Baya bir süredir bu şekildeyim ne yapsam mutlu olamıyorum ilk anksiyete ile tanismamdan bu yana yedi ay geçti bu halime de çok şükür ama sanki hiç hayata amacım yokmuş yasamak anlamsizmis gereksizmis gibime geliyor hamileyim çocuğum için sevinemiyorum bile ailemi çok özlüyorum onlarla konuşunca krndimi iyi hisediyorum sürekli onlar için ağlıyorum ve eski hayatıma dönmek istiyorum bu mümkün değil ama bu illet benden yaşama sevincimi eşime olan ilgimi herşeyimi aldı benden ot gibi yaşayan bir insana dönüştürme değişik aktivitelerde bulunmak istiyorum bunun için uğraşıyorum ama içimden istemeye istemeye ne gerek varki ölüp gidicez hissi peşimi bırakmıyor bu hissi yaşayıp atlatanlar bir umut olması için yorum yapsalar çok mutlu olurum
Bende anksiyete ile mücadele eden biriyim.
Gerekli psikolojik desteği de aldım, bu sayede bir çok şeyi aşma imkanım oldu.
Bazı günler o kadar enerjim çekilmiş, o kadar hayatın bomboş olduğunu düşünerek uyanıyorum ki anlatamam.
O gün bırak yataktan çıkmayı, iki adım wcye gitmek zor gelir.
Ama hayat, akıyor ve yaşıyoruz.
2 çocuğum var düşünmem gereken, bir eşim var beni çok seven.
Her gün yataktan kalktığımda kendimi bununla motive ediyorum, öyle ağır bastığı zamanlarda da çocuklarımı öpüp kokluyorum.
O kadar iyi geliyor ki anlatamam.
Bazen kolumu kaldıracak takatim olmayıp, aman boşver demişliğim de çok oluyor.
Doktorumun tavsiyesi, öyle zamanlarda kendine 1 saat zaman ayır, rutin yapılan işlerinin bir kısmını yap.
Sonrasında 1 saat senin, ister yat tavana bak, ister git bir kahve iç dışarda, ister bir arkadaşınla buluşup eğlen.
Ama kendine o vakti ayır. İstersen kitap oku, istersen de yat uyu.
Burada amaç "birşeyi sadece kendin için yapmak" bunu ertelemeden, benim ihtiyacım diyerek yapmak.
Bunun gibi bir çok teknik ve destek olabilecek yöntem var.
Tavsiyem bir profesyönel destek alın önce, sonrasında da doğacak bebeğinize odaklanın.
Odak çok önemli.
Eminim siz de bu duyguları minimuma indireceksiniz.
Zamanla üstesinden gelmeyi öğreneceksiniz.
