- 25 Eylül 2015
- 2.904
- 8.151
- 158
- Konu Sahibi toscanatoscana
-
- #1
merhaba, uzun uzun düşündükten sonra derdimi buraya açıp sizlerden fikir almaya karar verdim.modlardan ricam eğer konu dışıysa bile lütfen bir süre en azından konumu taşımamaları.teşekkür ederim şimdiden uzun olursa affola.
arkadaşlar ben 29 yaşındayım.lisans mezunuyum.üniversiteden mezun oldugum yıl başlayan bir ilişkim yakın zamanda sona erdi onun yüzünden kariyerimi hep ikinci plana attım ha bu yıl evleniriz ha sonraki yıl evlenicez evlendikten sonra yaşayacagım şehre göre iş ararım diye diye hep ikinci planda kaldı benim kariyerim.neyse öyle bir insandan kurtuldugum için mutluyum.
fakat tek sorun o değildi. mezun oldugumdan beri iş hayatında o kadar şanssızlıklar yaşadım ki.girdiğim yerler hep saçma sapan yerler denk geldi.ya battı, ya onlar çıkardı ya da ben ayrıldım.toplamda 3-4 yıllık bir tecrübem var ingilizcem de orta.
şimdi şimdi artık kendimi güçlü hissediyorum yeni toparlandım ezikliğimi üzerimden atıyorum.antidepresan kullanıyorum.
ama bu sefer de ne yapmak istediğime bir türlü karar veremiyorum.gıda mühendisiyim aslında ama iş durumları çok sıkıntılı hala iş arayışım devam ediyor.
arkadaşlar başka şeyler yapmam gerekiyormuş gibi hissediyorum.yani o hissi hiç yaşadınız mı..bilmiyorum.ama başka yerlerde başka şeyler yapmam gerekiyormuş gibi hissediyorum..ama ne yapmam gerekiyor onu da hiç bilmiyorum.hayata o kadar geç kalmış hissediyorum ki kendimi..
öte yandan hiç param yok kazandıgım paraları aileme borca şuna buna yatırdım.zaten aralıklı zar zor iş bulup çalıştıgım için hiçbir zaman doğru düzgün büyük bir birikimim ve bereketli param da olmadı.arkadaşlarımdan çok güzel yerlere gelen insanlar var.utancımdan kendimi ezik hissettiğimden görüşmek bile istemiyorum artık.herneyse.
bir diyorum kpss e ye mi girsem? dershaneye yazılmak, tüm yıl çalışmak, bakanlıgın kadro açmasını beklemek... bunlar umutsuzluga sürüklüyor beni olur mu olmaz mı sonu belirsiz bir yol..
akademik düşünsem..bana göre değil yaşım da 29.
içimde hep bir yurtdışı isteği var. ama inanın oraya gidip ne yapsam yüksek lisans mı dil okulu mu?hiç bilmiyorum nereden başlayacagımı bir türlü bilemiyorum.tek bildiğim kendime adam gibi bir kariyer inşa etmem gerektiği..bu yola gireceksem yine ingilizce kursuna gtmem gerekiyor sanırım toefl ielts falan isteniyor galiba.
aranızda benim durumumda olup bana yol gösterecek olanlar var mı?çok karışığım ve 30 yaşına 1 kala sanki artık yapacak hiçbir şey yokmuş ve ben böyle buşekilde sürüklenip en sonunda da ölecekmişim gibi hissediyorum.
arkadaşlar ben 29 yaşındayım.lisans mezunuyum.üniversiteden mezun oldugum yıl başlayan bir ilişkim yakın zamanda sona erdi onun yüzünden kariyerimi hep ikinci plana attım ha bu yıl evleniriz ha sonraki yıl evlenicez evlendikten sonra yaşayacagım şehre göre iş ararım diye diye hep ikinci planda kaldı benim kariyerim.neyse öyle bir insandan kurtuldugum için mutluyum.
fakat tek sorun o değildi. mezun oldugumdan beri iş hayatında o kadar şanssızlıklar yaşadım ki.girdiğim yerler hep saçma sapan yerler denk geldi.ya battı, ya onlar çıkardı ya da ben ayrıldım.toplamda 3-4 yıllık bir tecrübem var ingilizcem de orta.
şimdi şimdi artık kendimi güçlü hissediyorum yeni toparlandım ezikliğimi üzerimden atıyorum.antidepresan kullanıyorum.
ama bu sefer de ne yapmak istediğime bir türlü karar veremiyorum.gıda mühendisiyim aslında ama iş durumları çok sıkıntılı hala iş arayışım devam ediyor.
arkadaşlar başka şeyler yapmam gerekiyormuş gibi hissediyorum.yani o hissi hiç yaşadınız mı..bilmiyorum.ama başka yerlerde başka şeyler yapmam gerekiyormuş gibi hissediyorum..ama ne yapmam gerekiyor onu da hiç bilmiyorum.hayata o kadar geç kalmış hissediyorum ki kendimi..
öte yandan hiç param yok kazandıgım paraları aileme borca şuna buna yatırdım.zaten aralıklı zar zor iş bulup çalıştıgım için hiçbir zaman doğru düzgün büyük bir birikimim ve bereketli param da olmadı.arkadaşlarımdan çok güzel yerlere gelen insanlar var.utancımdan kendimi ezik hissettiğimden görüşmek bile istemiyorum artık.herneyse.
bir diyorum kpss e ye mi girsem? dershaneye yazılmak, tüm yıl çalışmak, bakanlıgın kadro açmasını beklemek... bunlar umutsuzluga sürüklüyor beni olur mu olmaz mı sonu belirsiz bir yol..
akademik düşünsem..bana göre değil yaşım da 29.
içimde hep bir yurtdışı isteği var. ama inanın oraya gidip ne yapsam yüksek lisans mı dil okulu mu?hiç bilmiyorum nereden başlayacagımı bir türlü bilemiyorum.tek bildiğim kendime adam gibi bir kariyer inşa etmem gerektiği..bu yola gireceksem yine ingilizce kursuna gtmem gerekiyor sanırım toefl ielts falan isteniyor galiba.
aranızda benim durumumda olup bana yol gösterecek olanlar var mı?çok karışığım ve 30 yaşına 1 kala sanki artık yapacak hiçbir şey yokmuş ve ben böyle buşekilde sürüklenip en sonunda da ölecekmişim gibi hissediyorum.