gün sürekli gelemem tarzında konuşuyor birazda eski kafalıdır ve babam gibi despottur.ablamin evlilik mevzusunda hep bundan sonrası nasıl olacak iste evde kız tekmi kalacak o ne olacak bu ne olacak derken hic destek vermedi başka sebeplerde vardı tabi zaten ve nişan atıldı. Ablam şu an 31 yaşında ve çok kafasına takıyor ablam bizi çok sever ama nasıl böyle düşünebiliyor hiç annem babam 62 yaşında ilerisi ne olacak yuvalarını kursunlar diye düşünmüyormu. Her geldiğinde hep aklimdasiniz sizi çok düşünüyorum der gerçektende maddi manevi çok destektir ama inanamıyorum bu tepkilerine. Bana gelecek olursak benimde ortaokuldan beri sevdiğim hatta çok sevdiğim erkek arkadaşım var ve artık bir nişan yapalım diye baskı yapıyorlar.Annemlerle paylaştım ve tabiki yine en büyük ablam çok erken diplomanı al şu bu başladı ama ben direttim konuyu kapattım şimdilik. Annem diplomanı al tamam dedi çok kafama takıyorum her şeyi. Ne olacak nasıl olacak karşımı çıkacaklar olmayacak mı ablam bana karşı çıkarsa ne yaparim yada ciddi adımlar atılınca ablam tekmi kalacak abim ne olacak babam ne olacak aklımda bir sürü soru. Elbette birakmam onları baştan konuştum herkes ne kadar ailesinin yanında olmalıysa benim ektra olmam gerek diye o yönden bir sıkıntım yok ama hayata karşı nasil bir yol izlemeliyim ne yapmalıyım pozitif olabilmek icin daha fazla güçlü olabilmek için hastanelik oldum bugün elimden geldiğince kısaltmaya çalıştım ne olur fikirlerinizi paylaşın. Sağlıcakla kalın.
çok geçmiş olsun öncelikle azizem.. kuzum ben daha öncede dediğim gibi bana kalırsa da önce diplomanı al derim.. evleneceğin çocuk belli ki seni çok seviyor her koşulda kabul edebilir bu durumu.. evlendikten sonrada devamlı annene bakabilirsin sık sık eve gidip gelebilirsin.. anladığım kadarıyla şuan evdeki bekar ablan aslında çoook büyük bi fedakarlık yapmış evlenmeyerek nekadar istesede hemde.. ama şuda varki yaptığı bu fedakarlık senin önünü açmış.. yani sen evlenebilirsin karşı çıkıcaklarını sanmıyorum zamanı gelince herşey olur elbette.. takma kafana diycem ama elinde değil biliyorum hastanelik olmuşsun bide kıyamam sana ben 
