İçim çok dolu dayanamadım.

socialscientist .!.:

Ben sizi çok iyi anlıyorum. Ben de geçen yıl babamı aniden kaybettim. Hem de gerçekten bir kaç saat içinde. Babamın bazı rahatsızlıkları vardı her yaşlı gibi ama ölümü ani oldu.

Gündüz görüştük. Bir nikaha gittik. Babamları evi bıraktık kendi evimize geçtik 3-4 saat sonra hastaneye kaldırdık diye haber geldi. Koşa koşa gittik çoktan vefat etmişti. Kalp yetmezliğinden akciğerlerine su dolmuş. Böyle bir sonucu oldu. Hala o şoku atlatabilmiş değilim. Ama bir şekilde devam ediyorum hayatıma.

Genişletmek için tıkla...

Dilhun1 .!.:

Covid değil, kalp krizi de değil...Anjiyo yapıldı, temiz çıktı. Doktorlar bulamadı ölüm sebebini. Herhangi bir sebeple kalbi durmuş ya da bir tür kriz geçirmiş dediler...Çok teşekkür ederim güzel dualarınız için..Amin. Allah çocuklarına sağlıklı, uzun ömür versin..

Genişletmek için tıkla...

Dilhun1 .!.:

Çok sevindim sizin adınıza..Kardeşinizi Allah bağışlamış. Hastane kapısında beklerken "aman bir iyileşsin neler neler yapacağım" dedim. Her gün bir ümit dua ettik. Ama olmadı. Çok doğru dediniz, yaşarken öldürüyor insanlar birbirlerini. O nedenle hayatta iken bazı şeylere geç kalmamak, sevgini gösterirken cimri davranmamak gerekir. Gerçekten sonra çok geç oluyor herşey için...

Genişletmek için tıkla...

Dilhun1 .!.:

Gecenin bu saatinde çok hüzünlendim dayanamadım yazmak istedim. Bazı mesajlarıma rastlayan olduysa bilen olabilir. Bundan 1 yıl önce kızkardeşimi kaybettim. Onunla beraber çocukluğum da gitti.. İçimde keşkeler, pişmanlıklar dopdolu. Daha çok gençti, yaşayacak günleri vardı. 2 çocuğu kaldı geriye. O kadar ki içim paramparça..Bunları yazarken de çok zorlanıyorum. Nefes alamıyorum.
Hiçbir sebep yokken gitti. Ne hastaydı, ne hastalığı vardı. Durup dururken bir gece öldü...En acı yanı da, öldüğünde pandemi nedeniyle 1 yıldır görmüyorduk zaten birbirimizi..Yani hasretimiz sonsuz oldu. Çok pişmanım bazı şeylere. Keşke gitseydim yanına, keşke görüşseydik, keşke arasaydım. Geçtiğimiz yaz yeni ev almıştım. Sonbahar başında taşınmıştık. Kardeşimi çağıracak oldum, çalıştığı için ve çocukların da okulu olduğu için yormayayım dedim ve çağırmadım. Eşim de destekledi. "Adamları haftasonu için yorma" dedi, zira 4-5 saat uzaklıkta oturuyordu. Evimi de tam düzenleyeyim öyle çağırayım dedim. Olmadı kısmet olmadı, ne evimi gördü ne bizleri...Hayatta şunu öğrendim hiçbirşeyi ertelemeyecekmişsin. Özellikle ailen söz konusuysa erteleyemeyeceksin. Pandemi başlamadan önceki yaz aylarında tatil planı yaparken beraber gitsek mi diye düşündük..Günler uymadı biraz da eşler uymadı diyeyim..Benim eşim yalnız tatil yapalım istedi. Ben de başka zaman onlarla yaparız diye düşündüm..Hatta kızkardeşimle bu planı konuşurken "Allah'ın başka günü mü yok?, başka zaman gideriz beraber tatile" dedim. Meğer bizim günümüz yokmuş. Şu an hatırladıkça bu diyalogu sinirden gülüyorum..Pandemi başlayınca yaşlı olan dayım ve teyzem için endişelenmiştim..Aklımın ucundan geçmezdi kızkardeşimin öleceği..
Vefattan sonra evine gittiğimizde eski mobilyalar ile bir ömür geçirdiğini gördüm...İçim daha çok parçalandı. Varsa yoksa çocukları için yaşadı..Yaşarken farketmiyorsunuz bazı şeyleri, kişi ölünce aslında hiç yaşamamış olduğunu anlıyorsunuz. Ne yaşadı ki diyorum. Daha kızının saçlarını tarayacak, oğlunu ders çalışmıyor diye paylayacaktı (azarlayacaktı). İzleyeceği filmler, dinleyeceği müzikler, gezeceği yerler, konuşacağı kelimeler, yapacağı alışverişler hepsi yarım kaldı...Hayaller yarım, biz yarımız, çocukları yarım...Sözün bittiği yer ne denebilir ki? Burada bunu konuşmak doğru mu? bilmiyorum. Onun ölümünden sonra ölüm, yaşam gibi konuları çok okudum, araştırdım...Dini şeyler de okudum...Sonunda inancım daha çok zayıfladı..Bu sebepten ötürü "Onu bir daha göreceğim nasıl olsa" diye bir düşüncem yok. İnanç belki de insanların ölüm acısını daha kolay atlatmalarını sağlıyor. Tabiki bu acıyı yaşayan sadece ben değilim. Daha dün 4 kadın bu dünyadan göçtü. Hepsine de çok üzülüyorum özellikle ölen kişi genç, kadın ve bir anne ise...Babam vefat ettiğinde bu kadar üzülmemiştim..Onu da 5 sene önce kaybetmiştim. İşyerimden bir arkadaşım hatta "sana da çok oldu be!" diye ölüme tepki gösterdi. Aklımdan ve kalbimden geçenler bunlar..Okuyana ve yorum yapana çok teşekkür ederim. Hayatınızın kıymetini bilin ve doya doya yaşayın. Asla ertelemeyin sevdiklerinizi..

Genişletmek için tıkla...

Dilhun1 .!.:

Gecenin bu saatinde çok hüzünlendim dayanamadım yazmak istedim. Bazı mesajlarıma rastlayan olduysa bilen olabilir. Bundan 1 yıl önce kızkardeşimi kaybettim. Onunla beraber çocukluğum da gitti.. İçimde keşkeler, pişmanlıklar dopdolu. Daha çok gençti, yaşayacak günleri vardı. 2 çocuğu kaldı geriye. O kadar ki içim paramparça..Bunları yazarken de çok zorlanıyorum. Nefes alamıyorum.
Hiçbir sebep yokken gitti. Ne hastaydı, ne hastalığı vardı. Durup dururken bir gece öldü...En acı yanı da, öldüğünde pandemi nedeniyle 1 yıldır görmüyorduk zaten birbirimizi..Yani hasretimiz sonsuz oldu. Çok pişmanım bazı şeylere. Keşke gitseydim yanına, keşke görüşseydik, keşke arasaydım. Geçtiğimiz yaz yeni ev almıştım. Sonbahar başında taşınmıştık. Kardeşimi çağıracak oldum, çalıştığı için ve çocukların da okulu olduğu için yormayayım dedim ve çağırmadım. Eşim de destekledi. "Adamları haftasonu için yorma" dedi, zira 4-5 saat uzaklıkta oturuyordu. Evimi de tam düzenleyeyim öyle çağırayım dedim. Olmadı kısmet olmadı, ne evimi gördü ne bizleri...Hayatta şunu öğrendim hiçbirşeyi ertelemeyecekmişsin. Özellikle ailen söz konusuysa erteleyemeyeceksin. Pandemi başlamadan önceki yaz aylarında tatil planı yaparken beraber gitsek mi diye düşündük..Günler uymadı biraz da eşler uymadı diyeyim..Benim eşim yalnız tatil yapalım istedi. Ben de başka zaman onlarla yaparız diye düşündüm..Hatta kızkardeşimle bu planı konuşurken "Allah'ın başka günü mü yok?, başka zaman gideriz beraber tatile" dedim. Meğer bizim günümüz yokmuş. Şu an hatırladıkça bu diyalogu sinirden gülüyorum..Pandemi başlayınca yaşlı olan dayım ve teyzem için endişelenmiştim..Aklımın ucundan geçmezdi kızkardeşimin öleceği..
Vefattan sonra evine gittiğimizde eski mobilyalar ile bir ömür geçirdiğini gördüm...İçim daha çok parçalandı. Varsa yoksa çocukları için yaşadı..Yaşarken farketmiyorsunuz bazı şeyleri, kişi ölünce aslında hiç yaşamamış olduğunu anlıyorsunuz. Ne yaşadı ki diyorum. Daha kızının saçlarını tarayacak, oğlunu ders çalışmıyor diye paylayacaktı (azarlayacaktı). İzleyeceği filmler, dinleyeceği müzikler, gezeceği yerler, konuşacağı kelimeler, yapacağı alışverişler hepsi yarım kaldı...Hayaller yarım, biz yarımız, çocukları yarım...Sözün bittiği yer ne denebilir ki? Burada bunu konuşmak doğru mu? bilmiyorum. Onun ölümünden sonra ölüm, yaşam gibi konuları çok okudum, araştırdım...Dini şeyler de okudum...Sonunda inancım daha çok zayıfladı..Bu sebepten ötürü "Onu bir daha göreceğim nasıl olsa" diye bir düşüncem yok. İnanç belki de insanların ölüm acısını daha kolay atlatmalarını sağlıyor. Tabiki bu acıyı yaşayan sadece ben değilim. Daha dün 4 kadın bu dünyadan göçtü. Hepsine de çok üzülüyorum özellikle ölen kişi genç, kadın ve bir anne ise...Babam vefat ettiğinde bu kadar üzülmemiştim..Onu da 5 sene önce kaybetmiştim. İşyerimden bir arkadaşım hatta "sana da çok oldu be!" diye ölüme tepki gösterdi. Aklımdan ve kalbimden geçenler bunlar..Okuyana ve yorum yapana çok teşekkür ederim. Hayatınızın kıymetini bilin ve doya doya yaşayın. Asla ertelemeyin sevdiklerinizi..

Genişletmek için tıkla...

Periii .!.:

Yazdıklarınıza çok üzüldüm, Allah bol bol sabır versin, acınızı hafifletsin. Suan kendi kardeşlerimi düşündüm, Allah gecinden versin, inci tanelerim onlar, dert ortaklarım, sirdaslarim. Allah kimseye bu acıları yasatmasin. Ben ölümden sonra buluşup birbirinize sımsıkı sarilacaginiza inanıyorum, bunu umut ediyorum. İsminizi bilmesemde sizin icin dua edeceğim. Allah yardımcınız olsun, amin.

Genişletmek için tıkla...

A R Y A .!.:

Başınız sağolsun. Yaşadığınız süreç zor, ben de bir sene önce babamı kaybettim.Babam 64 yaşındaydı, evet pandemiden dolayı öpüp sarılmıyorduk ama görüşmeyi hiç ihmal etmiyordum. Son 3 ay her gün yanına gidiyordum. Son 1 ayda ise 5-6 görüşme oldu. Çünkü eşimle covidden dolayı hastanedeydik. Şuan en büyük iyikim bu oldu, iyi ki ihmal etmemişim. İyi ki görüşmüşüm, iyi ki yemekler yapıp götürmüşüm, iyi ki kıyafetlerini yıkamışım, elinden tutup hastanesine götürmüştüm.

Tüm bunlara rağmen 1 senedir çok kötüyüm. Keşke daha fazlası olsaydı keşke keşke keşke diyorum

Hayat birşeyleri ertelemek için çok geç... Sevdiklerinizin yüreklerinden de ellerinden de sımsıkı tutun.

Genişletmek için tıkla...

Dilhun1 .!.:

Kalbinizden dökülen bu sözleriniz için çok teşekkür ederim. İlaç gibi geldi...Sağolun...

Genişletmek için tıkla...

A R Y A .!.:

Başınız sağolsun. Yaşadığınız süreç zor, ben de bir sene önce babamı kaybettim.Babam 64 yaşındaydı, evet pandemiden dolayı öpüp sarılmıyorduk ama görüşmeyi hiç ihmal etmiyordum. Son 3 ay her gün yanına gidiyordum. Son 1 ayda ise 5-6 görüşme oldu. Çünkü eşimle covidden dolayı hastanedeydik. Şuan en büyük iyikim bu oldu, iyi ki ihmal etmemişim. İyi ki görüşmüşüm, iyi ki yemekler yapıp götürmüşüm, iyi ki kıyafetlerini yıkamışım, elinden tutup hastanesine götürmüştüm.

Tüm bunlara rağmen 1 senedir çok kötüyüm. Keşke daha fazlası olsaydı keşke keşke keşke diyorum

Hayat birşeyleri ertelemek için çok geç... Sevdiklerinizin yüreklerinden de ellerinden de sımsıkı tutun.

Genişletmek için tıkla...

Pinhan .!.:

Sabırlar dilerim.
Yaşanabilecek en büyük acılardan birini yaşamak ne zordur.
Allah kalbinize ferahlık versin.
Bir gün kavuşacak olma ümidinizi yitirmeyin, inancınızı diriltin derim. Başka hayatta kavuşacaksınız inşallah.
İyilik ve güzellik dolu bir hayatınız olsun umarım, yeğenlerinizin de bahtı açık olsun.

Genişletmek için tıkla...

Dilhun1 .!.:

Çok teşekkür ederim. Rüyalarla avunuyorum. Hemen hemen her gün görüyorum. İlginçtir rüyada bile öldüğünü biliyorum. Diyorum ki rüyamda "hani doktorlar yaşamaz dediydi, yaşıyor ya diyorum." Bazen de "Aaa ölmemiş" diye tepki gösteriyorum.

Genişletmek için tıkla...