Merhabalar, daha önce de buraya yazdım. O yüzden uzunca anlatmayacağım ama işe başladığımda geçtiğini şansının anksiyetem huzurluk halinde peşimi bırakmıyor. İçimde tuhaf bir sıkıntı hiçbir şey yapmak istemiyorum. Hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Hep kendimi zorluyorum. Sürekli telkin vererek hayatımı devam ettiriyorum. Hastalık hastalığı zaten artık benimle. Saçım dökülmeye başladı ya da önceden de vardı ben yeni fark ediyorum bilmiyorum. Hastalığım mı var diye düşünüyorum, doktora gitmek istemiyorum artık. Bunu geçiriyorum bir süre. Sonra hop bir huzursuzluk hissi. Hiçbir anımı olması gerektiği gibi yaşayamıyorum sanki. Hep yatasım var. Herkesten uzaklaşmak istiyorum ama uzaklaşıp yatınca da daha kötü oluyorum. Çocuk yapmayı düşünürsek ilaçları bırakamam diye korkup ilaç da kullanmıyorum. Bu konuda lütfen bu kafayla çocuk yapma demeyin ben farkındayım ondan bekliyorum zaten ama demeyin yine de daha çok üzülüyorum. Çevremde beni anlayan tek bir insan yok. Herkes hayatına bakıyor e olması gereken de bu evet. Ama bilmiyorum işte buraya neden yazdığımı da bilmiyorum 
her şey çok yolundaymış gibi görünüyor peki sen niye mutsuzsun diye kendimi yemekten yorgunum. Böyle böyle kendimi gerçekten hasta etmekten korkuyorum. Mesela eşim bana sarılıp öpse hemen ben hasta olsam ölsem ne yapacak diye düşünüyorum. Allahım ne kadar değişik sağlıksız düşünceler 
çok yorgunum çok
her şey çok yolundaymış gibi görünüyor peki sen niye mutsuzsun diye kendimi yemekten yorgunum. Böyle böyle kendimi gerçekten hasta etmekten korkuyorum. Mesela eşim bana sarılıp öpse hemen ben hasta olsam ölsem ne yapacak diye düşünüyorum. Allahım ne kadar değişik sağlıksız düşünceler çok yorgunum çok
