Herşeyin sebebi sensin anne

Cekirgee .!.:

Bi konuda paylaşmıştım, buldum.
Bize her gün bayram : )

Genişletmek için tıkla...

Mavimavisular .!.:

Çok tatlısınız ya tiplere bak Allah bayramınızı daim etsin:)

Genişletmek için tıkla...

Cekirgee .!.:

Amin sizin de inşallah, hepimizin...

Genişletmek için tıkla...

Mavimavisular .!.:

Evet anne herşeyin sebebi sensin.

Benim bu saatte, derin bir uykuda olmam gereken bu saatte kafamın derinliklerinde zonklayan seslerin, kurtulamadığım yaşanmışlıkların, ezikliğimin, iyi bir anne olamamamın sebebi hep sensin.

Hatta etrafıma baktığımda göremediğim insanlığın, merhametin yokluğuyla sığındığım şu siteye ne zaman iç döksem peşime takılan hastalıklı düşüncelerin, sürekli takip ediliyor sanıp kafayı yeme noktasına gelmemin, bu yüzden birçok hesabı iptal ettirip yönetimden her seferinde özür dileyip yeni hesap açmamın da sebebi sensin. Yüzbinlerce insanın olduğu bir mecrada bile kendimi "işte o işte o" diye parmakla gösterilen, bütün gözlerin üzerinde olduğunu zannetmeme sebep olacak kadar paranoyak, tedirgin olmamın da sebebi sensin.

Aslında sana hiç kondurmuyordum. Hala konduramıyorum. Hep suçu kendi pasifliğimde, kendi ezilmişliğimde buluyordum. Ama öyle değil anne.

Ben daha küçücük bir çocukken bir yere giderken bile beni bırakıp kardeşimi aldığını biliyorum anne. Senin için hep kardeşlere bakmakla yükümlü evin işlerini görmekten sorumlu bir paçavra olduğumu da biliyorum. Yaşayamadığım çocukluğum, oynayamadığım oyunlar, edinemediğim arkadaşlar hep sırtımda yük şimdi. Suçum neydi diye sormayı akıl bile edemedim. Ben bu olmak için dünyaya gönderilmiş gibiydim. Başka birşey görmedim ki çocukluk bu, ben olmak bu sandım hep. Bir kere bile kızım demeyişine öyle alışıktım ki. Hiçbir şey yapmasam bile, birkaç saniye tvye dalmam bile beddua yemem için yeterli sebep oldu hep. Sen beni hiç sevmedin anne.

Biraz büyüyüp arkadaş edinmeye başladığımda arkadaşlarımı azarlamaktan beni utandırmaktan da geri durmadın. Gururum, onurum senin için hiç önemli olmadı. Bir arkadaş edinmemi bile bana fazla gördün. Zaten okumak benim neyime? Okul birincisi olmak benim neyime? Okuyup başına avukat mı olacaktım? En iyisi münasip bir kısmetle baş göz etmek. Eşimi tanımak benim için büyük şans olsa da senin için sırtındaki kamburdan kurtulmaktı. Ödün patladı vazgeçicem de başına kalıcam diye.

Kalmadım, evlendim. Bir de hamile kaldım. Sen milletin gelini, kızı doğuma kadar iş yaptı diye diye beni işe zorladın. Güzelce söylesen ben yine yapardım işlerini ama sen yine azarlamayı, aşağılamayı seçtin. Ona da razı oldum. Sezaryenden sonra başımda bir gece bile, sadece bir gece bile kalma zahmetinde bulunmadın. Bir kap yemek bile yapmadın bana. yemeğime, bulaşığıma,hatta hasta bezime bile kocam koştu. Çok utandım anne. Beni hiç bilmediğim bir işle, annelikle yalnız bırakıp gittin. Ben görmediğim anneliği çocuğuma göstermeye çalışınca tam bir dram çıktı ortaya. Ota .oka bağıran, asık suratlı, annelikten gram anlamayan, saçma sapan bir insan oldum.

Kendi kendimi büyütüp yaralarımı biraz da olsa sarana kadar, kendime azıcık gelene kadar berbat bir anne oldum senin bana bıraktıklarınla. Şimdi ne kadar toparlamaya çalışsam, ne kadar normal olmaya uğraşsam sol yanımı sık sık yoklayan sancılardan kurtulamıyorum. Gülüşüm hep yarım anne, hayatı öylesine yaşıyorum. Dünya benim olsa birkaç saniyeden fazla mutlu olamıyorum. Sol yanımı çok acıttın anne. Alacağın olsun.

Buraya böyle yazdığıma bakma birazdan deli gibi pişman olup hatayı kendimde aramaya başlarım. Herşeyin suçlusu olduğum gibi ana kıymeti bilmeyen, beceriksizliğini, hatalarını annesine atan zavallı ve bencil kızın olurum. Senin bana öğrettiğin ben olurum.

Herşeye rağmen seni çok seviyorum anne..

Genişletmek için tıkla...

Mavimavisular .!.:

Off neler yaşamışsın böyle. Seninkiler kıyaslanacak gibi değiller. Sevgi göstermemek bile bir yerde anlaşılır ama bu sömürme, kötü niyetlilik bambaşka. Neysrki eşinden yana yüzün gülmüş. Kurban olduğum allah böyle de dengeliyor kaderi..

Genişletmek için tıkla...

madame36 .!.:

Konu kapanmış sanırım ama başlığı görünce uzun uzun yazmak,içimi dökmek istedim,zaten ne zamandır psikoloğa gitmeyi düşünüyordum,bir nevi derin sulara giriş faslı olsun; kendime eziyet etmekten yoruldum..öncelikle annemin beni sevdiğine eminim,hastalığımda doğumumda yanımda kalıp annelik yaptı,evlenirken çeyizimi yaptı,eşime ve ailesine çok iyi davrandı v.s. dışardan bakılınca nerdeyse mükemmel,burda anlatılan anne modellerinden farklı..

Benim sorunum geçmişin hesabını kapatamamam ve ona karşı olması gereken sevgiyi hissedemem..Çocukken sürekli duyduğum şey " oğlan 2 yaşındaydı ,buna hamile kaldım doktora aldırmaya gittik,bi daha çocuğun olmayabilir dedi mecbur kaldık" idi..Sonra 5-6 yaşlarında hatırladığım, anneme sen abimi daha mı çok seviyosun diye sormam ve hiç olur mu öyle şey şeklinde samimiyetsiz cevabı..7-8 yaş civarındaydım annemin abime zaafı o kadar barizdi ki artık akrabalar benim yanımda bile kızın kıskanmıyor mu diye sormaya başlamışlardı..İlkokulda sürekli benim defterlerimi abiminkiyle kıyaslar onun daha akıllı ve düzenli olduğunu ima ederdi,üstelik bunu öğretmenime açıkça söylerdi..Kafamın çalışmadığını,liseyi bitirince evlendireceğini söylemeye başladı,hatta Anadolu lisesi sınavına girmeyecek miyim diye sorduğumda yüzüme bakıp güldü sonra babama anlattı, tekrar güldü..Sürekli ev işleri ile ilgili azarlardı,oğlu yakışıklı ve akıllı ,başkalarının kızları güzel ve becerikli ben soğuk,çirkin ve tembeldim... Özgüvenimi o kadar bitirdi ki dolmuşta para vermeye utanırdım,sınıfın en silik tipiydim.İlk kez adet olduğumda anneme söyledim hiçbir şey anlatmadan bir parça pamuk verip okula gönderdi beni,kan önlüğüme,sıraya bulaştı ,yerin dibine girdim..o gün arkadaşlarım yardımcı oldu..Beni çok hevesli olmadığım halde yazın sürekli halamların yazlığına,şuraya buraya gönderirdi sanki beni evde istemiyordu..Çocukluğuma dair annemin kucağına alıp sevmesi öpmesi gibi anım hiç yok..Babamın sevgisinden hep emin oldum ama o da mesafeli severdi..

Eveet bu tembel ve çirkin ördek yavrusu evden okula,okuldan eve, gezme tozma ,sevgili bilmeden liseyi bitirdi,beklenenden fazla başarı kazandı ,başka bir şehirde mühendislik fakültesini kazandı,yurda bırakmak için o şehre anneyle gidildi,ayrılacağımız gün üzgün değildim ,o üzgündü ve benim de üzülmemi istedi,ben yeni tanıştığım iki kızla samimi olmuş gülerek sohbet ediyordum..Ayrılırken üzgün olmadığım için beni suçladı,ben bişeyler geveledim, "boşversene kızım ben senin ne mal olduğunu biliyorum " dedi ve gitti..saatlerce ağladım bu lafı hak edecek ne yaptım diye..okulda 2.sene bir erkek arkadaşım oldu,2 ay sürdü,sadece elele tutuşduk o lafı hakedebilecek..ama bizimki öğrendi ve 1 hafta konuşmadı benle ..tatile eve gelmiştim ,hastalandım ateşler içinde yatıyordum,odama girmedi bile,çorbamı babamla gönderdi..o derece kötü bişey yapmıştım..Bu arada aynı esnada başka bir şehirde üniversite okuyan ve benim gibi yurtta kalan abime her hafta yiyecek kolisi gönderdiğini çok sonra öğrendim ,bana senede 2 koli gelirdi..Eve çıkmak istedim,zar zor izin verdiler, evi tuttuk ,tabak çanak getirdi,kutuları eve bırakıp yerleştirmeden gezmeye gitti..Ev arkadaşım bile ne değişik bir anne dedi..

Yıllar böyle geçti,hiç anneciğim demedim ,hiç durup dururken sarılmadım içimden gelmedi,böyle bir zeminde gelişen anne kız ilişkisinde problemin benim tuhaflığım,soğukluğum olduğunu ima etti..Evlendikten sonra beni sevmeye başladı,ya da sevdiğini belli etmeye çünkü onayladığı,ona saygıda asla kusur etmeyen biriyle evlendim.O kadar ihtiyacım varmış ki onaylanmaya,takdirini kazanmaya ona hediyeler alıyordum,sürekli arıyordum .aradan 3 yıl geçti abim evleneceği zaman uyandım,bana yapılanla abime yapılan maddi destek arasında uçurumlar vardı,yetmedi araba alırken bi daha,eşyanın en iyisi v.s çocukken sevgisini kıskandığım anneme duygularım yapılan maddi manevi haksızlığa karşı öfkeye dönüştü..(içimi en çok acıtan şey ev,araba değil..o yiyecek kolileridir).Abimin çocukları oldu ,onları benimkinden daha çok sevdi,daha çok harçlık, hediye..sıkıştığında oğluna maddi desteğe de devam..Bu arada abimden de beklediği sevgiyi,ilgiyi göremedi ,herşeyi altın tepsiyle sunduğu için büyüyemeyen,sorumluluktan kaçan bir adam oldu.Ki abimi ,eşini ve yeğenlerimi severim onlarla sorunum yok..17 yaşlarındaydım arkadaşı bizdeydi nasıl olduysa torun konusu açıldı,oğlumun çocuğu gerçek torunum sayılır dedi..O an tepki verdim,güldü.Bunlar silindi, unutuldu sanıyor ama dövme oldu bana..

Anne oldum,çocukken anne olunca ben asla böyle davranmıcam diye kafama kazıdığım şeyleri çocuğuma yapmıyorum,sık sık onu sevdiğimi söyleyip bolca öpüyorum..Çocuğum olduğundan beri gelip bizde 20 gün kalıyor,3 gün sonra gün saymaya başlıyorum gitsin diye,istiyor ki ben çok özledim gel diyeyim,onu bile diyemiyorum.. memlekete daha çok babamı özlediğim için gidiyorum,mıçmıç anne kız ilişkilerine özeniyorum, cahil köylü ama şefkatli bir annem olsaydı keşke diyorum bazen.Böyle hissettiğim için de üzülüyorum..yüzleş,affet ,sen iyi evlat ol..desem de olmuyor,zaten bunları okusa üzüntüden hasta olur ,çok iyi biliyor ayrım yaptığını ,itiraf etti zaten başkalarına.yüzleşsem nolucak ,bu saatten sonra üzüldüğüyle kalıcak ,anne değil akraba gibi görüyorum ,40 yaşından sonra bebeklikten gelen karşılıksız,masum sevgi kurulamaz.Sevgisine ihtiyacım olduğunda yoktu (onun ihtiyacı olduğunda da annesi yokmuş,küçükken ölmüş böylece psikolojisi bozuk anne arıza çocuklar yetiştirdi) şimdi de benim ihtiyacım yok.Yaşlanınca yalnız kalmaktan çok korkuyor,bi keresinde küçük bi borç almıştık geri ödettirmedi,teşekkür edince ben ileriye yatırım yapıyorum dedi.Ömrüm olursa sadece vicdanımı rahatlatmak için ilgilenicem onunla,o bana fiziksel olarak nasıl baktıysa ben de bakarım..O kadar..

Sayesinde iniş çıkışlı ruh halleri olan,duygularını yeterince ifade edemeyen ,kendisini değersiz hisseden bir yetişkine dönüştüm.Eşim ve çocuğumla mutluyum ancak bazen ortaya çıkan depresif hallerim ve eksiklik duygusu,onu yeterince sevmediğim için suçluluk duygusu beynimi kemiriyor..

Genişletmek için tıkla...