Ben kızımı 4 ay önce aldım kucağıma..Bende evliliğimin ilk günlerinde hamile kaldım..24 yaşındayım.korunmama rağmen hamile kaldım..Ama bundan hiç pişmanlık duymadım.Evet bende çok zor zamanlar geçirdim..Bende ilk başlarda kimseye söyleyemedim utandım.Evlendi hemen hamile kaldı ne cahil demelerinden utandım ama..Asla bebeğimden değil..Şimdi mışıl mışıl uyuyor içerde..Bense televizyon izlemeyi bile bırakıp onu izler oldum.
Annelik bu..Bir can taşıdım canımda ben..Nasıl bağırırım el kadar bebeğime,ben kızımla yolda bile ona bakıp sevdiklerinde,nazar değer mi,onu seven acaba temiz mi mikrop kapaar mı diye günlerce düşünürken,sizin bu hazır olamama durumunuzu haklı bulamadım..Siz bilirmisiniz ki kızım gece hiç uyanmadan uyuduğunda ben saatlerce onun nefesini dinlerim?gece hiç uyanmadan uyur benim kızım ama ben hep nöbet bekler gibi uyanık uyurum..arada bir kalkarım meleğime bakarım..içim huzurla dolar..Bir işim olunca kızımı anneme bırakıp dışarı çıktığımda koşarak eve gelirim ben..Kokusunu nefesini özlediğim için..
Bu düşüncelerinizden bir an önce kurtulun bence..Ve kızınınz büyüdüğünde sakın bu duygularınızdan ona bahsetmeyin..
Unutmayınki o şu an bir melek..size muhtaç,yemek verirseniz yer vermesseniz acıktım bile diyemez..
Onlar çok minik bize muhtaçlar..Size tavsiyem,sık sık kızınızı uyurken seyredin..onun bir melek olduğunu savunmasız bir can olduğunu daha iyi anlarsınız....