Arkadaşlar,ben gene sırf içimi dökmek için yazıyorum ama inanın okumak zorunda değilsiniz.31 yaşındayım 7 senelik evliyim,2 yaşında bir oğlum var,ben bir şirkette finans müdürü olarak çalışıyorum,eşim de bir şirkette satış sorumlusu,oğlumuz da çok büyük bakım sıkıntılarından sonra kreşe gidiyor.ben hiç iyi değilim,biz ne kadar çalışıp didinsek de maddi sıkıntımız hiç bitmiyor,para bize hiç yetmiyor.eşimin çok zor ve yorucu bir işi var,bu işe başlayalı 8-9 ay oldu ama o kadar çok şey değişti ki hayatımızda,akşam eve geç geliyor,oturup bir yemek yiyor ve sonra koltukta uyuyakalıyor,birlikte bir kahve bile içimiyoruz.şehirdışında çalıştığı için evin bütün yükü benim üzerimde,alışverişi,tamir bakımı,çocuğun ihtiyaçları,evişleri yemek,temizlik,bana tırnağının ucu kadar bile faydası yok,üstelik de ben en ufak birşey istedim mi bi sürü laf söylüyor.hayatından şikayet edip duruyor,çok yorulduğu için ona hak vermeye çalışıyorum ama yorgunluğu benim hayatımı çekilmez bir hale getirmek için sebep midir,bunu hala bilmiyorum.ben işten koştura koştura çıkıyorum,hemen çocuğumu karşılıyorum,onun yemeğini yediriyorum,bizim yemeğimizi hazırlıyorum,ki zaten genelde bu telaş içinde kendim yemeyi bile unutuyorum.bu arada biz ailemize 1 saatlik bir mesafede oturuyoruz ve benim işim olduğumda çocuğu bırakabilecek hiçkimsem yok,kuaföre gidip bir kaş bile aldıramaz durumdayım yani.kendime dair hiçbirşey yapmıyorum,eskiden kitap okurdum,resim yapardım,arkadaşlarla kahve içerdim,hayata dair bişeyler yapardım,şimdi nasıl uyuduğumu bile anlamıyorum,ve henüz 31 yaşındayım.çocuğumdan başka hiçbirşey yok hayata bağlayan beni,o olmasa çoktan alıp başımı giderdim.tabii bu arada eşim akşam son bombasını patlattı,2 senede 2.kez ona çocuk emanet ettim,şirkette işim uzadı,akşam 9.da çocuğu okuldan aldı,saat 10 da beni aramaya başladı,oğlum ağlıyormuş,kaka yapmış,şirkete getir dedim hava soğukmuş getirmedi,sonrası tam bir kabus,15 dk.da bir telefon,bağırıp çağırıyor,işime küfrediyor,neyse ki saat 11,58 da gittim eve,çocuk uyumuş kalmış,tabii ki büyük bir kavga,sinirden elim ayağım titriyordu,ama ona kalsa ben ona kızdığım için suçluyum,ben de bir sürü laf söyledim,ama en son dedim ki benim evlendiğim adamı nerede bıraktıysan git getir,eğer ben bir gidersem beni geri getiremezsin.hoş anlayana,çünkü o sırada o hala bana söyleniyordu.sonra da yattı zaten,tabii ben sinirimi çıkaramadığım için saatlerce ağladım.sabredip sonuna kadar okuyan varsa ne olur akıl versin,ben bu adama nasıl davranayım,bu hayata nasıl tutunayım,şu an sadece oğlum için varım,ama bir hayat böyle devam etmez,eşimle konuşsam üç gün sonra herşey aynı,konuşmak istemiyorum artık,aynı cümleleri kurmaktan çok yoruldum.ben bu hayattan yoruldum.bir süre görüşmeyelim desem ilişkimize saygımdan bunu da yapamıyorum,çünkü bizi biliyorum,biz bir kere bunu yaparsak çok yaralanırız.dayanamıyorum,dayanmak da istemiyorum.Böyle bir hayat değildi benim düşlediğim ve ben bu şekilde yaşamak istemiyorum.varsa fikriniz yardım edin lütfen.