- 18 Şubat 2017
- 3.852
- 4.811
Kadınlar Kulübünün Güzel Kadınları Merhaba,
Eskiden ne olursa olsun , tüm sıkıntılara göğüs gerebilirim gibi hissederdim. Bence ben çok güçlüydüm. Çocukluğumdan beri.. ama o kadar yoruldum ki artık. Göğsümde sürekli bir yük var. Adak adadım kesersem rahatlarım belki diye, ara Allah ara bir koç bulamadık ya. Babamı aldık yukarı bilmediğimiz köylere çıktık adamların elinde koç kalmamış babamda şaşırdı ne bu diye dedim baba kan akıtmam lazım, şaşırdı o da :)
İnşallah kısa zamanda atlatacağım. İnanıyorum sizlerle paylaşmak istedim.
Genel problemlerim
-Babamın hastalığı: çok şükür iyileşti ama hala daha eskisi gibi değil. Yine de hayatta ve sesini duyuyoruz, kendi ihtiyaçlarını karşılıyor diye Allah a her gün şükrediyorum. (Babam inme geçirdi, çok şükür iyi şimdi)
-Annemle kız kardeşimin iletişimi çok iyi. Ama benim annemle asla aram öyle olmadı. Hafta sonları bazen gidiyoruz,eşim zorluyor seviyor annemleri, bende özlüyorum. Ama sürekli bir laf sokma. Kayınvalidemde vallahi daha rahat ediyorum. Annem sürekli yok orayı topla, makinayı boşalt. Sonra sürekli bir kayınvalidemlerin tarafını sorgulama. Kilolarıma laf etme. Eşimi eleştirme. Babamın hastalığında kıyıda köşede ne kadar param varsa harcadım, ayrıca manevi olarakta kendimi parçaladım. Fakat anneme yine yaranamadım. Nasıl zorla kaldım anlatamam kendi düzenimi bozdum onlara destek vermek için babamda gözleri doluyordu, gitmek istediğimde. Ayrıca sabahları 05.00 da babamı doktora götürmem gerekiyordu, benden başka araba süren yok. Ben destek verirken, annem tüm hırsını benden aldı. Tamam bende karakter olarak baskınım. Ama annemle asla dertleşemiyorum. Evlenmeden önce 8 senelik ilişkim bitti,çok isterdim ki anneme sarılarak ağlamak, acı çekiyorum demek. Ama hiçbir zaman öyle bir muhabbetim olmadı.
-Vajinismusum. 2,5 yıllık evliyim. Artık üzerime yük iyice oturdu. Durumu psikiyatrimiz dışında kimse bilmiyor. Ona da 2 haftadır gidiyorum.
-kilolarım: eskiden 36-38 bedendim. Ruhum daraldıkça, mutsuz oldukça kendimi yemeğe verdim şuan 42-44 bedenim. Boyum uzun ama zayıflamam lazım
-Eşimin alkolü: Çok şükür şuan tedavi görüyor ama sürekliliği olacak mı? Tüm kartlarına el koydum, alkol almasın diye. Kendimi annesi gibi hissediyorum. Şuan tedavi olsa da önce mutluydum şuan tükenmiş hissediyorum.
-Babamın borçları ve kardeşimin işsizliği: Babam hastalanmadan önce iyi kazanıyordu, bir kaç yatırım yapmıştı. O yatırımların borçları. Bu süre zarfında kardeşimin işsizliği. Bir yandan içine iyice kapandı çok üzülüyorum bir yandan diyorum ki ya ben onun yerinde olsam en düşükten de başlasam bir yerden başlardım. Bunları kafama çok takıyorum.
-İş yerim: işimi çok seviyorum. Konum itibariyle de stratejik bir görevim var.Maaşımdan, iş yerimden , yaptığım işten çok şükür çok memnunum. İnanılmaz yoğun çalışıyorum, şikayetçi değilim. Tek şikayetim insanlar. Özel şirket saçma sapan insanlar var. 8 yıldır aynı iş yerindeyim. 1-2 yıla kadar iyi kötü idare ediyordum şirketimiz büyüktü ama son zamanlarda iyice büyüdü. İnsanların hırsları arttı. Benim kendimi kanıtlamaya ihtiyacım yok nasıl başardım bilmiyorum ama koca fabrikada herkes nasıl çalıştığımı bilir. Diğer departmanlardan Arkadaşlar stajyerlerini bile bana yönlendirirler, konuşmadan bitirmeyin stajınızı diye, çok memnun olurum herkese de herşeyi anlatırım. Kimseden Bilgi saklamam.patronumuz bile olsa, herkesin tamam dediğine aklım yatmıyorsa olmaz derim, fikrimi diretirim. İşten hayatta gocunmam. Benimle ilgili olsun olmasın, konu ortadaysa direkt sahiplenirim. Bunları göze girmek için değil kendim için yaparım. Yüksek lisansım tubitaktı. Doktora için konum şimdiden belli. Ufacık birşey bile olsa öğrenme delisiyim. Fakat yanıma birini verdiler, Allah ım çocuk benim tam tersim tembel teneke. İşleri öğretmeye çalışıyorum ve çocuğun üstüyüm aslında. Çocuk kendi ile aynı görüyor beni. Saçma sapan tavırlara giriyor. Yüzünü asıyor tüm gün oturuyor verdiğim işleri yapmıyor bu sefer ben daha da fazla çalışmak zorunda kalıyorum. Ne olursa olsun benim de bir üstüm var. Ben normal hayatta ne kadar Güler yüzlü isem işte o kadar kuralcıyım. Çocuk aşıyor suratını oturuyor üstüm bahtsızmuhendis çok mu bunaltıyorsun diyor. Halbuki hiçbirşey yapmıyorum ama çocuk tempomdan rahatsız oluyor çok hızlıymışım. Ben hızlı olmasam yaptığım işi bitirme şansım yok. Çok pratik ve hızlı olmalıyım. Çocukta o kadar umursuz, saygısız, kibirli. Çocukla kaç kere konuştum yok tamam diyor değişmiyor. Artık sesini duymaya tahammülüm kalmadı. Göndermekte istemiyorum çocuk daha düzelir diyorum ama artık bu da bana dert olmaya başladı.
Böyle işte kızlar içimi boşaltmak istedim
Okuduysanız teşekkür ederim
Eskiden ne olursa olsun , tüm sıkıntılara göğüs gerebilirim gibi hissederdim. Bence ben çok güçlüydüm. Çocukluğumdan beri.. ama o kadar yoruldum ki artık. Göğsümde sürekli bir yük var. Adak adadım kesersem rahatlarım belki diye, ara Allah ara bir koç bulamadık ya. Babamı aldık yukarı bilmediğimiz köylere çıktık adamların elinde koç kalmamış babamda şaşırdı ne bu diye dedim baba kan akıtmam lazım, şaşırdı o da :)
İnşallah kısa zamanda atlatacağım. İnanıyorum sizlerle paylaşmak istedim.
Genel problemlerim
-Babamın hastalığı: çok şükür iyileşti ama hala daha eskisi gibi değil. Yine de hayatta ve sesini duyuyoruz, kendi ihtiyaçlarını karşılıyor diye Allah a her gün şükrediyorum. (Babam inme geçirdi, çok şükür iyi şimdi)
-Annemle kız kardeşimin iletişimi çok iyi. Ama benim annemle asla aram öyle olmadı. Hafta sonları bazen gidiyoruz,eşim zorluyor seviyor annemleri, bende özlüyorum. Ama sürekli bir laf sokma. Kayınvalidemde vallahi daha rahat ediyorum. Annem sürekli yok orayı topla, makinayı boşalt. Sonra sürekli bir kayınvalidemlerin tarafını sorgulama. Kilolarıma laf etme. Eşimi eleştirme. Babamın hastalığında kıyıda köşede ne kadar param varsa harcadım, ayrıca manevi olarakta kendimi parçaladım. Fakat anneme yine yaranamadım. Nasıl zorla kaldım anlatamam kendi düzenimi bozdum onlara destek vermek için babamda gözleri doluyordu, gitmek istediğimde. Ayrıca sabahları 05.00 da babamı doktora götürmem gerekiyordu, benden başka araba süren yok. Ben destek verirken, annem tüm hırsını benden aldı. Tamam bende karakter olarak baskınım. Ama annemle asla dertleşemiyorum. Evlenmeden önce 8 senelik ilişkim bitti,çok isterdim ki anneme sarılarak ağlamak, acı çekiyorum demek. Ama hiçbir zaman öyle bir muhabbetim olmadı.
-Vajinismusum. 2,5 yıllık evliyim. Artık üzerime yük iyice oturdu. Durumu psikiyatrimiz dışında kimse bilmiyor. Ona da 2 haftadır gidiyorum.
-kilolarım: eskiden 36-38 bedendim. Ruhum daraldıkça, mutsuz oldukça kendimi yemeğe verdim şuan 42-44 bedenim. Boyum uzun ama zayıflamam lazım
-Eşimin alkolü: Çok şükür şuan tedavi görüyor ama sürekliliği olacak mı? Tüm kartlarına el koydum, alkol almasın diye. Kendimi annesi gibi hissediyorum. Şuan tedavi olsa da önce mutluydum şuan tükenmiş hissediyorum.
-Babamın borçları ve kardeşimin işsizliği: Babam hastalanmadan önce iyi kazanıyordu, bir kaç yatırım yapmıştı. O yatırımların borçları. Bu süre zarfında kardeşimin işsizliği. Bir yandan içine iyice kapandı çok üzülüyorum bir yandan diyorum ki ya ben onun yerinde olsam en düşükten de başlasam bir yerden başlardım. Bunları kafama çok takıyorum.
-İş yerim: işimi çok seviyorum. Konum itibariyle de stratejik bir görevim var.Maaşımdan, iş yerimden , yaptığım işten çok şükür çok memnunum. İnanılmaz yoğun çalışıyorum, şikayetçi değilim. Tek şikayetim insanlar. Özel şirket saçma sapan insanlar var. 8 yıldır aynı iş yerindeyim. 1-2 yıla kadar iyi kötü idare ediyordum şirketimiz büyüktü ama son zamanlarda iyice büyüdü. İnsanların hırsları arttı. Benim kendimi kanıtlamaya ihtiyacım yok nasıl başardım bilmiyorum ama koca fabrikada herkes nasıl çalıştığımı bilir. Diğer departmanlardan Arkadaşlar stajyerlerini bile bana yönlendirirler, konuşmadan bitirmeyin stajınızı diye, çok memnun olurum herkese de herşeyi anlatırım. Kimseden Bilgi saklamam.patronumuz bile olsa, herkesin tamam dediğine aklım yatmıyorsa olmaz derim, fikrimi diretirim. İşten hayatta gocunmam. Benimle ilgili olsun olmasın, konu ortadaysa direkt sahiplenirim. Bunları göze girmek için değil kendim için yaparım. Yüksek lisansım tubitaktı. Doktora için konum şimdiden belli. Ufacık birşey bile olsa öğrenme delisiyim. Fakat yanıma birini verdiler, Allah ım çocuk benim tam tersim tembel teneke. İşleri öğretmeye çalışıyorum ve çocuğun üstüyüm aslında. Çocuk kendi ile aynı görüyor beni. Saçma sapan tavırlara giriyor. Yüzünü asıyor tüm gün oturuyor verdiğim işleri yapmıyor bu sefer ben daha da fazla çalışmak zorunda kalıyorum. Ne olursa olsun benim de bir üstüm var. Ben normal hayatta ne kadar Güler yüzlü isem işte o kadar kuralcıyım. Çocuk aşıyor suratını oturuyor üstüm bahtsızmuhendis çok mu bunaltıyorsun diyor. Halbuki hiçbirşey yapmıyorum ama çocuk tempomdan rahatsız oluyor çok hızlıymışım. Ben hızlı olmasam yaptığım işi bitirme şansım yok. Çok pratik ve hızlı olmalıyım. Çocukta o kadar umursuz, saygısız, kibirli. Çocukla kaç kere konuştum yok tamam diyor değişmiyor. Artık sesini duymaya tahammülüm kalmadı. Göndermekte istemiyorum çocuk daha düzelir diyorum ama artık bu da bana dert olmaya başladı.
Böyle işte kızlar içimi boşaltmak istedim
Okuduysanız teşekkür ederim