- 20 Ağustos 2014
- 3.278
- 8.911
- 358
- Konu Sahibi Nastasya flipovna
- #1
Ben yeni doğum yapmış bir kadınım.Doğum sırasında hiç beklemediğim tuhaf şeylerle karşılaştım.Belkide ben abartıyorumdur olanları diyerek fikirleriniz almak istiyorum.tek ricam objektif olmanız.
Sancılarım başlamış sezeryana girmeyi beklerken hastanede eşimin annesi geldi, hazır girmişken kordonlarını da bağlat dedi. kibarca yok anne ben düşünmüyorum bu yöntemi dedim. dakikalarca ısrar etti baktı ben hayır diyorum bana gıcık oldu ve bunun acısını hastaneden çıkana kadar yaşattı.ör:doğum yaptığımın sabahı doğum izni almış olan eşime sen işine git ben burdayım deyip baskı yapmaya başladı aralarında tartıştılar ben hiç müdahale etmedim zaten ağrılarım var o arada "sen kime benzedin eskiden böyle değildin, laf dinlemiyorsun artık" deyip bana güzelce lafını soktu ki konuyla alakam bile yok.
sürekli tepemde beklemeler çocuğa sütün yetmiyor demeler, hemşire geldi annenin sütü var rahat bırakın, bebek yeni doğdu oluk oluk akacak değil herhalde dedi nihayet, öksürüğü var çocuğun üstüne üstüne öksürüyor zaten zayıf doğdu çocuk birşey diyemiyorum. odada iki kişiyiz karşıda bir daha doğum yapmış kadın diyor ki " git kola getir içsinde gazı çıksın, ben doktordan gizli içtim rahatladım " diyor kaynana kola iç diye tutturdu, ben içmeyeceğim deyince beni azarladı, zaten ağrılarım var doğum psikolojisini biliyorsunuz gerçekten çok üzüldüm yapılanlara.giymek için getirdiğim geceliği bile giyebilmek için yalvarmak zorunda kaldım, bana dışarıda giydiğim tulumu getirip bunu giy diye ısrar etti.ilk ayağa kalkmaya çalışırken birde böyle gereksiz bir şeyle uğraşmak çok gücüme gitti..neyse bunlar daha hadi tamam deyip yuttuğum şeyler olayın aslı daha evde yaşayacaklarımda yatıyormuş.
Biliyorum çok uzattım konuyu ama gerçekten çok üzgünüm ve anlatacak kimsem yok.neyse beni evime götürmek yerine eşimin ısrarıyla kayınvalidemlere gittik doğumun birgün sonrası.herkeste bir karış surat özellikle eşimde, bana sarılan şefkat gösteren kocam gitmiş yerine beni hiç görmeyen bir adam gelmiş.sitem ettim mutfakta ayak üstü sana ihtiyacım var azıcık ilgilensen dedim umursamadı bile beni. akşam 12 oldu ben ayrı odada bebeğimle dinlenmeye çalışıyorum, bana yorgunmusun ağrın varmı psikolojin nasıl demeden o saatte üç kız bir erkek üni öğrencilerini çağırmışlar eve.onlarda saat kaç demeden çocuk sevmeye gelmişler ki bebek küçük doğdu çok savunmasız ve çok uygunsuz bir saat. sonra geldi bunlar kızlar daldı odaya herbiri çocuk kucaklamak istiyor, çocuk uyuyor diyorum kayınvalidem bişey olmaz deyip duruyor ağrım sancım bir yandan, eşimin umuru değil zaten neyse yan odaya rakı sofrası kurdu bunlar kızların gülüşmeleri kahkahlar eşliğinde içiyorlar. eşim geldi ben içrede rakı içiyorum dedi bende istemiyorum sen yanımda kal dedim ve ondan sonra koptu olay. sen ne lanet kadınsın deyip beni öldürmek isteyn bir öfkeyle çıktı gitti odadan.kayınvalideme şikayet etmiş beni, kadın bir hışımla kapıyı açtı "utan utan senin onlar evladın yaşında" dedi, bahsettiği misafirler 25 ben 30 yaşındayım çok zoruma gitti çünkü ben ona hayatım boyunca tek bir kırıcı cümle kurmadım sesimi yükseltmedim. eşim tüm gece küstü bana. sabah hala küs uyandı bende evime gitmek istiyorum ben deyip çocuğu hazırlamaya başladım o dikişli halimle eşim çocuğu kucağımdan alıp bağırmaya başladı " sen anne olmaya uygun bir kadın değilsin, kendin defol git çocuğu vermiyorum diye, beni itti.çocuğu aldım elinden sen kalabilirsin ben gitmek istiyorum dedim, kayınvalidem hızla odaya geldi çocuğu kucağımdan kapıp, defol defolllll diye bağırmaya başladı, kayınbabam gelip eşimle bana ikinizde defolun gidin evimden dedi. oturdum ağladım, birşey olmamış gibi davranmaya çalıştım ama içimden çıkmıyor yaşadıklarım. eşimse hala yaşananların benim suçum olduğunu, annesi bana bağırmışsa eğer mutlaka benim birşey yapmış olacağımı, hatalı olduğumu söyleyip duruyor.sizce hatalı benmiyim. cidden merak ediyorum ben mi büyütüyorum yaşananları, bunlar herkesin yaşadığı normal şeyler mi?
Sancılarım başlamış sezeryana girmeyi beklerken hastanede eşimin annesi geldi, hazır girmişken kordonlarını da bağlat dedi. kibarca yok anne ben düşünmüyorum bu yöntemi dedim. dakikalarca ısrar etti baktı ben hayır diyorum bana gıcık oldu ve bunun acısını hastaneden çıkana kadar yaşattı.ör:doğum yaptığımın sabahı doğum izni almış olan eşime sen işine git ben burdayım deyip baskı yapmaya başladı aralarında tartıştılar ben hiç müdahale etmedim zaten ağrılarım var o arada "sen kime benzedin eskiden böyle değildin, laf dinlemiyorsun artık" deyip bana güzelce lafını soktu ki konuyla alakam bile yok.
sürekli tepemde beklemeler çocuğa sütün yetmiyor demeler, hemşire geldi annenin sütü var rahat bırakın, bebek yeni doğdu oluk oluk akacak değil herhalde dedi nihayet, öksürüğü var çocuğun üstüne üstüne öksürüyor zaten zayıf doğdu çocuk birşey diyemiyorum. odada iki kişiyiz karşıda bir daha doğum yapmış kadın diyor ki " git kola getir içsinde gazı çıksın, ben doktordan gizli içtim rahatladım " diyor kaynana kola iç diye tutturdu, ben içmeyeceğim deyince beni azarladı, zaten ağrılarım var doğum psikolojisini biliyorsunuz gerçekten çok üzüldüm yapılanlara.giymek için getirdiğim geceliği bile giyebilmek için yalvarmak zorunda kaldım, bana dışarıda giydiğim tulumu getirip bunu giy diye ısrar etti.ilk ayağa kalkmaya çalışırken birde böyle gereksiz bir şeyle uğraşmak çok gücüme gitti..neyse bunlar daha hadi tamam deyip yuttuğum şeyler olayın aslı daha evde yaşayacaklarımda yatıyormuş.
Biliyorum çok uzattım konuyu ama gerçekten çok üzgünüm ve anlatacak kimsem yok.neyse beni evime götürmek yerine eşimin ısrarıyla kayınvalidemlere gittik doğumun birgün sonrası.herkeste bir karış surat özellikle eşimde, bana sarılan şefkat gösteren kocam gitmiş yerine beni hiç görmeyen bir adam gelmiş.sitem ettim mutfakta ayak üstü sana ihtiyacım var azıcık ilgilensen dedim umursamadı bile beni. akşam 12 oldu ben ayrı odada bebeğimle dinlenmeye çalışıyorum, bana yorgunmusun ağrın varmı psikolojin nasıl demeden o saatte üç kız bir erkek üni öğrencilerini çağırmışlar eve.onlarda saat kaç demeden çocuk sevmeye gelmişler ki bebek küçük doğdu çok savunmasız ve çok uygunsuz bir saat. sonra geldi bunlar kızlar daldı odaya herbiri çocuk kucaklamak istiyor, çocuk uyuyor diyorum kayınvalidem bişey olmaz deyip duruyor ağrım sancım bir yandan, eşimin umuru değil zaten neyse yan odaya rakı sofrası kurdu bunlar kızların gülüşmeleri kahkahlar eşliğinde içiyorlar. eşim geldi ben içrede rakı içiyorum dedi bende istemiyorum sen yanımda kal dedim ve ondan sonra koptu olay. sen ne lanet kadınsın deyip beni öldürmek isteyn bir öfkeyle çıktı gitti odadan.kayınvalideme şikayet etmiş beni, kadın bir hışımla kapıyı açtı "utan utan senin onlar evladın yaşında" dedi, bahsettiği misafirler 25 ben 30 yaşındayım çok zoruma gitti çünkü ben ona hayatım boyunca tek bir kırıcı cümle kurmadım sesimi yükseltmedim. eşim tüm gece küstü bana. sabah hala küs uyandı bende evime gitmek istiyorum ben deyip çocuğu hazırlamaya başladım o dikişli halimle eşim çocuğu kucağımdan alıp bağırmaya başladı " sen anne olmaya uygun bir kadın değilsin, kendin defol git çocuğu vermiyorum diye, beni itti.çocuğu aldım elinden sen kalabilirsin ben gitmek istiyorum dedim, kayınvalidem hızla odaya geldi çocuğu kucağımdan kapıp, defol defolllll diye bağırmaya başladı, kayınbabam gelip eşimle bana ikinizde defolun gidin evimden dedi. oturdum ağladım, birşey olmamış gibi davranmaya çalıştım ama içimden çıkmıyor yaşadıklarım. eşimse hala yaşananların benim suçum olduğunu, annesi bana bağırmışsa eğer mutlaka benim birşey yapmış olacağımı, hatalı olduğumu söyleyip duruyor.sizce hatalı benmiyim. cidden merak ediyorum ben mi büyütüyorum yaşananları, bunlar herkesin yaşadığı normal şeyler mi?
