merhaba arkadaşlar ben yeni üyeyim.
1 yıllık evliyim ve biz istanbul'da eşimin anne babası ankaranın küçük bir ilçesinde yaşıyor. 1 yıldır ilk kez evimize geldiler, kendilerini çok fazla tanımıyorum zaten. toplasan 10 kez görmüşümdür. ama hep haklarında iyi şeyler düşünüyordum, bazı şeyler duysamda, bana alelen söylenen birşey olmadıgından hiç saygıda kusur etmedim. her 10-15 günde bir mutlaka arayıp hal hatır sormaya calıştım.
eşim evlenmeden önce de senede 1-2 kez yanlarına gider en fazla 5 gün kalır geri gelirdi. her konuşmamızda, her söyleminde yine de ağzındaydı ''ailem benim için çok çok önemlidir, özellikle annem'' diye. ben de bunu normal karşılamıştım nihayetinde benim de ailem, özellikle annem benim nazarımda çok önemlidir.
annesiyle pek bir paylaşımımız yok, çok fazla herşeye karışan ve soğuk bir yapısı var, ama ben hep mesafeli durdugum için bir sorunum olmamıştı. fakat babası her zaman tatlı dilli, devamlı benim arkamda oldugunu söyleyen, eşimin bir hatası olursa önce onunla paylaşmamı isteyen biriydi. ilk başta o samimiyetine inansam da altı fos çıktı tabii, onların evinde bir tartışmamız olmustu eşimle, eşimin çok sinirli bir yapısı var ve ailesi bunu bilir, korkarlar oğullarından. bayram günüydü, annesi de babası da bana birşey demedi ama suçum olmamasına rağmen babası izledi, annesiyse ''o erkek alttan alıcaksın mecbur'' vs gibi şeyler söyledi. ilk sinyallerimi buradan almıştım. her zaman yanındayım diyen babası ortada dahi yoktu. annesiyse oğlum ne yaparsa haklıdır, aman oğlum üzülmesin modunda gezen biriydi. ilerideki günlerimde bu aileden adalet beklememem gerekiyordu.
lafı cok uzattım, ama direk sorunu anlatsam olmayacaktı. geçmişi özetledim.
herneyse ailesi bize geldi, hizmetlerinde kusur etmedim, saygımda kusur etmedim. ama gördüm ki karşımda devamlı kusur aramak için ugraşan birileri var. babası devamlı beni kenara çekip bir sorununuz var mı diyip duruyor, annesi devamlı başımda ''aman benim oğlum çok yıprandı yıllardır, işi çok sıkıntılı, sen onu alttan al, sen onu yağa yatır bala batır'' diyip duruyor. eşimle aramızda 8 yaş var yani biraz büyük benden, buna istinaden annesi bana resmen, sanma ki biz kimseyi bulamadığımız için seni aldık, bize dünür olabilmek için insanlar kızlarını kendi elleriyle bize getiriyorlardı, oğlum hiçbirini beğenmedi seni aldı bombasını patlattı ilk günlerinden. başladı anlatmaya ''şu meslekte de biri vardı, aman şöyle güzeldi böyle güzeldi, ama napalım kısmet seni aldı'' diye. memlekette herkes soruyormuş, neden istanbullu gelin aldınız diye. biz de isterdik polatlıdan gelin almayı ama ne yapalım kısmet diye diye sinir etti beni. ben de dedim ''anne bundan sonra soran olursa oğlum çok sevdi, bizde ondan güzelini bulamadık onu aldık'' der kapatırsın konuyu diyerek kahkaha attım umursamıyormuş gibi.. bu arada babası hiç karışmıyor dinliyor. annesi biraz patavatsız, bari sen kapat ağzını di mi, yok sadece dinledi.
hiçbirini eşime anlatmadım. sinirim bozuldu ama bişey demedim. bu arada annesi benimle konusuyor ama ben güleryüz gösterdikçe, bakıyorum ki karşımda hep somurtan bi surat. e buna karşılık bende deli gibi kendi kendime gülecek değilim. eşimin arkadaşları geldi, onun eşiyle gayet güle oynaya kahkahalarla konustu, ama bana karşı hep somurtan bir yüz.
sonra eşime gidip beni şikayet etmiş, hep suratı asık, başkasına gülüyor ama bana suratı asık diye bi köşede pısır pısır konusurlarken yakaladım ''oğlum ben senin mutlulugunu istiyorum niye öyle diyosun'' diyodu.
babası bi yandan, eşim sabah işe giderken hakkımda atmış tutmuş ''koca nasıl işe gönderilir ben ona gösteririm'' diye. bana da geldi, sen kocanı ne biçim işe gönderiyosun, böyle mi yollanır, şöyle hatalısın, böyle htalısın, bize surat asıyosun bilmemne diye. ben de tuttum bu zamana kadar ben eşimle şu şu sorunları yaşadım, tokadını bile yedim ama size yansıtmadım üzülmeyin diye dedim. annesi de haketmişsindir dedi. ben kendimi savunmaya calıstıkça, babası tuttu sen nasıl konusuyosun benim karşımda diye küslük çıkardı.
yani herşeyimize karıştılar, ses yükseltmememe rağmen, saygısızlık etmememe rağmen yine ben suclu oldum. eşimle aramız açıldı. bu sefer tutttu babası eşimin yanında bana, sen bizi hiç aramıyosun, sormuyosun, bizi küçük mü görüyosun dedi. annesi de eşime de dönüp ''bu zamana kadr çok çektin bize anlatmadın, biz de üzülme diye sana bişey demedik, bundan sonra böyle olmicak'' dedi. eşim aldı onları dısarıya cıkardı konusmak için.
benim annem ve babam ayrı, annesi de bana yine bir konuşma arasında ''senin ailen düzensiz, sana hiç özenmediler, bizim oralarda kız ailesi de 4-5 bilezik takar'' deyip durdu. allaha şükürler olsun, ailem tarafından 5 bilezik olmasa da takım da takıldı, tüm çeyizim fazlasıyla da alındı hiç eksiksiz. ben buna karşılık bile sesimi çıkarmadım.
bu tartısmadan da ertesi günü gittiler, ama o aksam eve geldiklerinde ben yine de özür diledim, bi hatam olduysa kusurabakmayın dedim. bi sorun yokmuş gibi gittiler, yine ''sen bizim gelinimz değil kızımızsın biz seni çok seviyoruz tamam unutalım'' diye diye ama ondan sonra evde kıyamet koptu.
yani arkadaslar çok bunaldım. eşimle günlerdir kavga ediyoruz, eşim bana ailem ayda yılda bir evimize gelmiş, ne hale düşürdün onları diye yükleniyor. bir yandan da ''o benim annem, böyle oldugunu biliyorum ama ne yapayım atayım mı'' diyor.
ben de artık ailesinin samimiyetine asla inanmıyorum. dha esaslı sorunlarımızı da babasına anlattıgım halde, babası asla oğluna tek kelime etmedi, yine ben suclu oldum. çok sogudum herşeyden, annesinin söyledikleri kulaklarımda cınlıyor, onların karsısında eşim tepkisiz kaldı ama eşime bunu söylediğimde onları dısarı cıkardıgımda seni korudum diyor, suclu olmadıgım halde özür diledim. ben yine de benim yanımda da beni savunmasını beklerdim. ne yapıcam bilmiyorum. eşim onlar gittikten sonra hiç aramadı onları, gittiniz mi falan diye. o ne düşünüyor bilmiyorum ama bana cok yükleniyor, boşanalım bile dedi. kafayı yemek üzereyim.
1 yıllık evliyim ve biz istanbul'da eşimin anne babası ankaranın küçük bir ilçesinde yaşıyor. 1 yıldır ilk kez evimize geldiler, kendilerini çok fazla tanımıyorum zaten. toplasan 10 kez görmüşümdür. ama hep haklarında iyi şeyler düşünüyordum, bazı şeyler duysamda, bana alelen söylenen birşey olmadıgından hiç saygıda kusur etmedim. her 10-15 günde bir mutlaka arayıp hal hatır sormaya calıştım.
eşim evlenmeden önce de senede 1-2 kez yanlarına gider en fazla 5 gün kalır geri gelirdi. her konuşmamızda, her söyleminde yine de ağzındaydı ''ailem benim için çok çok önemlidir, özellikle annem'' diye. ben de bunu normal karşılamıştım nihayetinde benim de ailem, özellikle annem benim nazarımda çok önemlidir.
annesiyle pek bir paylaşımımız yok, çok fazla herşeye karışan ve soğuk bir yapısı var, ama ben hep mesafeli durdugum için bir sorunum olmamıştı. fakat babası her zaman tatlı dilli, devamlı benim arkamda oldugunu söyleyen, eşimin bir hatası olursa önce onunla paylaşmamı isteyen biriydi. ilk başta o samimiyetine inansam da altı fos çıktı tabii, onların evinde bir tartışmamız olmustu eşimle, eşimin çok sinirli bir yapısı var ve ailesi bunu bilir, korkarlar oğullarından. bayram günüydü, annesi de babası da bana birşey demedi ama suçum olmamasına rağmen babası izledi, annesiyse ''o erkek alttan alıcaksın mecbur'' vs gibi şeyler söyledi. ilk sinyallerimi buradan almıştım. her zaman yanındayım diyen babası ortada dahi yoktu. annesiyse oğlum ne yaparsa haklıdır, aman oğlum üzülmesin modunda gezen biriydi. ilerideki günlerimde bu aileden adalet beklememem gerekiyordu.
lafı cok uzattım, ama direk sorunu anlatsam olmayacaktı. geçmişi özetledim.
herneyse ailesi bize geldi, hizmetlerinde kusur etmedim, saygımda kusur etmedim. ama gördüm ki karşımda devamlı kusur aramak için ugraşan birileri var. babası devamlı beni kenara çekip bir sorununuz var mı diyip duruyor, annesi devamlı başımda ''aman benim oğlum çok yıprandı yıllardır, işi çok sıkıntılı, sen onu alttan al, sen onu yağa yatır bala batır'' diyip duruyor. eşimle aramızda 8 yaş var yani biraz büyük benden, buna istinaden annesi bana resmen, sanma ki biz kimseyi bulamadığımız için seni aldık, bize dünür olabilmek için insanlar kızlarını kendi elleriyle bize getiriyorlardı, oğlum hiçbirini beğenmedi seni aldı bombasını patlattı ilk günlerinden. başladı anlatmaya ''şu meslekte de biri vardı, aman şöyle güzeldi böyle güzeldi, ama napalım kısmet seni aldı'' diye. memlekette herkes soruyormuş, neden istanbullu gelin aldınız diye. biz de isterdik polatlıdan gelin almayı ama ne yapalım kısmet diye diye sinir etti beni. ben de dedim ''anne bundan sonra soran olursa oğlum çok sevdi, bizde ondan güzelini bulamadık onu aldık'' der kapatırsın konuyu diyerek kahkaha attım umursamıyormuş gibi.. bu arada babası hiç karışmıyor dinliyor. annesi biraz patavatsız, bari sen kapat ağzını di mi, yok sadece dinledi.
hiçbirini eşime anlatmadım. sinirim bozuldu ama bişey demedim. bu arada annesi benimle konusuyor ama ben güleryüz gösterdikçe, bakıyorum ki karşımda hep somurtan bi surat. e buna karşılık bende deli gibi kendi kendime gülecek değilim. eşimin arkadaşları geldi, onun eşiyle gayet güle oynaya kahkahalarla konustu, ama bana karşı hep somurtan bir yüz.
sonra eşime gidip beni şikayet etmiş, hep suratı asık, başkasına gülüyor ama bana suratı asık diye bi köşede pısır pısır konusurlarken yakaladım ''oğlum ben senin mutlulugunu istiyorum niye öyle diyosun'' diyodu.
babası bi yandan, eşim sabah işe giderken hakkımda atmış tutmuş ''koca nasıl işe gönderilir ben ona gösteririm'' diye. bana da geldi, sen kocanı ne biçim işe gönderiyosun, böyle mi yollanır, şöyle hatalısın, böyle htalısın, bize surat asıyosun bilmemne diye. ben de tuttum bu zamana kadar ben eşimle şu şu sorunları yaşadım, tokadını bile yedim ama size yansıtmadım üzülmeyin diye dedim. annesi de haketmişsindir dedi. ben kendimi savunmaya calıstıkça, babası tuttu sen nasıl konusuyosun benim karşımda diye küslük çıkardı.
yani herşeyimize karıştılar, ses yükseltmememe rağmen, saygısızlık etmememe rağmen yine ben suclu oldum. eşimle aramız açıldı. bu sefer tutttu babası eşimin yanında bana, sen bizi hiç aramıyosun, sormuyosun, bizi küçük mü görüyosun dedi. annesi de eşime de dönüp ''bu zamana kadr çok çektin bize anlatmadın, biz de üzülme diye sana bişey demedik, bundan sonra böyle olmicak'' dedi. eşim aldı onları dısarıya cıkardı konusmak için.
benim annem ve babam ayrı, annesi de bana yine bir konuşma arasında ''senin ailen düzensiz, sana hiç özenmediler, bizim oralarda kız ailesi de 4-5 bilezik takar'' deyip durdu. allaha şükürler olsun, ailem tarafından 5 bilezik olmasa da takım da takıldı, tüm çeyizim fazlasıyla da alındı hiç eksiksiz. ben buna karşılık bile sesimi çıkarmadım.
bu tartısmadan da ertesi günü gittiler, ama o aksam eve geldiklerinde ben yine de özür diledim, bi hatam olduysa kusurabakmayın dedim. bi sorun yokmuş gibi gittiler, yine ''sen bizim gelinimz değil kızımızsın biz seni çok seviyoruz tamam unutalım'' diye diye ama ondan sonra evde kıyamet koptu.
yani arkadaslar çok bunaldım. eşimle günlerdir kavga ediyoruz, eşim bana ailem ayda yılda bir evimize gelmiş, ne hale düşürdün onları diye yükleniyor. bir yandan da ''o benim annem, böyle oldugunu biliyorum ama ne yapayım atayım mı'' diyor.
ben de artık ailesinin samimiyetine asla inanmıyorum. dha esaslı sorunlarımızı da babasına anlattıgım halde, babası asla oğluna tek kelime etmedi, yine ben suclu oldum. çok sogudum herşeyden, annesinin söyledikleri kulaklarımda cınlıyor, onların karsısında eşim tepkisiz kaldı ama eşime bunu söylediğimde onları dısarı cıkardıgımda seni korudum diyor, suclu olmadıgım halde özür diledim. ben yine de benim yanımda da beni savunmasını beklerdim. ne yapıcam bilmiyorum. eşim onlar gittikten sonra hiç aramadı onları, gittiniz mi falan diye. o ne düşünüyor bilmiyorum ama bana cok yükleniyor, boşanalım bile dedi. kafayı yemek üzereyim.
Son düzenleyen: Moderatör:
