Yıl 2005... Ayaklarımı yerden kesen bir aşkın kırıkları üzerinde yürümeye devam ettiğim günler. Ne yemek, ne giyinmek dünya umrumda değil. Kara koyu bir yasın kolarına bırakmışım kendimi. Bir sabah servisten iniyorum yine her sabah ki gibi kızlarla buluşup yandaki restorana gidiyoruz. Güzel bir kahvaltı üzerine kahve keyfi. Bakıyoruz saat neredeyse 09:00 a gelmiş. Apar topar çıkıyoruz. Şirketin girişinde kartlarımızı basarken önümüzden full artist bir araba giriyor bahçeye. HK plakalı. İçinden uzun boylu, kumral biri iniyor. Bir yürüyüşü var uzaktan gören minik dağların varoluşunda katkısı var sanır. Yanımızdan geçiyor kasıla kasıla. Odamıza giriyoruz. Personel Md. karşımda oturuyor.Soruyorum kim bu artist diye. Yeni başladı diyor.Gören genel müdür sanır diyorum. Neyse, gel zaman git zaman sabahları karşılaşıyoruz. Yüzüne bile bakmıyorum. Gıcık şey...Planlamacı olarak çalışıyor. Ödeme günlerimiz var. O gün gelince ben liste gönderiyorum ona. Yanına gelenleri sırayla gönderiyor bana. Bir gün ben aramadan arka arkaya göndermeye başlıyor tahsilatçıları. Arıyorum ağzıma geleni sayıyorum. Burası dingonun ahırımı, siz kendinizi ne sanıyorsunuz diye? Gıcık ya ters ters cevaplar veriyor. Hırsımı alamıyorum mali işler müdürümün yanına gidiyorum. Diyorum kim bu adam, hadi bayanla nasıl konuşalacağını bilmiyor diyelim, hiyerarşiden de mi haberi yok. Bir de onları birbirine sokuyorum. Adamın korkusu yok ki dan dan cevap veriyor.Santraldeki arkadaşımın yanında görüyorum bir-iki. Gidiyorum yanına diyorum bak bu artistle samimi olmaya devam edersen ben gelmem bir daha yanına. Yok kız iyi çocuk diyo. Hadi be diyorum artistin önde gideni. Kanım almadı benim hiççç...KDV dönemi mesai kalıyoruz full departman. Yemek söylüyoruz. Benim ki bambaşka birşey çıkıyor. Arıyorum bu ne diye güvenliği. Karışmıştır diyor planlamadan hakan bey'de mesaide. Heytt diyorum tam da adamı. Neyse siz halledin diyorum. İki dk.sonra telim çalıyor. Kusura bakmayın diyor yanlış yemeği almışım ben. Oradan bir başlıyor yaklaşık yarım saat geyik yapıyoruz telde. İlk tersliyorum biraz bakıyorum sonra sarıyor sohpeti. Kapatıyorum. Karşımda oturan arkadaşım aynı zamanda can arkadaşım hayırdır diyo? Ya diyorum ben yanılmışım herhalde. İyi birine benziyor. Zaten hemşeriymişiz. Gel zaman git zaman mesailerde yemeğini bizimle yemeğe başlıyor. Abi diyorum ben. Deme diyor yaşlı hissediyorum kendimi altı-üstü 5 yaş var aramızda.Sonra aklıma süper bir fikir geliyor benim. Arkadaşımla aralarını yapmak. Yolu çok ters olmasına rağmen benim oturduğum muhite gideceğini, bir arkadaşını ziyaret edeceğini söylüyor haftada bir iki akşam. Gel seni de bırakayım yolda laflarız diyor. Ben çaktırmadan arkadaşımı da alıyorum yanıma. Organizasyonlar yapıyorum. Buluşalım hep beraber diye. Onlar ikisi buluşuyor ben sonrasında tel. açıp bahaneler uyduruyorum şundan bundan gelemedim diye. Sonralarında onlarında takılmayıp evlere dağıldığını öğreniyorum her seferinde. Tühh diyorum niye olmuyor bir türlü. Saçma saçma kıskanmaya başlıyor beni. Telle konuşuyorum o kim, bu kim diye sorular soruyor. Sanane diyorum yaa abi dedikte o kadar da değil.Radyoda şu kanalı açsana diyor tel açıp. Açıyorum güzeller içinden bir seni seçtim gibi şarkılar. Bir akşam mesai çıkışı okuldan arkadaşlarım(hatta neredeyse artık kardeşlerim) geliyor beni almaya.Bir msj. Kim onlar diye? Sen nereden biliyorsun diyorum. Aynı odada çalıştığı arkadaşından haber aldığını söylüyor. Deli gibi sinirleniyorum.Sen kimsin be anam mısın? Babam mısın? Ben sana neyin hesabını vereceğim? Sen kim oluyorsun da beni takip ettiriyorsun diye. Sonra özür mesajları kusura bakma sen yanlış anladın. Tel.de konuşuyorduk sana birşey soracaktım çıktığını söyledi oradan haberim var. Merak ettim sadece. Sana ne kadar değer verdiğimi bilirsin diye. Üzerinden bir iki hafta geçiyor yine. Hadi bırakayım seni diyor o tarafa gidiyorum. Kapının önüne gelince arkadaşımla ikisini arabada bırakıp hadi iyi akşamlar diyorum size iyi eğlenceler. 10-15 dk sonra ev teli çalmaya başlıyor. Açıyorum o. Telin arabamda kalmış diyor. Bırakamaz mısın diyorum. Zor diyor. Arkadaşlara söz verdim. Yoldayım çok geç dönerim. Olsun diyorum. Yarın toplantım var kesinlikle ihtiyacım var tele.Sen kaçta olursa olsun gel.Gelince yine bu nodan ararsın. Tamam diyor. Saat 02:00 suları çalıyor telefon. Köşedeyim ben diyor. Babama diyorum arkadaşımın arabasında telim kalmış baba gelsene alıp gelelim. Gece gece üstüme laf gelmesin. Ben önde babam arkada gidiyoruz. Köşeyi bir dönüyorum. Elinde kocaman kocaman güller. Veriyor bana. Babam diyorum geliyor. Arabaya bindiği gibi kaçıyor. Odama kapatıyorum kendimi. Verseler bir kaşık suda boğacağım.Babam söylenip duruyor anneme. Çıkıp bir posta da onunla kavga ediyorum. Ya ne biliyim ben elalemin manyağını. Böyle olacağını bilsem hiç çıkar mıyım diye. Bir msj geliyor; ''Bundan sonra herşeyim senin için; Herşeyim olur musun?'' diye. İçimden ne geçerse döşüyorum mesaja. Ertesi sabah yüzüne bile bakmıyorum. İç hatlarımı arkadaşıma çektiriyorum. Böyle 3-4 gün geçiyor. Hayatımda ne kadar büyük bir boşluk oluştuğunu görüyorum.Ne kadar da alışmışım ben ona.Bitmek bilmeyen msjlarının birine tamam diye cevap veriyorum. Hemen o akşam buluşuyoruz yine. Aradan bir hafta geçiyor. Doğum günüm... Evden alıyor beni. Muhteşem bir organizasyonla karşılaşıyorum. Önce sevdiğimiz arkadaşlarımızla güzel bir yemek. Ardından dağıtmak için güzel bir mekan. Sonrasında elinde yüzüğüyle kulağıma fısıldadığı ''Benimle evlenir misin?'' Bir ay içerisinde sözlenmiş buluyoruz kendimizi...Bir yıl sözlü, bir yıl nişanlı yaklaşık 4,5 yıldırda evliyiz. 3,5 yaşında bir oğlumuz var ve 4 aylıkta bir yolcumuz. Eşim geceleri bana sarılıp şükürler olsun Allahım dediğinde dünyalar benim olur.Hayatta başıma gelen en güzel şey o. Ruhumun diğer yarısı o. Dün gibi daha... Her akşam gördüğümde ilk günkü heyecanım o. :))