Ya resmen ölümu bekler oldum bir öleyim kurtulàyım günah olmasa suan çoktan denemiştim ama dışlanmak çok kötü birşey yaa hele psikolojik rahatsızligin varsa ve bundan dolayı insanlar yàdırgıyorsa öyle acı verici oluyor ki hayatben de mobinge uğradım geçen hafta, sesimi çıkarıp kendimi savununca da kavgacı geçimsiz ilan edildim proje müdürü tarafından... hayat bizim gibilere çok zor. insanlardan ciddi ciddi nefret etmeye başladım artık özellikle işe başladıktan sonra
aynen, her gün neden yaşadığımı sorguluyorum yaşıtlarım o mekan senin bu mekan benim diye gezerken ben evi mekan biliyorum. ergenliğim de böyle geçti. geçmişe bakıyorum boş yalnız ve ötekileşmiş bir hayatım oldu hep.Ya resmen ölümu bekler oldum bir öleyim kurtulàyım günah olmasa suan çoktan denemiştim ama dışlanmak çok kötü birşey yaa hele psikolojik rahatsızligin varsa ve bundan dolayı insanlar yàdırgıyorsa öyle acı verici oluyor ki hayat
tek dileğim bizi ötekileştirenlerin bizzat kendilerinin aynı tecrübeyi uzun zaman yaşamaları.aynen, her gün neden yaşadığımı sorguluyorum yaşıtlarım o mekan senin bu mekan benim diye gezerken ben evi mekan biliyorum. ergenliğim de böyle geçti. geçmişe bakıyorum boş yalnız ve ötekileşmiş bir hayatım oldu hep.
Yalnız değilsin canım.ne demek istediğini ,ne anlatmak istediğini o kadar iyi anlıyorum ki ..hakkını savunmaya kalkarsın geçimsiz olup dışlanırsın ,birşey olur gelir seni terslerler ,ofis ortamında cool takılayım diye karar alırsın ona da rahat vermezler gelip gidip uğraşırlar .tek dileğim bizi ötekileştirenlerin bizzat kendilerinin aynı tecrübeyi uzun zaman yaşamaları.
yazdıkların hayatımın özeti resmen. ne yapsam olmuyor. milletin telefonu susmaz, hali hatrı sorulur, ben ise ölsem kimsenin haberi olmaz. ben bunları yaşamak için geldim sanırım. artık umudum da kalmadı düzelecek diye. ölümü bekliyorum sadeceYalnız değilsin canım.ne demek istediğini ,ne anlatmak istediğini o kadar iyi anlıyorum ki ..hakkını savunmaya kalkarsın geçimsiz olup dışlanırsın ,birşey olur gelir seni terslerler ,ofis ortamında cool takılayım diye karar alırsın ona da rahat vermezler gelip gidip uğraşırlar .
Birşey yapmak istersin yanında adam bulamazsın ama bir bakarsın biri senden yardım istediğinde koşarak gidersin .sonra senin ihtiyacın olur ama kimde telefonunu bile açmaz .
Ölüm bu yaşadığım hayattan daha iyi olmalı. Kimseyi kırmadim kimsenin kuyusunu kazmadim iki yüzlu olmadım hep dışlandm ezildm . Yasamak istemiyorum artıkyazdıkların hayatımın özeti resmen. ne yapsam olmuyor. milletin telefonu susmaz, hali hatrı sorulur, ben ise ölsem kimsenin haberi olmaz. ben bunları yaşamak için geldim sanırım. artık umudum da kalmadı düzelecek diye. ölümü bekliyorum sadece
maske takmadık ve o yüzden dışlandık hep, sahte davranmaya da çalıştım onlar gibi, ama elime yüzüme bulaştırdım. bu başlıkta bir arkadaş boyalı kuş örneği vermişti, öyle güzel bir örnek ki. önceleri yaşamamı sağlayan bir umudum vardı düzelecek diye ama o da bitti. ne kadar devam edeceğim bilmiyorum pek enerjim de kalmadı inanır mısın artık üzülemiyorum bile hissizleştim resmen sadece biyolojik olarak canlıyım. bana bunu yaşatanlar inşallah misliyle bana yaşattığını yaşar.Ölüm bu yaşadığım hayattan daha iyi olmalı. Kimseyi kırmadim kimsenin kuyusunu kazmadim iki yüzlu olmadım hep dışlandm ezildm . Yasamak istemiyorum artık
Ay kendimi okudum resmen. Şu anda da felaket bir iş deneyiminden sonra işten çıkarıldım. Mobbingin alasını yaşadım üstelik. Burada bile milletin konuştuğu konuya ben cvp yazınca kimse o konuyu konuşmaz oluyor.Soğuk biri diyorlar benim içim. Ama yeni bir ortamda ya da yeni biriyle tanışırken o kDar utanıyorum ki hemen ortama giremiyorum. Sonra soğuk diye damga yiyorum. Vıcık vıcık öpüşmeleri muhAbbetleri sevmiyorum. Üzülme arkanda bırak. Daha çokgençsin.Çoğu kişi fark etmeyecek bu başlığı fark edenler de okumaya üşenecek belki, ama ben gene de yazacağım çünkü içimdekileri bu kadar uzun bir yazıya dökecek kadar doldum. Bu kadar dolmama neden olan yaşadıklarımdan ziyade bu yaşadıklarımın kısır döngü olduğu ve bu döngüden hiç kurtulamayacağım düşüncesi. Yaşadığım her şey ve kendi zayıflığım bu düşünceyi sürekli körüklediğinden ve kuvvetlendirdiğinden artık bu düşüncenin doğruluğuna kendimi inandırdım. Belki bu yazıyı okuyan biri çıkar, belki benle benzer durumları yaşayanlar vardır. Bunlar da dert mi diye düşünecek kişiler de olacak belki ama bizzat yaşayan bilir, bunlar çok ağır geliyor insana ve ben bu döngüden çıkamama gerçeğine daha fazla dayanamayacağım.
Küçüklüğümden beri hep grupların dışında kaldım, girdiğim grupların da zayıf halkası hep ben oldum. Bir kişi oyun grubu oluştururdu, ben oluşturmaya kalksam kimse katılmazdı bile. Sanki yokmuşum gibi. Arkadaş gruplarında bir yere gidileceği zaman unutulan tek kişi ben olurdum. Öğle teneffüsü olurdu, grupça kantine inilirdi, işi uzayan sona kalan kim olursa olsun grup o kişiyi beklerdi, benim dışımda. Eğer sona kalan ben isem grubun çok umrunda olmaz ve sınıfa çıkarlardı. Sona kalan Ayşe, Fatma bilmem kim ise onlar beklenirdi. Bu çocukluk zamanlarımla sınırlı kalmayıp ergenliğime de sıçradı. En iyi arkadaşım dediğim kişilerin en iyi arkadaşları hiçbir zaman ben olmadım. Ergenlik dönemimde beraber sinemaya gidelim diyeceğim ya da beni davet edecek bir arkadaşım hiç olmadı. Elimden geleni de yapıyordum halbuki, sıcakkanlı davranıyordum, fazla yılışmıyordum her şeyi kararında götürüyordum ya da ben öyle sanıyordum. Ne zaman biriyle tanışsam ilk zamanlarda sıcak davranan bu biri, ileriki zamanlarda sanki hakkımda utanç verici bir dedikodu dönmüş gibi benden hızla uzaklaşıyordu. Lisenin bahar şenliklerine " yanımda kimse yok tek başıma nasıl eğleneceğim ki" deyip hiç gitmedim. Yalnızlığımdan utanırdım ama kaçamıyordum da üstümde bir kara büyü varmış gibi. Okulda ya da dershanede sanki vebalıymışım gibi sınıfta yanı boş olan kişi hep ben oldum,istisnasız, inanın.
Üniversitede de bu durumdan kurtulamadım. Bu sefer bir tane arkadaş edinebilmiştim kendime ancak o arkadaşın da bir arkadaşlığını göremedim. Yine de yalnızlıktan iyidir deyip attığı kazıklara rağmen yanında olmaya devam ettim. İlk defa sinemaya gittiğim arkadaşım oydu, cafeye gittiğim de. Asosyal değildim ama bilmediğim bir sebepten insanlar hep benden uzaklaşıp bana karşı tiksinti ya da acıma dolu bakışlar atıyordu. Tanımadığı kişiyle bile notlarını paylaşan öğrenciler nedense bende hep bir bahane buluyordu. Mezuniyet günümde de bu dışlanılmışlığın utancını ve kaygısını yaşadım. Diploma için ismi anons edilen her kişi alkışlanıyordu. Ben ise alkışlanmayacağımı biliyordum ve ailemin bu dışlanmışlığa şahit olmasının vereceği ağır utanç duygusu beni daha da streslendiriyordu. Evet dışlandığımdan utanıyordum ve ailemin de bu dışlanmışlığımı ve ezikliğimi görmesinden çok korkuyordum. Ama ilginçtir orada ismim anons edildiğinde alkış sesleri geldi çok olmasa da. Sanki hiç hazırlanmadığım çok önemli bir sınav birkaç ay sonraya ertelenmiş gibi müthiş bir rahatlık ve mutluluk yaşadım. Bu alkış herkes için olağandı ama benim için imkansız gibi bir şeydi.
Şu an 23 yaşındayım ve çalışmaktayım. Ofiste 6 kişiyiz. Tahmin edeceğiniz gibi tek dışta kalan kişi benim. Günaydınına cevap verilmeyen iyi akşamlarına kem küm ses çıkartılan kişi benim. Yemekhanede genelde yalnız yemek yiyen, ya da ofisteki grubuyla gittiğinde sona kalırsa beklenmeyen tek kişi benim. Hiç sevgilim de olmadı, dostum da. Sadece arada bir iki yazdığım üniversite arkadaşım var yukarıda bahsettiğim.
Bunları hak etmek için ne yaptım bilmiyorum, hayatımın her anında ve her ortamda böyle ezik ve dışlanmış olmak için bilmeden insanlara hakaret falan yağdırıyorum herhalde. Milletin telefonları susmazken bana haftada anca bir iki kere gelen whatsapp mesajı, ona da şükür diyorum aylarca kimsenin mesaj attığı olmadığı zamanları da yaşadım çünkü. Daha fazla böyle devam edebilir miyim bilmiyorum. Birkaç kez intihara kalkışmıştım ergenken, şu an da aklıma gelip gelip gidiyor. Nickimi de bilinçli böyle aldım, prozac kullanıyorum, yaşadıklarımı bir nevi takmamamı sağlıyordu ama artık o da yetmiyor. Hiçbir psikolog psikiyatr da çözüm etmiyor sanki hepsi para tuzağıymış gibi, boş boş dinliyorlar ve seans bitimini bekliyorlar.
Bir kaç kere yakın sandığım arkadasıma aynı şeyi söyledim .’ölsem haberin olmayacak’ çünkü bunalmıştım bir dönem ,ararsın ulaşamazsın ,mesaj atarsın iki gün sonra birşey yokmus gibi cevap gelir ,bu sefer sen cevap vermezsin ama sen suçlu olursun .yazdıkların hayatımın özeti resmen. ne yapsam olmuyor. milletin telefonu susmaz, hali hatrı sorulur, ben ise ölsem kimsenin haberi olmaz. ben bunları yaşamak için geldim sanırım. artık umudum da kalmadı düzelecek diye. ölümü bekliyorum sadece
Mesaj tekrarıyazdıkların hayatımın özeti resmen. ne yapsam olmuyor. milletin telefonu susmaz, hali hatrı sorulur, ben ise ölsem kimsenin haberi olmaz. ben bunları yaşamak için geldim sanırım. artık umudum da kalmadı düzelecek diye. ölümü bekliyorum sadece
Ben de bugun dayanamayip ağlaya ağlaya istifa mi verdm. Bir kişi bile benimle konuşmuyordu. Öyle değersiz öyle mutsuz hissediyorum ki anlatamam. İlk günden beri bana böyle davrandılar. Sonradan duydum ki başka arkadaşları gelecek mis benim olduğum pozisyonà ama ben daha hızlı davranmışm gerçi bilmeden müracaat ettim tabi o ise .ama beni bir türlü kabul etmediler ise başladım bir hafta sonra evlendim hayırlı olsun bile demediler şok oldum. Resmen hayalet gibi yım aralarında ben yokmuşm gibi davranıyorlar.Bir kaç kere yakın sandığım arkadasıma aynı şeyi söyledim .’ölsem haberin olmayacak’ çünkü bunalmıştım bir dönem ,ararsın ulaşamazsın ,mesaj atarsın iki gün sonra birşey yokmus gibi cevap gelir ,bu sefer sen cevap vermezsin ama sen suçlu olursun .
İşte bu sebeplerden herkesi hayatımdan çıkardım ,kendi kendime takılıyorum .iş yerinde de mobbingin kralını görüyorum,onunla da mücadele etmeye çalışıyorum ,en azından millete yaranmak için kişilik değiştiren omurgasızlardan olmuyorum ,kişiliğimi koruyorum ..
Kesinlikle katılıyorum şimdi daha vahim durumlar benim.içindeBi dr intihar nedir bacım ya bi gül bi kendine gel yaşın 23 daha bunun kaynanası var kocası var
Bunun eksikliğinden böyle hissediyoruz belki evet artık dini de sogutuyolar toplumdam dini alet edip insanları somuruyorlar çünkükalpler ancak Allah'i anmakla huzur bulur.er-rad 28.ayet
Sevilmenin yolunun onaylamak ve takdir etmekten geçtiğini mi düşünüyorsunuz? Aksine kendi fikirlerinizi ortaya koymalısınız. Uyumsuz biri olmanıza gerek yok ama uyumlu olacağım diye kendi fikirlerinizi gizlemek ya da karşındaki ne söylese çok güzel, evet, bence de demek, her söylenene uymak gibi davranışlar mesela bana göre tam aksi itici şeylerdir. Onaylanmama endişeniz fobi haline gelmiş sanki. Çocukluk döneminde ailenizle iletişiminiz nasıldı çok baskıcı ve eleştirel miydiler? Mükemmeliyetçi anne babalar pasif çocuklar yetiştiriyor maalesef.giyim tarzımı genelde beğenirler, elimden geldiğince kibar davranmaya çalışıyorum herkese ve bencil olmamaya çalışıyorum, genelde konuşmaları dinliyorum, onaylayıcı tavır içerisindeyim