Kadına, çocuğa, yaşlıya, gence farketmez. Önemli olan insana değer vermektir. Bir zaman, hasta ziyaretinden dönerken, okul çıkış saatinde fakülteden, mahalleye gelen otobüse, gün gezmesinden topluca çıkmış bir teyze grubunun, duraklardan birinde bindiklerini görmüştüm. Kendileri oturmuş, yemiş içmiş, eğlenmiş, dinlenmiş. O öğrencilerin halinden anlamayıp, yer vermelerini beklemeleri ve söylenmeleri çok sinirime dokunmuştu.Zaten yorgunluktan ayakta duracak hali kalmamış kişi, sırf genç diye, sana yer vermek zorunda mı? Okul çıkış saatinden yarım saat önce kalk gün oturmasından o zaman.
Anlayış ve nezaket ve hürmet hep bir taraftan beklenmemeli. Yerine göre herkesin birbirine göstermesi gereken şeyler bunlar.