- Konu Sahibi mawishmawish
- #1
Arkadaşlar burada yeniyim... Yazım biraz uzun olacak ama okuyabilenler için şimdiden teşekkürler...
en baştan alıyorum çünkü hem beni yanlış anlamayın istiyorum hem de sebeplerimin bukadar basit olmayacağını beynimde onaylamak istiyorum buna ihtiyacım var.
Ben babanın anneye fazlasıyla şiddet gösterdiği bir ailenin içinde büyüdüm.. Küçüklüğümden beri babadan korkan daha doğrusu anneme ne yapacak şimdi diye panikler yaşayan bir çocukluk geçirdim... derken panik atak tanısı kondu hemen akabinde asosyalleşmeye başladım.. babam bana karşıda despotluğunu kullanıyordu çünkü artık bir genç kızdım...Lise 2 de sosyal fobi tedavisi görmeye başladım... toplum içinde konuşamamalar kızarmalar yemek yiyememeler yıllarca bunlarla yaşadım üni. kazandım. öğretmenlik mezunuyum fakat bir kere bile konu anlatamadan mezun oldum şuan öğretmenlik yapamıyorum tabiki...özgüven eksikliğim bütün hayatımı etkiler oldu, 4 yıllık ilişkim vardı onun bile yanlış adam olduğunu 4 yıl sonunda anladım, bu ilişkiden sonra başka ilişkilerimde oldu elbet, ve hiç dikiş tutturamadım ... derken 1 ay önce 1 iyle tanıştım ( bu arada ailevi sorunlarım tüm hızıyla haala devam ediyor) ancak tanıştığım kişi tahsilli değil ve müslümanda değil... İçimden bu işin oluru mantıken yok ama şans vermeye değer die düşündüm, ama onunla her buluşmadan sonra beni korkular basıyordu acaba ne olacak annem babam neder ki zaten uyuşamayız vs... ama görüştükçe hislerim yoğunlaştıı yanında olmak mutluluk vermeye başladı fazlasıyla hemde ve bu arkadaşımında şuan bunalımlı bir dönemi işsel açıdan... ailemle alakalı boşanma mevzuları o gün gündeme geldi vee boğulmak üzere kendimi bir kız arkadaşımın evine attım çünkü ev yine babamın sesiyle gürlüyordu. orada beni eski erkek arkadaşım aradı ve buluşmak istediğini söyledi... okadar kukla gibiydim ki boş bir beyinle hazırlandım ve çıktım... kafamdaki tek şey zaten hiç birşey yolunda gitmiyor bir parça mutluluk bugün buradaysa ben onu bugün alıcam düşüncesiydi... derken ben o gece 1 aylık arkadaşımı aldatmış bulunuyorum... fakat bunu birdaha asla yapmam 1 ay için bile köpekler gibi pişmanım olmayacak bir adam mantıken ama yürekte öyle değilmiş bende... onu ayrılmak için görüşmeye çağrdım dün akşam... bana bir yalvarmadığı kaldı...ona tabiki gerçeği söylemedim... ama sanırım adam gibi sevecek birinide böylelikle kaybettim... sizce onun ellerini tutsam bu işi unuturmuyum?çünkü ben çok takıntılıyım kolay atlatamıyorum hç birşeyi zayıfım hep kendmi suçlarım... hayattaki tüm başarısızlıklarım için evliliğini başaramayan baba olmayı başaramayan ve evimi bana zından eden babama teşekkürlerimi iletiyorum... Cehennemde beraber yanacağız baba... teşekkürler...
en baştan alıyorum çünkü hem beni yanlış anlamayın istiyorum hem de sebeplerimin bukadar basit olmayacağını beynimde onaylamak istiyorum buna ihtiyacım var.
Ben babanın anneye fazlasıyla şiddet gösterdiği bir ailenin içinde büyüdüm.. Küçüklüğümden beri babadan korkan daha doğrusu anneme ne yapacak şimdi diye panikler yaşayan bir çocukluk geçirdim... derken panik atak tanısı kondu hemen akabinde asosyalleşmeye başladım.. babam bana karşıda despotluğunu kullanıyordu çünkü artık bir genç kızdım...Lise 2 de sosyal fobi tedavisi görmeye başladım... toplum içinde konuşamamalar kızarmalar yemek yiyememeler yıllarca bunlarla yaşadım üni. kazandım. öğretmenlik mezunuyum fakat bir kere bile konu anlatamadan mezun oldum şuan öğretmenlik yapamıyorum tabiki...özgüven eksikliğim bütün hayatımı etkiler oldu, 4 yıllık ilişkim vardı onun bile yanlış adam olduğunu 4 yıl sonunda anladım, bu ilişkiden sonra başka ilişkilerimde oldu elbet, ve hiç dikiş tutturamadım ... derken 1 ay önce 1 iyle tanıştım ( bu arada ailevi sorunlarım tüm hızıyla haala devam ediyor) ancak tanıştığım kişi tahsilli değil ve müslümanda değil... İçimden bu işin oluru mantıken yok ama şans vermeye değer die düşündüm, ama onunla her buluşmadan sonra beni korkular basıyordu acaba ne olacak annem babam neder ki zaten uyuşamayız vs... ama görüştükçe hislerim yoğunlaştıı yanında olmak mutluluk vermeye başladı fazlasıyla hemde ve bu arkadaşımında şuan bunalımlı bir dönemi işsel açıdan... ailemle alakalı boşanma mevzuları o gün gündeme geldi vee boğulmak üzere kendimi bir kız arkadaşımın evine attım çünkü ev yine babamın sesiyle gürlüyordu. orada beni eski erkek arkadaşım aradı ve buluşmak istediğini söyledi... okadar kukla gibiydim ki boş bir beyinle hazırlandım ve çıktım... kafamdaki tek şey zaten hiç birşey yolunda gitmiyor bir parça mutluluk bugün buradaysa ben onu bugün alıcam düşüncesiydi... derken ben o gece 1 aylık arkadaşımı aldatmış bulunuyorum... fakat bunu birdaha asla yapmam 1 ay için bile köpekler gibi pişmanım olmayacak bir adam mantıken ama yürekte öyle değilmiş bende... onu ayrılmak için görüşmeye çağrdım dün akşam... bana bir yalvarmadığı kaldı...ona tabiki gerçeği söylemedim... ama sanırım adam gibi sevecek birinide böylelikle kaybettim... sizce onun ellerini tutsam bu işi unuturmuyum?çünkü ben çok takıntılıyım kolay atlatamıyorum hç birşeyi zayıfım hep kendmi suçlarım... hayattaki tüm başarısızlıklarım için evliliğini başaramayan baba olmayı başaramayan ve evimi bana zından eden babama teşekkürlerimi iletiyorum... Cehennemde beraber yanacağız baba... teşekkürler...
